در اتاقم را باز گذاشتم تا هوا تازه شود. آهسته به طرف اتاق آرام رفتم و چند ضربه به در زدم. صدایی نیامد، آهسته در را باز کردم. دخترک با موهای بلند و مواجش در بستر خوابیده بود. نگاهی به دور اتاق انداختم. تمام قفسه‌ها مرتب بود. خرس و عروسک‌های بزرگ سر جای خود بودند. تمام اسباب‌بازی‌ها مرتب و منظم بود. روی میز تحریرش چند کتاب قرار داشت و مداد رنگی‌هایی که پخش و پلا احاطه‌شان کرده بودند. آهسته وارد شدم و بالای سرش ایستادم. طوری که بیدارش نکرده باشم دستم را روی پیشانی‌اش گذاشتم. قرص تب‌بری که بعد صبحانه به او خورانده بودم تبش را قطع کرده بود. دخترک پنج ساله آقای مهراد بی‌نهایت برایش عزیز بود و باید تا شب حالش خوب می‌شد، وگرنه کنترل ناراحتی و خشم آقا از هیچ کس برنمی‌آمد. روی دیوار اتاقش قاب عکس‌های او و پدرش به چشم می‌خورد. در هیچ کدام این عکس‌ها زنی دیده نمی‌شد. هیچ گاه هیچ اسمی از مادر آرام در این خانه برده نمی‌شد و یکی از موارد مهمی که در قرارداد من ذکر شده بود عدم صحبت درباره این زن بود. هیچ کس اجازه نداشت با آرام پیرامون مادرش صحبت کند و البته من هم هرگز تمایلی از جانب او برای صحبت درمورد مادرش ندیده بودم. با قدم‌هایی آرام از اتاقش خارج شدم. در را که بستم نفسی به آسودگی کشیدم. سوپ قلم را که بخورد قوت می‌گیرد. مشغول مرتب کردن کتاب‌هایم بودم که در زدند. بی حوصله دستی به پیراهن بلندم کشیدم و در را باز کردم. مهری پشت در اتاق انتظارم را می‌کشید.
_سلام. دکتر برای دیدن خانم آرام اومده. اجازه می‌دید بیاد برای معاینه؟
سر را به نشانه تایید تکان دادم.
_نیم ساعت دیگه بفرستیدشون بالا.
به اتاق آرام رفتم. باید بیدارش می‌کردم. دختر بیچاره به زحمت چشم باز کرد. حالش از دیشب خیلی بهتر بود. کمک کردم تا لباسش را عوض کند. آقای مهراد خوشش نمی‌آمد که آرام با لباس راحتی در حضور دیگران حاضر شود. با اینکه صبح به او صبحانه داده بودم ابراز گرسنگی کرد. یعنی حالش بهتر است که اشتهایش باز شده. پیراهن طلایی را که از کمر با کمربند باریکی تنگ می‌شد از کمد بیرون آوردم. چین‌های دامنش جان می‌داد برای ر*ق*صیدن و چرخیدن. همان چیزی که آرام خیلی دوست داشت. خودش جوراب شلواری زرد رنگی برداشت و کنار پیراهن گذاشت. کل سه سالی که در این عمارت کار می‌کردم هرگز ندیدم فامیل یا خویشاوندی به دیدارشان بیاید، مگر مادر آقا. آن هم فقط با تماس قبلی و در حضور شخص آقای مهراد. آرام با لحن کودکی هم سن و سال خود گفت:
_عقیق جون من دیگه مریض نیستم. گلومم نمی‌سوزه. برا چی آقای دکتر می‌خواد منو ببینه.
موهایش را شانه می‌زدم که سر برگرداند.
_دیگه تنم هم د*اغ نیست. سرم هم گیج نمی‌ره.
دست روی پیشانی‌اش گرفت و چند ثانیه صبر کرد. بعد دستش را روی صورت من گذاشت.
_ایناهاش نگاه کن.
می‌دانستم که مانند هر کودک دیگری از امپول می‌ترسد. شانه را کنار گذاشتم و شروع به بافتن موهایش کردم.
