زندگینامه زندگی نامه امام حسین(ع)

[hasti]

دومین فرزند برومند حضرت علی و(1) در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت فاطمه ، كه درود خدا بر ایشان باد، در خانه وحی و ولایت چشم به جهان گشود.

چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص) رسید، به خانه حضرت علی (ع) و فاطمه را فرمود تا كودكش را بیاورد. اسما او را در پارچه ای سپید (2) (س) آمد و اسما پیچید و خدمت رسول اكرم (ص) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ (3) او اقامه گفت . به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش ، امین وحی الهی ، جبرئیل ، فرود آمد و گفت : سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر كوچك هارون (شبیر) چون علی برای تو بسان هارون (5) كه به عربی (حسین) خوانده می شود نام بگذار. (4)برای موسی بن عمران است ، جز آن كه تو خاتم پیغمبران هستی .

و به این ترتیب نام پرعظمت “حسین ” از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه (س) انتخاب شد. به روز هفتم ولادتش ، فاطمه زهرا كه سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای كشت ، و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او (6) فرزندش به عنوان عقیقه (7) نقره صدقه داد.

حسین (ع) و پیامبر (ص)
از ولادت حسین بن علی (ع) كه در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی كه پیامبر راستین اسلام (ص) درباره حسین (ع) ابراز می داشت ، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند. سلمان فارسی می گوید: دیدم كه رسول خدا (ص) حسین (ع) را بر زانوی خویش نهاده او را می ب*و*سید و می فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی ، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی ، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهای خدایی كه نه نفرند و خاتم ایشان ، (8) قائم ایشان (امام زمان “عج “) می باشد.

انس بن مالك روایت می كند: وقتی از پیامبر پرسیدند كدام یك از اهل بیت خود را بیشتر دوست می داری ، فرمود:

بارها رسول گرامی حسن (ع) و حسین (ع) را به س*ی*نه می فشرد و (9) حسن و حسین را، (10) آنان را می بویید و می ب*و*سید. ابوهریره كه از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است ، در عین حال اعتراف می كند كه : “رسول اكرم را دیدم كه حسن و حسین را بر شانه های خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد، وقتی به ما رسید فرمود هر كس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست (11) داشته ، و هر كه با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است .

عالی ترین ، صمیمی ترین و گویاترین ر*اب*طه معنوی و ملكوتی بین پیامبر و حسین را می توان در این جمله رسول گرامی اسلام (ص) خواند كه فرمود: “حسین از من و من از (12) حسینم

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[hasti]

انجمن رمان نویسی | تک رمان

انجمن تک رمان...انجمن رمان نویسی تک رمان با ارائه محیطی امن و صمیمی فعالیت خود را در راستای ترویج کتابخوانی آغاز کرده است.

forum.taakroman.ir

امام حسین (ع) با پدر
شش سال از عمرش با پیامبر بزرگوار سپری شد، و آن گاه كه رسول خدا (ص) چشم ازجهان فروبست و به لقای پروردگار شتافت ، مدت سی سال با پدر زیست . پدری كه جز به انصاف حكم نكرد، و جز به طهارت و بندگی نگذرانید، جز خدا ندید و جز خدا نخواست و جز خدا نیافت . پدری كه در زمان حكومتش لحظه ای او را آرام نگذاشتند،همچنان كه به هنگام غصب خلافتش جز به آزارش برنخاستند. در تمام این مدت ، با دل و جان از اوامر پدر اطاعت می كرد، و در چند سالی كه حضرت علی (ع) متصدی خلافت ظاهری شد، حضرت حسین (ع) در راه پیشبرد اهداف اسلامی ، مانند یك سرباز فداكار همچون برادر بزرگوارش می كوشید، و در جنگهای “جمل “، “صفین ” و “نهروان ” شركت و به این ترتیب ، از پدرش امیرالمؤمنین (ع) و دین خدا حمایت كرد و (13) داشت . حتی گاهی در حضور جمعیت به غاصبین خلافت اعتراض می كرد.

در زمان حكومت عمر، امام حسین (ع) وارد مسجد شد، خلیفه دوم را بر منبر رسول الله (ص) مشاهده كرد كه سخن می گفت . بلادرنگ از منبر بالا رفت و فریاد زد: “از منبر (14) پدرم فرود آی ….

