درمان اختلال خودزشت انگاری
درمان این اختلال به‌احتمال زیاد به ترکیبی از این دو رویکرد نیاز دارد:
۱. روان‌درمانی
این رویکرد روی اصلاح طرز فکر بیمار تمرکز می‌کند. به ۲ روش می‌توان نگرشهای بیمار درباره بدنش را اصلاح کرد: یکی با شناخت درمانی (که بیشتر شامل گفت‌وگو درباره نگرشهای بیمار نسبت به ظاهرش است) و یکی هم رفتاردرمانی.
هدف از این روش‌ها این است که بیمار را قانع کنیم تفکرات غلطی درباره اندام ب*دن خود دارد و آن‌طور که می‌پندارد، زشت و دچار نقص نیست.
۲. دارودرمانی
برخی از داروهای ضدافسردگی (مانند مهارکننده‌های هورمون سروتونین) نتایج مثبتی در درمان این اختلال دارند. همچنین، برخی داروهای ضدروان‌پریشی (مانند اولانزاپین، پیموزاید و آریپیپرازول) نیز چه به‌صورت تکی و چه ترکیبی از چند دارو، در درمان این بیماری استفاده شده‌اند. هرچند هیچ داروی اختصاصی تا به امروز برای این اختلال ارائه نشده است.
به‌طور کلی، این اختلال جزو اختلال‌های سخت‌درمان به شمار نمی‌رود و افرادی که وارد فرایند درمان میشوند اغلب شرایطشان بهبود پیدا می‌کند.
نقش خانواده در بهبود این اختلال
حمایت‌های عاطفی خانواده بیمار مبتلا به اختلال خود زشت انگاری نقش مهمی در روند بهبود فرد دارد. شناخت خانواده‌ها از این اختلال از یک سو به تشخیص زودتر این اختلال کمک می‌کند و از سوی دیگر، حمایت آنها از بیمار علائم و شدت بروز این اختلال را کاهش می‌دهد.
آیا اختلال خودزشت انگاری به بیماری‌های جدی‌تر منجر میشود؟
در برخی موارد، این اختلال در شرایط شدید ممکن است برای بیمار مشکلات جدی ایجاد کند؛ برای مثال، ممکن است فرد حاضر به خارج‌شدن از خانه نباشد که این موضوع به شغل یا تحصیلات او آسیب می‌زند. همچنین افراد مبتلا به این اختلال ریسک بالایی برای ابتلا به افسردگی شدید و خودکشی دارند.
علاوه بر اینها، این افراد ممکن است برای رفع عیوب خود، به‌سراغ عمل‌های جراحی مکرر بروند که صرف‌نظر از هزینه‌ها، بدون عوارض نخواهد بود.
انجمن رمان نویسی
دانلود رمان