_می‌دونم خوبی قربونت برم. ولی بابا دستور دادن دکتر شما رو ببینه.
و با لحنی که دلش را آرام کند گفتم:
_نگران نباش. نمی‌گذارم برات آمپول بنویسه. تو الان حالت خوبه. البته! این رو هم بگم‌ها، اینکه آمپول درد داره رو هم من می‌دونم هم تو. این رو هم می‌دونم که تو الان دختر بزرگی هستی و خودت متوجهی که اگر حالت بد باشه می‌تونی با تحمل یه درد کوچولوی ده ثانیه‌ای خیلی زود حالت رو خوب کنی. بلدی تا ده بشماری دیگه، نه؟
با ربان پهنی انتهای موهایش را بستم. او هم با ذوق شروع به شمردن کرد و خاطر آمپول را از یاد برد. کمربند لباسش را به شکل پاپیون گره زدم. داشتم تخت خوابش را مرتب می‌کردم که در زدند. آقای مهراد به اتفاق دکتر وارد اتاق شدند. دکتر با کت و شلوار یک سایز بزرگتر از خودش و عینکی که با بند روی لباسش آویزان بود وارد شد. آرام روی مبل گوشه اتاقش در خود فرو رفته بود و با دیدن پدر از جا پرید. تنها کسی که می‌توانست لبخند را به ل*ب‌های آقای مهراد بیاورد همین دخترک شیرین و زیباروی پنج ساله بود. صورت سپید و موهای طلایی آرام نشان می‌داد که به پو*ست گندمگون و موهای خرمایی پدرش نرفته. از طرفی بینی خوش تراش چشمان سیاهش درست شبیه پدرش بود. در عالم خیال مادرش را زنی قد بلند و کشیده با صورتی زیبا چون آرام تصور می‌کردم. تمام مدتی که دکتر او را معاینه می‌کرد در آ*غ*و*ش پدرش بود. آقای مهراد بیش از حد تصور به او عشق می‌ورزید. دکتر از توجه من برای پایین آوردن به موقع تب او تشکر کرد. رضایت را در چشمان آقای مهراد خواندم. مطمئن بودم که برای این توجه که در اصل انجام وظیفه‌ام بوده، پاداش خوبی خواهم گرفت. سر آخر دکتر عینک ته استکانی‌اش را روی بینی جا به جا کرد و با همان موهای آشفته‌اش رو به آقای مهراد گفت:
_دختر خانم حالشون خوبه. در واقع یک سرماخوردگی جزئی بوده که الان تموم شده. فقط چون بدنشون ضعیف شده باید سوپ مقوی و مایعات بخورند. نیاز به دارو هم نیست. فقط اگر مجدد تب کردند به من اطلاع بدید.
با لحن پرستاری که می‌رفت تا لیاقتش را اثبات کند گفتم:
_دستور دادم سوپ قلم برای خانم بپزند.
دکتر چند بار سرش را تکان داد و همان طور که وسایلش را در کیف می‌گذاشت، گفت:
_خوبه، خوبه.
سپس دست به سیبیل جوگندمی و پرپشتش کشید و از من خداحافظی کرد. آقای مهراد همان طور که آرام را در اغوش داشت از روی مبل برخاست. دست او را به طرف لبهایش برد و ب*و*سید. راه افتاد تا دکتر را مشایعت کند. وقتی داشتند از در خارج می‌شدند آرام سر روی شانه پدر خوابانده بود و لبخند گرمی به صورتم می‌زد. به محض رفتنشان پرده‌های اتاق را کنار زدم و در بالکن را باز کردم. بوی عطر تلخ فرانسوی آقای مهراد کل اتاق را پر کرده بود. به اتاق خودم برگشتم. با اتاق سرایداری تماس گرفتم. از آقای صدرا خواستم کسی را برای جع کردن ت*خت خو*اب خانم آرام بفرستند تا فضا را برای تخت جدید آماده کنم.
انجمن رمان نویسی
دانلود رمان