امام حسین (ع) با برادر
پس از شهادت حضرت علی (ع)، به فرموده رسول خدا (ص) و وصیت امیرالمؤمنین (ع)مامت و رهبری شیعیان به حسن بن علی (ع)، فرزند بزرگ امیرالمؤمنین (ع)، منتقل گشت و بر همه مردم واجب و لازم آمد كه به فرامین پیشوایشان امام حسن (ع) گوش فرادارند. امام حسین (ع) كه دست پرورد وحی محمدی و ولایت علوی بود، همراه و همكار و همفكر برادرش بود. چنان كه وقتی بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ ، امام حسن (ع) مجبور شد كه با معاویه صلح كند و آن همه ناراحتیها را تحمل نماید، امام حسین (ع) شریك رنجهای برادر بود و چون می دانست كه این صلح به صلاح اسلام و مسلمین معاویه ، در حضور امام حسن (ع) وامام حسین (ع) د*ه*ان آلوده اش را به بدگویی نسبت به امام حسن (ع) و پدر بزرگوارشان امیرمؤمنان (ع) گشود، امام حسین (ع) به دفاع برخاست تا سخن در گلوی معاویه بشكند و سزای ناهنجاریش را به كنارش بگذارد، ولی امام حسن (ع) او را به سكوت و خاموشی فراخواند، امام حسین (ع) پذیرا شد و به جایش بازگشت ، آن گاه امام حسن (ع) خود به پاسخ معاویه (15) برآمد، و با بیانی رسا و كوبنده خاموشش ساخت .

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[hasti]

امام حسین (ع) در زمان معاویه
چون امام حسن (سلام خدا و فرشتگان خدا بر او باد) از دنیا رحلت فرمود، به گفته رسول خدا (ص) و امیرالمؤمنین (ع) و وصیت حسن بن علی (ع) امامت و رهبری شیعیان به امام حسین (ع) منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبری جامعه گردید. امام حسین (ع) می دید كه معاویه با اتكا به قدرت اسلام ، بر اریكه حكومت اسلام به ناحق تكیه زده ، سخت مشغول تخریب اساس جامعه اسلامی و قوانین خداوند است ، و از این حكومت پوشالی مخرب به سختی رنج می برد، ولی نمی توانست دستی فراز آورد و قدرتی فراهم كند تا او را از جایگاه حكومت اسلامی پایین بكشد، چنانچه برادرش امام حسن (ع) نیز وضعی مشابه او داشت .

امام حسین (ع) می دانست اگر تصمیمش را آشكار سازد و به سازندگی قدرت بپردازد، پیش از هر جنبش و حركت مفیدی به قتلش می رساند، ناچار دندان بر جگر نهاد و صبر را پیشه ساخت كه اگر برمی خاست ، پیش از اقدام به دسیسه كشته می شد، و از این كشته شدن هیچ نتیجه ای گرفته نمی شد.

بنابراین تا معاویه زنده بود، چون برادر زیست و علم مخالفتهای بزرگ نیفراخت ، جز آن كه گاهی محیط و حركات و اعمال معاویه را به باد انتقاد می گرفت و مردم را به آینده نزدیك امیدوار می ساخت كه اقدام مؤثری خواهد نمود. و در تمام طول مدتی كه معاویه از مردم برای ولایت عهدی یزید، بیعت می گرفت ، حسین به شدت با او مخالفت كرد، و هرگز تن به بیعت یزید نداد و ولی عهدی او را نپذیرفت و حتی گاهی (16) سخنانی تند به معاویه گفت و یا نامه ای كوبنده برای او نوشت .

معاویه هم در بیعت گرفتن برای یزید، به او اصراری نكرد و امام (ع) همچنین بود و ماند تا معاویه درگذشت …

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[hasti]

قیام حسینی
یزید پس از معاویه بر تخت حكومت اسلامی تكیه زد و خود را امیرالمؤمنین خواند،و برای این كه سلطنت ناحق و ستمگرانه اش را تثبیت كند، مصمم شد برای نامداران و شخصیتهای اسلامی پیامی بفرستد و آنان را به بیعت با خویش بخواند. به همین منظور، نامه ای به حاكم مدینه نوشت و در آن یادآور شد كه برای من از حسین (ع) بیعت بگیر و اگر مخالفت نمود بقتلش برسان . حاكم این خبر را به امام حسین (ع) رسانید و جواب مطالبه نمود. امام حسین (ع) چنین فرمود:

“انا لله و انا الیه راجعون و علی الاسلام السلام اذا بلیت الامة براع مثل (17) یزید آن گاه كه افرادی چون یزید، (ش*ر*اب خوار و قمارباز و بی ایمان و ناپاك كه حتی ظاهر اسلام را هم مراعات نمی كند) بر مسند حكومت اسلامی بنشیند، باید فاتحه اسلام را خواند. (زیرا این گونه زمامدارها با نیروی اسلام و به نام اسلام ، اسلام را از بین می برند.)
امام حسین (ع) می دانست اینك كه حكومت یزید را به رسمیت نشناخته است ، اگر در مدینه بماند به قتلش می رسانند، لذا به امر پروردگار، شبانه و مخفی از مدینه به سوی مكه حركت كرد. آمدن آن حضرت به مكه ، همراه با سرباز زدن او از بیعت یزید، در بین مردم مكه و مدینه انتشار یافت ، و این خبر تا به كوفه هم رسید. كوفیان از امام حسین (ع) كه در مكه بسر می برد دعوت كردند تا به سوی آنان آید و زمامدار امورشان باشد. امام (ع) مسلم بن عقیل ، پسر عموی خویش را به كوفه فرستاد تا حركت و واكنش اجتماع كوفی را از نزدیك ببیند و برایش بنویسد. مسلم به كوفه رسید و با استقبال گرم و بی سابقه ای روبرو شد، هزاران نفر به عنوان نایب امام (ع) با او بیعت كردند، و مسلم هم نامه ای به امام حسین (ع) نگاشت و حركت فوری امام (ع) را لازم گزارش داد.

هر چند امام حسین (ع) كوفیان را به خوبی می شناخت ، و بی وفایی و بی دینی شان را در زمان حكومت پدر و برادر دیده بود و می دانست به گفته ها و بیعتشان با مسلم نمی توان اعتماد كرد، و لیكن برای اتمام حجت و اجرای اوامر پروردگار تصمیم گرفت كه به سوی كوفه حركت كند.

با این حال تا هشتم ذی حجه ، یعنی روزی كه همه مردم مكه عازم رفتن به “منی ” بودند و هر كس در راه مكه جا مانده بود با عجله تمام می خواست خود را به مكه (18) برساند، آن حضرت در مكه ماند و در چنین روزی با اهل بیت و یاران خود، از مكه به طرف عراق خارج شد و با این كار هم به وظیفه خویش عمل كرد و هم به مسلمانان جهان فهماند كه پسر پیغمبر امت ، یزید را به رسمیت نشناخته و با او بیعت نكرده ، بلكه علیه او قیام كرده است .

یزید كه حركت مسلم را به سوی كوفه دریافته و از بیعت كوفیان با او آگاه شده بود، ابن زیاد را (كه از پلیدترین یاران یزید و از كثیفترین طرفداران حكومت بنی امیه بود) به كوفه فرستاد. ابن زیاد از ضعف ایمان و دورویی و ترس مردم كوفه استفاده نمود و با تهدید ارعاب ، آنان را از دور و بر مسلم پراكنده ساخت ، و مسلم به تنهایی با عمال ابن زیاد به نبرد پرداخت ، و پس از جنگی دلاورانه و شگفت ، با شجاعت شهید شد.

(سلام خدا بر او باد). و ابن زیاد جامعه دورو و خیانتكار و بی ایمان كوفه را علیه امام حسین (ع) برانگیخت ، و كار به جایی رسید كه عده ای از همان كسانی كه برای امام (ع) دعوت نامه نوشته بودند، سلاح جنگ پوشیدند و منتظر ماندند تا امام حسین (ع) از راه برسد و به قتلش برسانند.

انجمن رمان نویسی | تک رمان

انجمن تک رمان...انجمن رمان نویسی تک رمان با ارائه محیطی امن و صمیمی فعالیت خود را در راستای ترویج کتابخوانی آغاز کرده است.

forum.taakroman.ir

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[hasti]

امام حسین (ع) از همان شبی كه از مدینه بیرون آمد، و در تمام مدتی كه در مكه اقامت گزید، و در طول راه مكه به كربلا، تا هنگام شهادت ، گاهی به اشاره ، گاهی به اعلان می داشت كه : “مقصود من از حركت ، رسوا ساختن حكومت ضد اسلامی یزید و صراحت ، برپاداشتن امر به معروف و نهی از منكر و ایستادگی در برابر ظلم و ستمگری است و جز حمایت قرآن و زنده داشتن دین محمدی هدفی ندارم .

