نام رمان: دادباخته‌ی ویر
(کسی که محکوم به حافظه‌اش است.)
نام نویسنده: فازا_ف
ناظر: .zeynab.
ژانر: جنایی، تراژدی، پلیسی
خلاصه:
این داستان، فرهادی را روایت می‌کند که سعی داشت این جهان تیره را با پاک کردن افراد بِزهکار* روشن سازد! اما به ناچار خودش را در چاهی دید که هیچ امیدی برای رسیدن به حقیقت نداشت؛ حقیقتی که وابسته به حافظه‌اش بود! *بزهکار: گناهکار
شروع رمان: ۳۰ تیرماه ۱۴۰۱
کد:
نام رمان: دادباخته‌ی ویر
(کسی که محکوم به حافظه‌اش است.)
نام نویسنده: فازا_ف
ژانر: جنایی، پلیسی، تراژدی
ناظر: [USER=1858].zeynab.[/USER]
خلاصه:
این داستان، فرهادی را روایت می‌کند که سعی داشت این جهان تیره را با پاک کردن افراد بِزهکار* روشن سازد! اما به ناچار خودش را در چاهی دید که هیچ امیدی برای رسیدن به حقیقت نداشت؛ حقیقتی که وابسته به حافظه‌اش بود!
[HR][/HR]
بزهکار*: گناهکار
شروع رمان: ۳۰ تیر ۱۴۰۱
مقدمه:
دهانش خشک شده بود؛ تشنه بود و نیاز به آب داشت. چندین ساعت بود که با پاهای بـر*ه*ن*ه در آن جنگل پهناور می‌دوید.
با این‌که می‌دانست فایده‌ای ندارد و دومرتبه در دامان ناعدالتی که در حقش شده بود گیر می‌کند، همان‌طور به راهش ادامه داد؛ دوید و دوید و دوید و باز هم دوید.
بی‌گناه بود؛ اما گناهکار شناخته شد.
از سرعتش کاهید؛ اما متوقف نشد. نباید هم میشد؛ مگر عقلش را از دست داده بود تا خودش را تسلیم این بی‌رحمی کند؟!
باید ثابت می‌کرد که قاتل نیست!
باید تا قبل از پاک شدن دوباره‌ی حافظه‌اش قاتل واقعی را تحویل می‌داد!
اما چگونه می‌توانست جلویش را بگیرد؟! مگر چقدر توان داشت به دنیا از جمله دخترش ثابت کند که عدالت برایش از هر چیزی مهم‌تر بود؟!
پایش به تخته‌سنگ عظیمی که در آن تاریکی دیده نمیشد برخورد کرد. بر روی زمین سرد و نم‌دار شده از باران بهاری افتاد و سرش محکم با زمین اصابت کرد.
کد:
مقدمه:
دهانش خشک شده بود. تشنه بود و نیاز به آب داشت؛ چندین ساعت بود که با پاهای بـر*ه*ن*ه در آن جنگل پهناور می‌دوید.
با این‌که می‌دانست فایده‌ای ندارد و دومرتبه در دامان ناعدالتی که در حقش شده بود گیر می‌کند، همان‌طور به راهش ادامه داد؛ دوید و دوید و دوید و باز هم دوید.
بی‌گناه بود؛ اما گناهکار شناخته شد.
از سرعتش کاهید؛ اما متوقف نشد، نباید هم میشد؛ مگر عقلش را از دست داده بود تا خودش را تسلیم این بی‌رحمی کند؟!
باید ثابت می‌کرد که قاتل نیست!
باید تا قبل از پاک شدن دوباره‌ی حافظه‌اش قاتل واقعی را تحویل می‌داد!
اما چگونه می‌توانست جلویش را بگیرد؟! مگر چقدر توان داشت به کل دنیا ثابت کند که عدالت برایش از هر چیزی مهم‌تر بود؟!
پایش به تخته‌سنگ عظیمی که در آن تاریکی دیده نمیشد برخورد کرد؛ بر روی زمین سرد و نم‌دار شده از باران بهاری افتاد و سرش محکم با زمین اصابت کرد.
ماشین را خیلی دورتر از خانه نگه داشت و به تبعیت از ماشین او ماشین‌های پلیس تک به تک بدون این‌که صدای آژیرشان شنیده شود ایستادند.
با دوربین شکاری‌اش به خانه‌‌های حاجی‌زاده‌ها نگریست؛ از هر طرف تعدادی آدم با اسلحه بر روی پشت‌بوم خانه‌ها با دیوارهای رنگ و رو رفته‌شان دیده میشد.
دوربین را به حامد که کنار دستش نشسته بود، داد و او هم مانند فرهاد نگاهی انداخت.
- طایفه درحال نگهبانی‌ان؛ به‌نظر میاد تعدادشون زیاده.
فرهاد چشم از آن خانه‌ها گرفت و درحالی‌که کمربندش را باز می‌کرد خطاب به حامد گفت:
- من تنهایی میرم. منتظر خبرم باشید.
حامد که نگران جان فرهاد بود صدایش را بالا برد:
- جناب دادستان مسلحن؛ نمی‌بینید؟!
فرهاد کلافه با چشمان مشکی‌رنگش به حامد نگاه می‌کند و مانند او صدایش را بالا می‌برد:
- دارم می‌بینم حامد؛ برای همین می‌خوام تنها برم... چی‌کار کنیم؟! بریم با آدمایی که کلاشینکف دارن بجنگیم؟!
سپس با چشمانی که از هیجان برق می‌زند و منتظر ماجرای جدیدی بودند پیاده شد و گفت:
- منتظر خبرم باشید.
وقتی پیاده شد دستش را به معنای «صبر کنید» جلوی ماشین‌های پلیس بالا آورد.
لحظه‌ای مکث کرد؛ با عجله به سمت ماشین برگشت و دستش را از پنجره به داخل ماشین دراز کرد و آویز عروسکی زرد رنگی که به آینه داخلی ماشین نصب شده بود را برداشت و سپس همان‌طور که آویز را تکان می‌داد و در دستش می‌چرخاند از آن‌ها دور شد و به سمت خانه حاجی‌زاده‌ها راه افتاد.
حامد که تا آن لحظه مات و مبهوت به جای خالی دادستان می‌نگریست، با این کارش به خود آمد و به سرعت از ماشین پیاده شد. با نگاهی نگران به راه رفتن فرهاد به سمت آن خانه خیره شد.
کد:
دی‌ماه سال یک‌هزاروچهارصد
ماشین را خیلی دورتر از خانه نگه داشت و به تبعیت از ماشین او ماشین‌های پلیس تک به تک بدون این‌که صدای آژیرشان شنیده شود ایستادند.
با دوربین شکاری‌اش به خانه‌‌های حاجی‌زاده‌ها نگریست؛ از هر طرف تعدادی آدم با اسلحه بر روی پشت‌بوم خانه‌ها با دیوارهای رنگ و رو رفته‌شان دیده میشد.
دوربین را به حامد که کنار دستش نشسته بود، داد و او هم مانند فرهاد نگاهی انداخت.
- طایفه درحال نگهبانی‌ان؛ به‌نظر میاد تعدادشون زیاده.
فرهاد چشم از آن خانه‌ها گرفت و درحالی‌که کمربندش را باز می‌کرد خطاب به حامد گفت:
- من تنهایی میرم. منتظر خبرم باشید.
حامد که نگران جان فرهاد بود صدایش را بالا برد:
- جناب دادستان مسلحن؛ نمی‌بینید؟!
فرهاد کلافه با چشمان مشکی‌رنگش به حامد نگاه می‌کند و مانند او صدایش را بالا می‌برد:
- دارم می‌بینم حامد؛ برای همین می‌خوام تنها برم... چی‌کار کنیم؟! بریم با آدمایی که کلاشینکف دارن بجنگیم؟!
سپس با چشمانی که از هیجان برق می‌زند و منتظر ماجرای جدیدی بودند پیاده شد و گفت:
- منتظر خبرم باشید.
وقتی پیاده شد دستش را به معنای «صبر کنید» جلوی ماشین‌های پلیس بالا آورد.
لحظه‌ای مکث کرد؛ با عجله به سمت ماشین برگشت و دستش را از پنجره به داخل ماشین دراز کرد و آویز عروسکی زرد رنگی که به آینه داخلی ماشین نصب شده بود را برداشت و سپس همان‌طور که آویز را تکان می‌داد و در دستش می‌چرخاند از آن‌ها دور شد و به سمت خانه حاجی‌زاده‌ها راه افتاد.
حامد که تا آن لحظه مات و مبهوت به جای خالی دادستان می‌نگریست، با این کارش به خود آمد و به سرعت از ماشین پیاده شد. با نگاهی نگران به راه رفتن فرهاد به سمت آن خانه خیره شد.