و این مأموریتی بود كه خداوند به او واگذار نموده بود، حتی اگر به كشته شدن خود و اصحاب و فرزندان و اسیری خانواده اش اتمام پذیرد. رسول گرامی (ص) و امیرمؤمنان (ع) و حسن بن علی (ع) پیشوایان پیشین اسلام ، شهادت امام حسین (ع) را بارها بیان فرموده بودند. حتی در هنگام ولادت امام حسین (ع)، و خود امام حسین (ع) به (19) رسول گرانمایه اسلام (ص) شهادتش را تذكر داده بود.

علم امامت می دانست كه آخر این سفر به شهادتش می انجامد، ولی او كسی نبود كه در برابر دستور آسمانی و فرمان خدا برای جان خود ارزشی قائل باشد، یا از اسارت خانواده اش واهمه ای به دل راه دهد. او آن كس بود كه بلا را كرامت و شهادت را سعادت می پنداشت . (سلام ابدی خدا بر او باد) .

خبر “شهادت حسین (ع) در كربلا” به قدری در اجتماع اسلامی مورد گفتگو واقع شده بود كه عامه مردم از پایان این سفر مطلع بودند. چون جسته و گریخته ، از رسول الله (ص) و امیرالمؤمنین (ع) و امام حسن بن علی (ع) و دیگر بزرگان صدر اسلام شنیده بودند. بدینسان حركت امام حسین (ع) با آن درگیریها و ناراحتیها احتمال كشته شدنش را در اذهان عامه تشدید كرد. بویژه كه خود در طول راه می فرمود: “من كان باذلا فینا مهجته (20) و موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا.

هر كس حاضر است در راه ما از جان خویش بگذرد و به ملاقات پروردگار بشتابد، همراه ما بیاید. و لذا در بعضی از دوستان این توهم پیش آمد كه حضرتش را از این سفر منصرف سازند.

غافل از این كه فرزند علی بن ابی طالب (ع) امام و جانشین پیامبر، و از دیگران به وظیفه خویش آگاهتر است و هرگز از آنچه خدا بر عهده او نهاده دست نخواهد كشید.

باری امام حسین (ع) با همه این افكار و نظریه ها كه اطرافش را گرفته بود به راه خویش ادامه داد، و كوچكترین خللی در تصمیمش راه نیافت .

سرانجام ، رفت ، و شهادت را دریافت . نه خود تنها، بلكه با اصحاب و فرزندان كه هر یك ستاره ای درخشان در افق اسلام بودند، رفتند و كشته شدند، و خونهایشان شنهای گرم دشت كربلا را لاله باران كرد تا جامعه مسلمانان بفهمد یزید (باقی مانده بسترهای گناه آلود خاندان امیه) جانشین رسول خدا نیست ، و اساسا اسلام از بنی امیه و بنی امیه از اسلام جداست .
راستی هرگز اندیشیده اید اگر شهادت جانگداز و حماسه آفرین حسین (ع) به وقوع نمی پیوست و مردم یزید را خلیفه پیغمبر (ص) می دانستند، و آن گاه اخبار دربار یزید و شهوترانیهای او و عمالش را می شنیدند، چقدر از اسلام متنفر می شدند، زیرا اسلامی كه خلیفه پیغمبرش یزید باشد، به راستی نیز تنفرآور است … و خاندان پاك حضرت امام حسین (ع) نیز اسیر شدند تا آخرین رسالت این شهادت را به گوش مردم برسانند. و شنیدیم و خواندیم كه در شهرها، در بازارها، در مسجدها، در بارگاه متعفن پسر زیاد و دربار نكبت بار یزید، هماره و همه جا د*ه*ان گشودند و فریاد زدند، و پرده زیبای فریب را از چهره زشت و جنایتكار جیره خواران بنی امیه برداشتند و ثابت كردند كه یزید سگ باز وشرابخوار است ، هرگز لیاقت خلافت ندارد و این اریكه ای كه او بر آن تكیه زده جایگاه او نیست . سخنانشان رسالت شهادت حسینی را تكمیل كرد، طوفانی در جانها برانگیختند، چنان كه نام یزید تا همیشه مترادف با هر پستی و رذالت و دناءت گردید و همه آرزوهای طلایی و شیطانیش چون نقش بر آب گشت . نگرشی ژرف می خواهد تا بتوان بر همه ابعاد این شهادت عظیم و پرنتیجه دست یافت .

از همان اوان شهادتش تا كنون ، دوستان و شیعیانش ، و همه آنان كه به شرافت و عظمت انسان ارج می گذارند، همه ساله سالروز به خون غلتیدنش را، سالروز قیام و شهادتش را با سیاه پوشی و عزاداری محترم می شمارند، و خلوص خویش را با گریه بر مصایب آن بزرگوار ابراز می دارند. پیشوایان مآل اندیش و معصوم ما، هماره به واقعه كربلا و به زنده داشتن آن عنایتی خاص داشتند.

غیر از این كه خود به زیارت مرقدش می شتافتند و عزایش را بر پا می داشتند، در فضیلت عزاداری و محزون بودن برای آن بزرگوار، گفتارهای متعددی ایراد فرموده اند. ابوعماره گوید: “روزی به حضور امام ششم صادق آل محمد (ع) رسیدم ، فرمود اشعاری در سوگواری حسین برای ما بخوان . وقتی شروع به خواندن نمودم صدای گریه حضرت برخاست ، من می خواندم و آن عزیز می گریست ، چندان كه صدای گریه از خانه برخاست .

بعد از آن كه اشعار را تمام كردم ، امام (ع) در فضلیت و ثواب مرثیه و گریاندن مردم بر امام (21) حسین (ع) مطالبی بیان فرمود و نیز از آن جناب است كه فرمود: “گریستن و بی تابی كردن در هیچ مصیبتی شایسته (22) نیست مگر در مصیبت حسین بن علی ، كه ثواب و جزایی گرانمایه دارد.

باقرالعلوم ، امام پنجم (ع) به محمد بن مسلم كه یكی از اصحاب بزرگ او است فرمود: “به شیعیان ما بگویید كه به زیارت مرقد حسین بروند، زیرا بر هر شخص باایمانی كه (23) به امامت ما معترف است ، زیارت قبر اباعبدالله لازم می باشد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[hasti]

امام صادق (ع) می فرماید: “ان زیارة الحسین علیه السلام افضل ما یكون من الاعمال . (24) همانا زیارت حسین (ع) از هر عمل پسندیده ای ارزش و فضیلتش بیشتر است .

زیرا كه این زیارت در حقیقت مدرسه بزرگ و عظیم است كه به جهانیان درس ایمان و عمل صالح می دهد و گویی روح را به سوی ملكوت خوبیها و پاكدامنیها و فداكاریها پرواز می دهد. هر چند عزاداری و گریه بر مصایب حسین بن علی (ع)، و مشرف شدن به زیارت قبرش و بازنمایاندن تاریخ پرشكوه و حماسه ساز كربلایش ارزش و معیاری والا دارد، لكن باید دانست كه نباید تنها به این زیارتها و گریه ها و غم گساریدن اكتفا كرد، بلكه همه این تظاهرات ، فلسفه دین داری ، فداكاری و حمایت از قوانین آسمانی را به ما گوشزد می نماید، و هدف هم جز این نیست ، و نیاز بزرگ ما از درگاه حسینی آموختن انسانیت و خالی بودن دل از هر چه غیر از خداست می باشد، و گرنه اگر فقط به صورت ظاهر قضیه بپردازیم ، هدف مقدس حسینی به فراموشی می گراید.

اخلاق و رفتار امام حسین (ع)
با نگاهی اجمالی به 56سال زندگی سراسر خداخواهی و خداجویی حسین (ع)، درمی یابیم كه هماره وقت او به پاكدامنی و بندگی و نشر رسالت احمدی و مفاهیم عمیقی والاتر از درك و دید ما گذشته است . اكنون مروری كوتاه به زوایای زندگانی آن عزیز، كه پیش روی ما است :

جنابش به نماز و نیایش با پروردگار و خواندن قرآن و دعا و استغفار علاقه بسیاری و حتی در آخرین شب (25) داشت . گاهی در شبانه روز صدها ركعت نماز می گزاشت .

زندگی دست از نیاز و دعا برنداشت ، و خوانده ایم كه از دشمنان مهلت خواست تا بتواند با خدای خویش به خلوت بنشیند. و فرمود: “خدا می داند كه من نماز و تلاوت (26) قرآن و دعای زیاد و استغفار را دوست دارم (27) حضرتش بارها پیاده به خانه كعبه شتافت و مراسم حج را برگزار كرد.

ابن اثیر در كتاب “اسد الغابة ” می نویسد: “كان الحسین رضی الله عنه فاضلا كثیر الصوم و الصلوة و الحج و الصدقة و افعال (28) الخیر جمیعها. حسین (ع) بسیار روزه می گرفت و نماز می گزارد و به حج می رفت و صدقه می داد و همه كارهای پسندیده را انجام می داد.

شخصیت حسین بن علی (ع) آنچنان بلند و دور از دسترس و پرشكوه بود كه وقتی با برادرش امام مجتبی (ع) پیاده به كعبه می رفتند، همه بزرگان و شخصیتهای اسلامی به (29) احترامشان از مركب پیاده شده ، همراه آنان راه می پیمودند.

احترامی كه جامعه برای حسین (ع) قائل بود، بدان جهت بود كه او با مردم زندگی می كرد – از مردم و معاشرتشان كناره نمی جست – با جان جامعه هماهنگ بود، چونان دیگران از مواهب و مصائب یك اجتماع برخوردار بود، و بالاتر از همه ایمان بی تزلزل او به خداوند، او را غم خوار و یاور مردم ساخته بود.

و گرنه ، او نه كاخهای مجلل داشت و نه سربازان و غلامان محافظ، و هرگز مثل جباران راه آمد و شد را به گذرش بر مردم نمی بستند، و حرم رسول الله (ص) را برای او خلوت نمی كردند… این روایت یك نمونه از اخلاق اجتماعی اوست ، بخوانیم :

روزی از محلی عبور می فرمود، عده ای از فقرا بر عباهای پهن شده شان نشسته بودند و نان پاره های خشكی می خوردند، امام حسین (ع) می گذشت كه تعارفش كردند و او هم پذیرفت ، نشست و تناول فرمود و آن گاه بیان داشت : “ان الله لا یحب المتكبرین “، خداوند متكبران را دوست نمی دارد. (30)

پس فرمود: “من دعوت شما را اجابت كردم ، شما هم دعوت مرا اجابت كنید.

آنها هم دعوت آن حضرت را پذیرفتند و همراه جنابش به منزل رفتند. حضرت دستور داد و بدین ترتیب پذیرایی گرمی (31) هر چه در خانه موجود است به ضیافتشان بیاورند، از آنان به عمل آمد، و نیز درس تواضع و انسان دوستی را با عمل خویش به جامعه آموخت .

شعیب بن عبدالرحمن خزاعی می گوید: “چون حسین بن علی (ع) به شهادت رسید، بر پشت مباركش آثار پینه مشاهده كردند، علتش را از امام زین العابدین (ع) پرسیدند، فرمود این پینه ها اثر كیسه های غذایی است كه پدرم شبها به دوش می كشید و به خانه (32) زنهای شوهرمرده و كودكان یتیم و فقرا می رسانید.

انجمن رمان نویسی | تک رمان

انجمن تک رمان...انجمن رمان نویسی تک رمان با ارائه محیطی امن و صمیمی فعالیت خود را در راستای ترویج کتابخوانی آغاز کرده است.

forum.taakroman.ir

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[hasti]

علائلی در كتاب “سمو المعنی ” می نویسد:

“ما در تاریخ انسان به مردان بزرگی برخورد می كنیم كه هر كدام در جبهه و جهتی عظمت و بزرگی خویش را جهان گیر ساخته اند، یكی در شجاعت ، دیگری در زهد، آن دیگری در سخاوت ، و… اما شكوه و بزرگی امام حسین (ع) حجم عظیمی است كه ابعاد بی نهایتش هر یك مشخص كننده یك عظمت فراز تاریخ است ، گویا او جامع همه (33) والاییها و فرازمندیها است .

آری ، مردی كه وارث بی كرانگی نبوت محمدی است ، مردی كه وارث عظمت عدل و مروت پدری چون حضرت علی (ع)است و وارث جلال و درخشندگی فضیلت مادری چون حضرت فاطمه (س) است ، چگونه نمونه برتر و والای عظمت انسان و نشانه آشكار فضیلتهای خدایی نباشد. درود ما بر او باد كه باید او را سمبل اعمال و كردارمان قرار دهیم .

امام حسین (ع) و حكایت زیستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد كردارش نه تنها نمونه یك بزرگ مرد تاریخ را برای ما مجسم می سازد، بلكه او با همه خویشتن ، آیینه تمام نمای فضیلتها، بزرگ منشیها، فداكاریها، جان بازیها، خداخواهیها وخداجوییها می باشد، او به تنهایی می تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشریت را ضامن گردد. بودن و رفتنش ، معنویت و فضیلتهای انسان را ارجمند نمود.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان