نجوم اخبار نجومی

[atena.vd]

آمریکایی‌ها با فناوری موشک آلمان نازی به فضا رفتند


ایسنا نوشت: دولت آلمان نازی حدود 20 سال در زمینه ساخت موشک از کشورهای آمریکا و شوروی جلوتر بود و اگر کشور آلمان به سرعت توسط قوای متفقین اشغال نمی‌شد، معلوم نبود که سرنوشت شهرهای انگلیس با پیشرفتی که هر روزه دانشمندان آلمانی در این زمینه به دست می آورند به کجا منتهی می‌شد.



آلمانی‌ها به سرپرستی دانشمند جوانی به نام ورنر فن براون موفق شدند با ساخت موشک نیرومند وی-2 و حملات موشکی به انگلیس صدمات وحشتناکی به این کشور بزنند و جا داشت که سازندگان این سلاح مخرب هم در "دادگاه نورنبرگ" محاکمه شوند اما "سیاست", بازی‌های خودش را دارد و این "جنایتکاران جنگی", بعد از پایان جنگ, حرمت پیدا کردند!

در سال 1945 و در روزهای پایانی جنگ جهانی دوم، گروهی از جاسوسان آمریکایی در چارچوب طرحی با نام «گیره کاغذ»، برای به دست آوردن سالم و زنده سازندگان موشک «و-1» و «و-2» وجب به وجب خاک آلمان را جستجو می‌کردند.

جنگ تقریباً به مرحله آخر رسیده بود و آلمان حتماً شکست می‌خورد. ژنرال کاملر دست راست هیلمر رئیس گشتاپو, نقشه شیطانی در مغز خود طرح کرده بود. او 500 نفر از بزرگترین دانشمندان موشکی آلمان را در استادیوم ورزشی زمستانی ابرژگ پادگان جمع کرد که با سالم تحویل دادن آنان به هر یک از دول متخاصم جان خود را نجات دهد. این دانشمندان سازندگان سلاح‌های سری «و-1»و «و-2» بودند. او تصمیم داشت اگر پیشنهادش پذیرفته نشود تمامی آنها را نابود کند تا اطلاعات و اختراعات آنان به دست دشمنان آلمان نیفتد.

روز 22 مه 1945 فن براون به برادر کوچک‌تر خود ماگنوس فن براون دستور داد به نردهوزن که قوای آمریکایی به آنجا رسیده بودند برود. در آنجا قوای آمریکا دو تونل کشف کرده بودند که هرکدام دو کیلومتر طول داشت و چندین فروند «و-2» سالم و بدون عیب را به دست آوردند. وقتی ماگنوس فن براون به مأمورین ضد تانک لشکر 324 پیاده آمریکایی برخورد کرد، گفت من از طرف مخترعین «و- 2» آمده‌ام و حامل پیغامی برای فرمانده‌تان هستم. او را به ستاد لشکر بردند و بعد از اطلاع از وضعیت, عده ای مأمور می‌شوند که با راهنمایی مهندسان موشکی را به محل استقرار ارتش بیاورند.

مأموران آمریکایی فرماندهی دسته مخصوصی را برای جمع آوری تمامی اشیاء و ابزارهای مربوط به موشک‌ها برعهده داشتند. این گروه در چارچوب برنامه‌ای با نام رمزی "گیره کاغذ" ماموریت داشتند هر آنچه به موشک‌های وی-2 مربوط می‌شود از ابزار و وسایل گرفته تا دانشمندان و مهندسان موشکی آلمان را جمع آوری کرده و به آمریکا بفرستند. بویژه می‌دانستند که منطقه نردهوزن طبق نقشه بایستی به قوای روس واگذار شود. آنها توانستند تمامی موشک‌های «و-2» را بر روی 16 کشتی باری سوار کرده و به آمریکا منتقل کنند.

همچنین آمریکایی‌ها توانستند در حدود 14 تن سند را به آمریکا بفرستند. بعد از آن 115 نفر از ب*ر*جسته‌ترین مهندسان آلمانی که در راس آنها فن براون بود به آمریکا اعزام شدند. فن براون و همکارانش در آمریکا نه تنها از اتهام جنایت جنگی تبرئه شدند بلکه گذرنامه گرفته و کارت اتباع ویژه را دریافت کردند که از مصونیت‌های زیادی آنان را برخوردار کرد. این گروه بعدها قویترین موشک‌های نظامی و غیرنظامی, از جمله موشک‌های فضایی مانند ساترن-5 را ساختند که راه سفر به ماه را هموار کرد.

5656


کد خبر 806924

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

فرود هم‌زمان ۲ کاوشگر ژاپنی روی سیارک ریوگو

ایسنا نوشت: آژانس فضایی ژاپن اعلام کرد دو کاوشگرش در تاریخ 21 سپتامبر از سفینه بدون سرنشین خود جدا شدند و دقایقی بعد با موفقیت بر سیارک "ریوگو"(ریوگوجو) فرود آمدند.



ژاپن برای اولین بار موفق شد نه تنها یکی، بلکه دو کاوشگر را به صورت همزمان بر یک سیارک فرود آورد.

آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن(JAXA) تایید کرده است که هر دو ربات آزمایش سیارک خود(MIcro Nano Experimental Robot Vehicle for Asteroid)، یعنی نسل دوم فضاپیمای "MINERVA-II1" که به نام‌های "Rover-1" و "Rover-2" نام‌گذاری شده‌اند، در تاریخ 21 سپتامبر 2018 به طور موفقیت آمیزی از فضاپیمای بدون سرنشین "Haybusa2" جدا شدند و بر روی سیارک "ریوگو"(Ryugu) فرود آمدند و اکنون در حال ارسال عکس هستند.

با توجه به اظهارات واحد کنترل ماموریت، هر دو کاوشگر در وضعیت خوبی قرار دارند و با سفینه مادر خود ارتباط تله متری و تصویری دارند.

تایید شده است که هر دو کاوشگر به سطح سیارک رسیده‌اند و حداقل یکی از آنها به صورت خودران در حال حرکت و قدم برداشتن روی سطح کم جاذبه این سیارک است. هر گام حدود 15 دقیقه طول می‌کشد و کاوشگر طی آن، حدود 15 متر (50 فوت) جابجا می‌شود که به آن اجازه می‌دهد تا به مطالعه مناطق مختلف سیارک بپردازد.

تصاویری که توسط این کاوشگرها به نمایش گذاشته شده‌اند، بهترین نیستند، چرا که اکثر آنها در مدت کوتاهی پس از جدا شدن از سفینه مادر و در حال مانور گرفته شده‌اند. با این حال، JAXA می‌گوید که آنها همچنان به نظارت بر تصاویر و داده‌های ورودی ادامه خواهند داد.

فضاپیمای "Haybusa2" دومین ماموریت اکتشاف سیارک است که توسط JAXA در سال 2014 به فضا پرتاب شد. این مدارگرد قرار است به مدت 18 ماه در ایستگاه زمان بگذراند که طی آن نه تنها مشاهدات را انجام می‌دهد و به عنوان یک ایستگاه تقویت برای فضاپیمای MINERVA-II1 عمل می‌کند، بلکه همچنین قرار است یک جسم مسی دو کیلوگرمی را برای ایجاد یک دهانه مصنوعی به سطح سیاره ریوگو پرتاب کند تا کار کاوشگرها برای نمونه‌برداری از خاک این سیارک در اواخر سال 2020 آسان شود.

"تتسو یوشیمیتسو" رئیس پروژه "Hayabusa2" می‌گوید: اگرچه من با تصویر تاری که اولین بار از کاوشگر ارسال شد ناامید شدم، اما با توجه به شرایطی که این عکس گرفته شده بود، خوب بود. علاوه بر این، با تصویری که طی حرکت از سطح سیارک گرفته شده بود، توانستم اثربخشی مکانیزم حرکت روی شیء آسمانی کوچک را تایید کنم و نتیجه بسیاری از تحقیقات سالیان را به چشم ببینم.

5656


کد خبر 806682

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

تاریخچه ناوهای کیهانی آپولو

ایسنا نوشت: شاید بتوان گفت پرآوازه‌ترین ناو کیهانی که تاکنون به فضا رفته، سفینه "آپولو" باشد.



از یک سو جنجال تبلیغاتی وسیعی که آمریکایی‌ها درباره این ناو به راه انداختند تا تلافی موفقیت‌های روس‌ها در نخستین سال های تسخیر فضا را درآوردند و از سوی دیگر اهمیت سفر انسان به ماه توانست شهرت این ناو را طوری جهانی سازد که در روستاهای کوچک هم مردم با نام "آپولو" آشنا بودند.

کسانی که با تاریخ سفرهای فضایی آشنا هستند می‌دانند سفینه آپولو شامل بخش فرماندهی و قسمت موتوری بود که بعد از پایان ماموریت این دو قسمت از هم جدا شده, قسمت موتوری در فضا رها می‌شد و بخش فرماندهی یا سرنشین‌دار فضانوردان را بر می‌گرداند ولی امروز کمتر کسی می‌پرسد که بر سر سفینه‌های آپولو چه آمد و الان ناوهایی که انسان را به ماه برد و بعد به زمین برگرداند در کجا هستند؟

بخش فرماندهی ناو آپولو- 1 که هیچ گاه به فضا نرفت امروز در مرکز تحقیقاتی لانگلی در همپتون از ایالت ویرجینیای آمریکا قرار دارد. این همان ناوی است که به دلیل بروز اشکال فنی در 27 ژانویه 1967 آتش گرفت و ویریجیل گریسام، ادوارد وایت و راجر چافی سرنشینان آن در حین تمرین، به دلیل همین آتش سوزی کشته شدند.

بعد از آپولو- 1، آمریکا چند فروند آپولو را به طور آزمایشی به فضا پرتاب کرد تا دستگاه‌های مختلف آن را بیازماید و اطمینان کافی به دست آورد که حادثه مشابهی رخ نخواهد داد.

بخش فرماندهی آپولو- 6 اینک در مرکز علوم فربنک در شهر آتلانتا از ایالت جورجینای آمریکا قرار دارد.

نخستین ناو کیهانی سرنشین‌دار از این گروه سفینه‌ها آپولو - 7 بود.

این ناو و سه فضانورد آمریکایی والتر شیرا، دان ایزل و والتر کانینگهام در 11 اکتبر 1968 مدار زمین پرتاب شدند. آنها طی 260 ساعت پرواز، زمین را 163 بار دور زده، کلیه تجهیزات و ادوات آپولو را آزمایش کردند. آپولو-7 سرانجام روز 22 اکتبر در اقیانوس اطلس فرود آمد. بخش فرماندهی آپولو- 7 امروز در موزه مرزهای پرواز در دالاس از ایالت تگزاس قرار دارد و مردم می‌توانند آن را از نزدیک ببینند.

سفینه آپولو-8 در 21 دسامبر 1968 با سه سرنشین به نام‌های فرانک بورمن، جیمز لاول، و ویلیام آندرس به فضا پرتاب شد. این ناو برای نخستین بار در تاریخ کیهان نوردی توانست انسان را به مدار ماه بـرده، به بشر توانایی دیدار نزدیک از این همسایه زمین را بدهد. آپولو-8 پس از گردش در مدار ماه سپس به سوی زمین بازگشته، در اقیانوس آرام فرود آمد. بخش فرماندهی آپولو-8 پس از این سفر، به موزه علم و صنعت شهر شیکاگو تعلق گرفت.



آپولو 9

آپولو-9 در 3 مارس 1969 راهی فضا شد. سه سرنشین این ناو سفینه مه‌نشین و عملیات مربوط به فرود در ماه را آزمایش کردند. این بررسی توسط مک دیویت، اسکات و شوایکارت طی 10 روز پرواز در مدار زمین انجام گردید. آنها مراحل الحاق، تبادل فضانورد، جدا شدن دو ناو اتصال مجدد را آزمایش کردند. بخش فرماندهی آپولو - 9 امروزه در موزه هوا- فضا، در شهر سان دیاگو از ایالت کالیفرنیا نگهداری می‌شود.

سفینه آپولو-10 در 18 مه 1969 با سه سرنشین به نام‌های استافورد، یانگ و سرنان به فضا پرتاب شد. آنها به مدار ماه سفر و مراحل فرود را آزمایش کردند. گرچه سفینه مه نشین آپولو 10 بر سطح ماه فرود نیامد، اما تا 15 کیلومتری سطح این کره نزدیک شد و همانند آپولو-9 کلیه مراحل عملیات سفر به ماه را دقیقاً اجرا کرد. این سفینه پس از پایان مأموریت، روز 26 مارس در اقیانوس آرام فرود آمد.



آپولو 10

بخش فرماندهی آپولو - 10 اینک در موزه علوم لندن در معرض دید علاقمندان است.

سفینه آپولو-11 در 16 ژوئیه 1969 با هدف اولین فرود انسان در ماه به فضا پرتاب گردید. در جریان این پرواز نیل آرمسترانگ به عنوان نخستین انسانی که بر روی کره‌ای غیر از زمین پا نهاده، نام خود را در تاریخ فضانوردی به ثبت رساند. پس از او ادوین آلدرین بر روی ماه به راهپیمایی پرداخت. روز 20 ژوئیه سفینه مه‌نشین با دو فضانورد بر سطح ماه فرود آمد. در این زمان مایکل کالینز با ناو اصلی به گرد ماه می‌چرخید. قدم زدن بر روی ماه حدود دو ساعت به طول انجامید و سوغات مه نوردان، 22 کیلو از خاک و سنگ ماه بود که با خود به زمین آوردند. پس از اتمام مأموریت، دو فضانورد با مه‌نشین خود را به سفینه اصلی در مدار ماه رساندند و مه‌نشین را رها کردند. سپس آپولو-11 به سوی زمین حرکت کرده، روز 24 ژوئیه قسمت فرماندهی ناو آپولو در آبهای اقیانوس آرام فرود آمد. این بخش امروز در موزه ملی هوا- فضایی واشنگتن در معرض دید بازدید کنندگان است.



آپولو 11

آپولو-12 در 14 نوامبر 1969 با سه‌سرنشین به نام های کنراد، گوردون و بین راهی ماه شد. در جریان این سفر، کنراد و بین با مه‌نشین بر سطح ماه فرود آمده، به انجام تحقیقات پرداختند. عملیات آنها در خارج از سفینه، طی دو مرحله و به مدت تقریبی 8 ساعت انجام گردید. سپس مه نوردان با 40 کیلوگرم از خاک و سنگ ماه سطح این کره را ترک گفتند. آپولو-12 روز 24 نوامبر در اقیانوس آرام فرود آمد. بخش فرماندهی ناو کیهانی آپولو- 12 در حال حاضر، بخش با ارزشی از مرکز هوا- فضایی ویرجینیا در شهر همپیتون از ایالت ویرجینیای آمریکاست.



آپولو 12

سفینه آپولو-13 در 11 آوریل 1970 با سه سرنشین کیپ کاناورال را به مقصد ماه ترک گفت، اما در نیمه راه به علت انفجار مخزن اکسیژن و احتمال بروز خطری جدی برای سرنشینان ناچار به بازگشت شد، به طوری که اگر عملیات بازگشت با دقت کافی انجام نمی‌شد، ممکن بود فضانوردان آن لاول، سوئیگرت و ه*یز از بین بروند. قسمت سرنشین‌دار سفینه آپولو-13 روز 17 آوریل در اقیانوس آرام فرود آمد. بخش فرماندهی آپولو- 13 اینک در مرکز فضایی در شهر هاچینکسون از ایالت کانزاس نگهداری می‌شود.

سازمان فضایی آمریکا - ناسا - در 31 ژانویه 1971 آپولو-14 را با سه سرنشین به نام های آلن شپارد، استوارت اروسا و ادگار میچل به فضا فرستاد. شپارد و میچل توسط مه‌نشین در ماه فرود آمده، طی دو راهپیمایی به مدت تقریبی 9 ساعت بر سطح این کره به تحقیق پرداختند. پس از اتمام ماموریت و برداشتن 44 کیلوگرم نمونه از خاک و سنگ، فضانوردان ماه را ترک گفته، راهی زمین شدند و روز 9 فوریه در اقیانوس آرام فرود آمدند. بخش فرماندهی آپولو- 14 امروز در موزه ای در شهر تیتوسویل از ایالت فلوریدا قرار دارد.



آپولو 14

آپولو-15 26 ژوئیه 1971 با سه سرنشین به فضا پرتاب شد. در جریان این پرواز اسکات و ایروین با مه نشین در ماه فرود آمدند و طی سه راهپیمایی جمعاً حدود بیست ساعت را بر روی ماه به تحقیق گذراندند. ایروین و اسکات پس از برداشتن 78 کیلوگرم از خاک ماه به درون مه نشین رفته، این کره را ترک گفتند. با اتصال مه‌نشین و سفینه اصلی فضانوردان و محموله به آپولو-15 منتقل شده، مه‌نشین رها گردید. هر سه فضانورد، سالم در اقیانوس آرام فرود آمدند.

بخش فرماندهی آپولو- 15 امروز در موزه ملی نیروی هوایی آمریکا در پایگاه رایت پاترسن نگهداری می شود. این پایگاه در ن*زد*یک*ی شهر دیتون از ایالت اوهایوی آمریکا قرار دارد.

در 16 آوریل 1972 ماموریت آپولو-16 توسط ناسا صورت گرفت. در مدار ماه دو تن از فضانوردان این ناو به نام‌های جان یانگ و چارلز دوک از نفر سوم توماس ماتینگلی جدا و با مه نشین راهی سطح این کره شدند. یانگ و دوک طی سه راهپیمایی در سطح ماه حدوداً 20 ساعت خارج از سفینه فعالیت کردند که شامل 27 کیلومتر رانندگی و انجام تحقیقات علمی در این کره بود. آنها قریب به یک صد کیلوگرم خاک ماه را با خود به زمین آوردند. آپولو-16 با سه فضانورد خود روز 27 آوریل در اقیانوس آرام فرود آمد.



آپولو 16

بخش فرماندهی ناو آپولو- 16، پس از انجام ماموریت خود و بازگرداندن سرنشنیانش اینک تزیین بخش مرکز موشک و فضا آمریکا در شهر هانتسویل از ایالت آلاباما است.

آپولو-17 در 7 دسامبر 1972 با سه‌سرنشین به نام‌های یوجین سرنان، رونالد ایوانز و هاریسون اشمیت به فضا پرتاب شد و راهی مدار ماه شد. سرنان و اشمیت طی سه بار راهپیمایی، حدود 20 ساعت به تحقیق در سطح ماه پرداختند، 35 کیلومتر رانندگی کردند و 110 کیلوگرم از خاک این کره را به زمین آوردند.

مأموریت سفینه‌های آپولو در کره ماه، با فرود آپولو-17 در آب‌های اقیانوس آرام -به روز 19 دسامبر 1972- پایان یافت.

بخش فرماندهی ناو کیهانی آپولو-17 آمریکا، که سفر تاریخی خود یعنی بردن آخرین گروه فضانوردان به ماه را انجام داد اینکه در مرکز فضایی جانسن در هوستون تگزاس قرار دارد.



آپولو 17

گرچه طبق پیش بینی‌ها، ناوهای آپولو باید همچنان سفر به ماه را ادامه می‌دادند اما آمریکا که به موفقیت و شهرت رسیده بود و توانست روسها را از میدان خارج کند دیگر نیازی به ادامه کار نمی‌دید ، آپولو- 17 را به عنوان آخرین سفر انسان به ماه و پایان این ماموریت‌ها اعلام کرد. اما چند فروند ناو آپولو و موشک ساترن که از قبل بنا به سفارش ناسا، ساخته شده بودند باید مورد استفاده قرار می‌گرفت. از سوی دیگر تا به صح*نه آمدن ناو کیهانی بعدی یعنی شاتل فضایی راهی طولانی در پیش بود به همین دلیل دو طرح اسکای ل*ب و برنامه آزمایشی سایوز- آپولو به عنوان کارهای میانی برنامه‌های آپولو و شاتل فضایی به کار گرفته شد.

در 25 مه 1973 نخستین گروه کیهان نوردان اسکای ل*ب به نام‌های چارلز کنراد، جوزف کروین و پاول ویتز با یک سفینه آپولو راهی مدار زمین گشتند. آنها توانستند سفینه خود را به آزمایشگاه فضایی متصل ساخته، ضمن برطرف کردن برخی اشکال‌های به وجود آمده در اسکای ل*ب، 28 روز در مدار زمین بسر بردند. آنها در روز 23 ژوئیه در آب‌های اقیانوس آرام به سلامت فرود آمدند.



اسکای ل*ب 2

بخش فرماندهی ناو آپولو، به کار رفته در ماموریت اسکای ل*ب- 2 که نخستین گروه کیهان نوردان را به ایستگاه مداری رساند امروز در موزه ملی هوانوردی دریایی در شهر پنساکولا از ایالت فلوریدا نگهداری می‌شود.

روز 28 ژوئیه 1973 سه کیهان نورد به نام‌های آلن بین، جک لوسما و اون گاریوت با یک سفینه آپولو راهی ایستگاه فضایی اسکای‌ل*ب شدند تا در ادامه مأموریت گروه اول رکورد اقامت را افزایش بخشند. آنها با شکستن رکورد فضانوردان قبلی, جمعاً 59 روز ‏ و 11 ساعت و 9 دقیقه در فضا به سر بردند و سرانجام روز 25 سپتامبر سالم به زمین بازگشتند.

بخش فرماندهی اسکای ل*ب- 3 پس از بازگشت به زمین به مرکز پژوهشی جان گلن وابسته به سازمان فضای ناسا در کلیولند از ایالت اوهایو تحویل شد.

جرالد کار، ادوارد گیبسن و ویلیام پوگ سومین گروه سرنشینان آزمایشگاه مداری اسکای‌ل*ب در 16 نوامبر 1973 راهی این سفینه شدند. آنها ضمن ادامه دادن به تحقیقات گروه‌های قبلی رکورد اقامت فضایی انسان را به 2017 ساعت افزایش دادند. هر سه کیهان نورد با سفینه آپولو که آنها را به اسکای ل*ب رسانده بود، در 8 فوریه 1974 به زمین بازگشت.

قسمت فرماندهی ناو آپولو، بکار رفته در ماموریت اسکای ل*ب- 4 که سفر تاریخی و رکورد شکن 84 روزه کیهان نوردان آمریکایی را میسر ساخت امروز در موزه ملی هوا- فضایی واشنگتن در معرض دید همگان قرار دارد.

دو ناو آپولوی باقیمانده از طرح سفر به ماه، در برنامه آزمایشی سایوز آپولو به کار رفت. یکی به عنوان شبیه‌ساز یا کلاس درس و دومی که به فضا سفر کرد .

در روز 15 ژوئیه 1975 الکسی لئونف و والری کوباسف با سفینه سایوز-19 به فضا پرتاب شدند. ساعتی بعد یک ناو آمریکایی آپولو کیپ‌ کندی را به مقصد مدار زمین ترک گفت. دو ناو سایوز و آپولو طبق برنامه پیش‌بینی شده در فضا به یکدیگر متصل شده و سرنشینان آنها به انجام آزمایش‌های و تحقیقات مشترکی دست زدند. این پرواز براساس یک توافق و پس از ماهها تمرین و آموزش صورت گرفت و نخستین و تنها پرواز مشترک کیهان نوردان آمریکا و شوروی بود و سفری تاریخی به حساب می‌آمد.

پس از پایان برنامه، فضانوردان به سفینه‌های خود بازگشته، ناوهای کیهانی سایوز و آپولو از هم جدا شدند و هر یک راه خود را در پیش گرفتند.

سایوز در 21 ژوئیه به زمین بازگشت و آپولو با فضانوردان خود توماس استافورد، دونالد اسلی تن و ونس براند روز 24 ژوئیه فرود آمدند.

نمونه آموزشی- آزمایشی ناو فرماندهی آپولو در برنامه پرواز آزمایشی سایوز- آپولو اینک در موزه پرواز در شهر سیاتل از ایالت واشنگتن قرار دارد و مدل اصلی ناو فرماندهی که سه کیهان نورد را به فضا برد و عملیات با آن انجام شد در مرکز فضایی کندی واقع در کیپ کاناورال از ایالت فلوریدا نگهداری می‌شود

5656


کد خبر 806258

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

کیسه خواب فضایی چگونه کار می‌کند؟

ایسنا نوشت: در فضا رسیدن به وضعیتی مناسب برای خوابیدن، کار ساده‌ای نیست. عدم وجود نیروی جاذبه باعث می‌شود که تختخواب سفت و خشک نباشد و در نتیجه عضلات ب*دن نتواند به صورت راحت و افتاده قرار گیرد.



نبود این نیرو همچنین باعث می‌شود وقتی چشم‌ها بسته شد، محل خوابیدن فرد، مشخص نباشد. ب*دن در این حالت، در هوا، به شکل شناور و یا معلق قرار می‌گیرد و هر آن ممکن است به طور ناخودآگاه و ناخواسته با در و دیوار سفینه برخورد کند. فرد در روی زمین می‌تواند ب*دن و یا هر یک از اعضا ب*دن خود را در خواب به راحتی حرکت دهد و هر زمان که روکش‌ها(لحاف، پتو یا هر چیز دیگری که در موقع خواب روی ب*دن قرار گیرد) کنار رود، کمبود آن حس می‌شود. استفاده از فشار ملایم در طول ب*دن، حالت آرام بخشی را در خواب به وجود می‌آورد. این حالت ب*دن در فضا، اهمیت خاصی دارد. فضانوردان اغلب خود را به در و دیوار می‌بندند، یا اینکه در گوشه‌ای چمباتمه می‌زنند، تا حالت آرام بخشی را برای خود به وجود آورند.

لزوم ایجاد شرایطی نظیر زمین، برای خواب فضانوردان، در سال 1983 راه را برای طراحی و ساخت اولین کیسه خواب فضایی گشود. فکر اصلی در ساخت کیسه خواب، بر این پایه بود که کیسه بتواند فشار فنر مانندی را در طول ب*دن و اعضا آن، با توجه به تنگی جا و ایمنی، در مدار زمین به وجود آورد. اولین طرح‌ها بر مبنای ساخت تشک‌های بادی بود.

اصول طرحی که از مباحث اولیه در ساخت این وسیله به دست آمد، نشان می‌داد که باید کیسه از دو لایه پارچه‌ای با استفاده از یک سامانه داخلی ساخته شود؛ لایه‌ای مانند تیوپ لاستیک که بتواند حالت فشار را به وجود آورد. لایه‌ها باید به اندازه‌ای باشند که فضانورد بتواند راحت به درون آن برود و یا از آن خارج شود. از آن گذشته این لایه‌ها باید بتوانند فشار واکنشی متناسب با تغییرات وضعیت ب*دن را به وجود آورند. نمونه‌ای از این طرح که پیش‌بینی می‌شد بتواند با توجه به اندازه‌ها و شکل آن، فشار مناسب را در داخل کیسه به وجود آورد، در 28 اکتبر سال 1984 روی کاغذ آمد. بعد از آماده شدن نقشه، نمونه ساخته شد و برش پارچه‌ها و دوخت آن نیز انجام گرفت. در این نمونه از نوعی لاستیک به عنوان عامل ایجاد کننده فشار، استفاده شد. نتیجه نهایی کاملاً مایوس کننده بود و یکی از دلایل این شکست، انعطاف پذیری بیش از حد لاستیک بود، اما کار ادامه یافت.

برای رسیدن به نتیجه مثبت از مراکز تحقیقاتی نساجی و تولیدکنندگان این رشته، تقاضای کمک شد. آنها که قبلاً موفق شده بودند مواد نساجی مورد نیاز «آزمایشگاه فضایی اسکای ل*ب» را بسازند، این بار نیز ظرف مدت کوتاهی، موفق شدند نمونه‌ای از طرح سفارش داده شده را بسازند. این اقدام آنها در موفقیت نهایی طرح، اثر بسزایی داشت. مشکلات کار با مواد چندبعدی و قابل انعطاف، برای بیشتر دست اندرکاران طرح، جدید و ناآشنا بود، زیرا مهندسان فضایی بیشتر با مواد سبک وزن مانند آلومینیوم، فیبرهای کربنی و... کار می‌کنند.

کیسه خواب و طرح آن، چندین بار مورد اصلاح قرار گرفت تا به شکل نهایی در آمد. از روزی که اولین طرح روی کاغذ کشیده شد، تا روزی که طرح نهایی و قابل قبول آماده گردید، شش ماه طول کشید. یکی از عمده‌ترین مشکلات، انتخاب قطعات و مواد مناسب بود. از همان ابتدا نوعی پارچه جهت روکش انتخاب گردید که توانایی تبادل هوا را داشت و ضمناً غیرقابل اشتعال بود. انتخاب دریچه‌ها و لوله هوا نیز مشکل می‌نمود. بعد از جستجو و آزمایش‌های بسیار، لوله پلاستیکی آتش نشانی با قطر 9 سانتی‌متر، به علت سختی، قدرت و سهولت در تولید و ایجاد فشار مناسب، به عنوان لوله تامین کننده هوای داخل کیسه، انتخاب شد. یکی دیگر از مشکلات، یافتن چسب قابل انعطافی بود که در طول ماموریت و با توجه به باد شدن و خالی شدن کیسه دوام آورده، از هم باز نشود. انتخاب دریچه‌های ورودی و خروجی هوا نیز دشوار به نظر می‌رسید.

سخت افزارهایی که معمولاً در رشته فضانوردی مورد استفاده قرار می گیرند سنگین و پیچیده‌اند، به همین جهت طراحان کیسه خواب، به سراغ قطعات مورد مصرف در رشته پزشکی و آزمایشگاه‌های شیمی رفتند و معلوم شد دریچه هایی که در دستگاه اندازه‌گیری فشار خون به کار می‌روند، از لحاظ جرم و وزن بسیار مناسبند و گذشته از برخورداری از ویژگی‌های فنی، قیمت آنها نیز مناسب است.

این دریچه‌ها با استفاده از یک ساچمه لاستیکی، به فضانوردان این امکان را می‌دهد که با تنظیم فشارهای مختلف، بهترین حالت را انتخاب کنند. تنها مشکلی که در راه استفاده از این دریچه‌ها وجود داشت، تنظیم میزان عبور جریان هوا و به دست آوردن زمان مناسبی برای پر و خالی شدن آن بود. این مشکل نیز با استفاده از یک فنر که با برق کار می‌کرد، حل شد. نمونه نهایی را در مه 1985 آزمایش کردند. این کیسه خواب با همه ملحقات آن از قبیل پمپ‌ها، بندها و محفظه مخصوص سر، وزنی برابر با دو کیلوگرم پیدا کرد. این کیسه خواب بدیع و جالب فضایی در 10 فوریه 1987 با درخواست اسا به نام طراحان آن به ثبت رسید. امتیاز به ثبت رسیده، شامل طیف وسیعی از انواع کیسه خواب «با فشار برگردان» و «نیروی جاذبه صفر» است.

آزمایش کیسه خواب در فضا

کیسه خواب فضانوردان محصول اسا در دو ماموریت فضایی مورد آزمایش قرار گرفت: ماموریت آزمایشگاه فضایی آلمان به نام «دی-1» از 30 اکتبر تا 6 نوامبر سال 1985 و ماموریت ایستگاه میر شوروی از 22 ژوئیه تا 29 دسامبر 1987. ووب اوکلز یکی از دانشمندان فضانورد عضو گروه خدمه دی-1 یکی از کیسه خواب‌ها را به عنوان وسیله شخصی همراه خود به فضا برد و آن را در یکی از کمدهای فوقانی آزمایشگاه فضایی جای داد. (فضانوردان مجاز بودند در وقت‌های اضافی خود آزمایش های دلخواهی را انجام دهند) اگر چه کیسه خواب به عنوان یک تجربه شخصی به فضا بـرده شد، اما همین کیسه خواب در طول ماموریت دی-1 که فضانوردان گرفتار مشکل کمبود جای خواب شده بودند، به کمک آنها آمد.

در سفینه برای گروه هشت نفره، فقط چهار محل خواب بود. شش نفر از اعضای گروه در دو تیم سه نفره و در نوبت‌های دوازده ساعته کار می‌کردند و سومین دانشمند فضانورد در یک نوبت چرخشی کار می‌کرد. از آنجا که یکی از محل های خواب بطور دائمی برای فرمانده شاتل در نظر گرفته می‌شود، سه فضانورد دانشمند مجبور بودند یک محل خواب را بین خود تقسیم کنند. در این جا بود که کیسه خواب اسا، محل خواب اضافی را در طول پرواز فراهم ساخت.

ووب اوکلز در گزارش‌های پرواز دی-1 چنین می‌نویسد: «بعد از پایان یک روز طولانی و پر کار، تصمیم به استراحت گرفتم. در عین حال باید محل کار خود را برای جلوگیری از تداخل با نوبت بعدی، ترک می‌کردم. کیسه خواب را برداشتم و در جستجوی محلی برای خواب بر آمدم. اطاقک مخصوص ورود به بخش باربری، محل تاریک و نسبتاً ساکتی است. باد کردن کیسه خواب کار ساده‌ای بود. بعد از باد کردن، آن را به دیوار جلویی بستم و سرم را نزدیک دریچه بالایی قرار دادم و شش ساعت به راحتی خوابیدم. کیسه بسیار عالی بود و می‌توانستم به راحتی درون آن حرکت کنم. سرم را روی لوله لاستیکی گذاشتم، درست مثل اینکه بالشی زیر سر گذاشته باشم. قبل از شروع پرواز من و «راینهارد فورد» موافقت کرده بودیم که به طور نوبتی کیسه و تختخواب را با هم عوض کنیم اما من در سومین شب، فقط یک بار از محل خواب سفینه استفاده کردم.«

دیگر فضانوردان نیز آن را آزمایش کردند. نتیجه بسیار موفقیت آمیز بود. براساس تجربیات فضانوردان، چند پیشنهاد اصلاحی مطرح شد، مانند: سوراخ تهویه بالای لوله هوایی و یک بند که هر دو لوله هوا را برای ایجاد فشار، در زیر به هم وصل کند.

کیسه خواب فضایی بعداً به یک هیئت روسی نیز نشان داده شد. در این هیئت «الکساندر الکساندروف» فضانورد شوروی نیز حضور داشت و علاقه خاصی نسبت به کیسه خواب ابراز کرد. متعاقباً یک نمونه از کیسه خواب به مسکو فرستاده شد. بعدها قرار شد کیسه خواب در ایستگاه فضایی میر مورد استفاده و آزمایش قرار بگیرد.

الکساندروف، در طول اقامت خود در ایستگاه میر، 12 ژوئیه تا 29 دسامبر 1986 کیسه خواب را مورد آزمایش قرار داد. نتیجه مثبت بود. طی این آزمایش مشخص شد که روکش سفت کیسه خواب گرمای ب*دن را به خوبی حفظ می‌کند و انسان احساس می‌کند در خانه خودش خوابیده است و در مجموع به اثبات رسیدن کیسه خواب می‌تواند در ایستگاه‌های فضایی مورد استفاده قرار گیرد.

آزمایش‌هایی که روی کیسه خواب اسا به عمل آمد و نتایجی که در طول ماموریت‌های میر و دی-1 به دست آمد، بسیار امیدوار کننده بود و به روشنی نشان داد که با تکمیل آن می‌توان در ماموریت‌های فضایی یک کیسه خواب بسیار مناسب همراه داشت.



5656


کد خبر 806181

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

اولین تصویر ثبت شده کاوشگر پارکر در راه سفر به خورشید


ایسنا نوشت: "کاوشگر خورشیدی پارکر"(Parker) سریع‌ترین و مستحکم‌ترین ساخته دست بشر که ۱۲ اوت(۲۱ مرداد ) توسط ناسا با موفقیت روانه خورشید شد اکنون اولین تصاویر خود در راه ملاقات با خورشید را ثبت کرده است.



۱۲ اوت، ناسا کاوشگر خورشیدی پارکر را سوار بر موشک "دلتا IV" متعلق به اتحادیه پرتاب‌های آمریکا(ULA) از پایگاه هوایی کیپ کاناورال واقع در فلوریدای آمریکا با موفقیت به فضا پرتاب کرد.

کاوشگر خورشیدی پارکر به منظور مطالعه تاج خورشید و بادهای خورشیدی، به نزدیکترین فاصله تا خورشید، یعنی شش میلیون کیلومتری سطح خورشید که تاج خورشیدی یا کرونا قرار دارد، در حال رفتن است و این ماموریتی است که تاکنون هیچ کاوشگری موفق به انجام آن نشده است.

اکنون نیز این کاوشگر پس از گذشت بیش از یک ماه از سفرش برای لمس تاج خورشیدی، موفق به ثبت تصاویر منحصر به فردی از کهکشان راه شیری و منظومه شمسی شده است.

کاوشگر خورشیدی پارکر مجهز به سپرهای حرارتی فوق العاده مقاوم است که قابلیت مقاومت در دمای ۲۵۰۰ درجه فارنهایت را دارد.

کاوشگر خورشیدی "پارکر" از هر شی دیگر ساخت انسان به خورشید نزدیک‌تر خواهد شد و پس از ۷ بار دور زدن سیاره زهره به منظور بهره‌گیری از گرانش این سیاره برای کسب سرعت کافی برای دور زدن خورشید، به فاصله شش میلیون کیلومتری سطح خورشید خواهد رسید. در نهایت در نزدیکترین نقطه ممکن در سال ۲۰۲۵، کاوشگر خورشیدی "پارکر" به شش میلیون کیلومتری سطح خورشید خواهد رسید که به حدی نزدیک است که در واقع در اتمسفر فوق‌العاده د*اغ خورشید به نام تاج خورشیدی "کرونا"(corona) پرواز خواهد کرد.

در پشت سپر حرارتی پارکر، یک ابزار تصویربرداری میدان گسترده برای کاوش خورشید(WISPR) نیز تعبیه شده است که نقش مهمی را در موفقیت این ماموریت ایفا می‌کند. این ابزار از جفت تلسکوپ خود برای ثبت تصاویر استفاده خواهد کرد.

در روز ۹ سپتامبر، دانشمندان اعلام کردند که این ابزار موفق به ثبت اولین تصویر در طی ماموریت خود شده است. تصویر سمت چپ توسط پنل تلسکوپ بیرونی این ابزار و با میدان دید ۵۸ درجه‌ای و تصویر سمت راست نیز توسط پنل تلسکوپ داخلی و با میدان دید ۴۰ درجه ثبت شده است.

نکته جالب این است که در مرکز تصویر سمت راست یک جسم درخشان قابل رویت است و آن سیاره مشتری است و در تصویر دیگر نیز کهکشان راه شیری در مرکز تصویر می‌درخشد.

"راس هوارد"(Russ Howard)، پژوهشگر ارشد در توسعه ابزار "تصویربرداری میدان گسترده برای کاوش خورشید" از "آزمایشگاه تحقیقات دریایی"(Naval Research Laboratory) می‌گوید: در میان دو تصویر ثبت شده یک خوشه ستاره‌ای نیز قابل مشاهده است که درخشان‌ترین ستاره آن "قَل*ب‌العَقرَب"(Antares-alpha) نام داشته و در صورت فلکی کژدم قرار دارد. در تصویر سمت چپ نیز کهکشان راه شیری زیبا را می‌توان مشاهده کرد.

"تحلیل کنندگان کاوشگر خورشیدی پارکر"(Solar Probe Analyzers) و "جام خورشیدی پارکر"(Solar Probe Cup) نیز نخستین صدای باد خورشیدی را که حدود ۲۰ دقیقه است ثبت کرده‌اند. دانشمندان توسط بررسی آن می‌توانند اطلاعات ارزشمندی را به دست آورند.

"نور رئوفی"(Nour Raouafi)، دانشمند پروژه کاوشگر خورشیدی پارکر از "آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز" در این باره گفت: تمام ابزارها داده‌هایی را ارائه می‌دهند که نه تنها برای کالیبراسیون استفاده می‌شوند، بلکه توسط آن داده‌ها حتی می‌توان برخی از اسرار بیرونی‌ترین لایه خورشید به نام "تاج خورشیدی " را نیز حل کرد.





5656


کد خبر 806177

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

۸ هنرمند همراه با میلیاردر ژاپنی به ماه سفر می‌کنند


مسافر اسپیس ایکس با موشک BFR مشخص شد. میلیاردر ژاپنی که بلیت سفر به دور ماه را رزرو کرده، قصد دارد تا 8 هنرمند را در این سفر با خود ببرد.





به گزارش خبرآنلاین، «یوساکو مائه زاوا» مالک بزرگ‌ترین فروشنده آنلاین لباس در ژاپن قرار است در سال 2023 با گردشگر فضایی متعلق به کمپانی اسپیس ایکس سفر یک‌هفته‌ای و توریستی به‌سوی ماه انجام دهد.{لینک}

مرد 42 ساله ژاپنی که ثروتش بیش از 2.9 میلیارد دلار است گفت: باید به شما عرض کنم تصمیم گرفته‌ام با اسپیس ایکس سفر به ماه را همراه با هنرمندان انجام دهم.

وی عاشق هنر بوده و به‌عنوان کلکسیونر، یک نقاشی متعلق به ژان میشل باسکیت را به قیمت 110 میلیون دلار خریداری کرده است.

یوساکو در این میان فکری به سرش زده و گفته است ازآنجایی‌که بلیت همه صندلی‌های گردشگر را خریده، قصد دارد 6 تا 8 هنرمند را با خود به فضا ببرد.

وی تأکید کرده است که این هنرمندان بدون پرداخت هزینه‌ای با وی به ماه رفته و سپس در بازگشت، آثار هنری خود را به تصویر بکشند.

یوساکو برای این سفر وب سایتی نیز طراحی کرده{لینک} و از همگان خواسته است تا ایده‌های خود را مطرح کنند.

در این سفر یک نقاش، آهنگساز، طراح مد و لباس و ... وی را همراهی خواهند کرد.

5656




کد خبر 805557

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

نخستین سیاهپوستی که به فضا رفت نه آمریکایی بود نه روس

ایسنا نوشت: شاید عده زیادی در پاسخ به این سوال تصور کنند نخستین سیاهپوستی که به فضا سفر کرد یک آمریکایی بود، زیرا احتمال اینکه نخستین فضانورد سیاهپوست یک تبعه روسیه باشد بسیار کم است. اما باید گفت که نخستین فضانورد سیاهپوست نه آمریکایی بود و نه روسی.



«آرنالدو تامایومندز» نخستین سیاهپوستی که توانست به فضا سفر کند کوبایی است. وی در چهارچوب برنامه اینترکاسموس به عنوان یکی ازنامزدهای کوبا، راهی شهرک فضانوردان شد. تامایومندز، پس از طی یک دوره که حدود دو سال طول کشید در 18 سپتامبر 1980 همراه یوری راماننکو کیهان‌نورد شوروی بر عرشه ناو کیهانی سایوز-38 سکوی پرتاب شماره 1 پایگاه فضایی بایکونور ترک و راهی مدار زمین شد. مندز نه فقط نخستین کیهان نورد کوبا بلکه نخستین کیهان نورد منطقه آمریکای لاتین و نیز نخستین کیهان نورد آفریقایی نژاد بود. این سفینه پس از حدود یک شبانه روز به ایستگاه مداری « سالیوت-6» پیوست. در این زمان لئونید پاپف و والری ریومین در ایستگاه فعالیت داشتند.

پرواز یک هفته‌ای مشترک این گروه شامل 22 آزمایش مختلف در زمینه‌های مختلف از جمله بررسی منابع طبیعی محیط زیست، ژوئوفیزیک و غیره می‌شد اما بخش زیادی از وقت کیهان نوردان برای پژوهش‌های پزشکی و زیست شناسی صرف شد که دانشمندان کوبایی پیشنهاد کرده بودند.

تامایو مندز با خودش اشیایی به مدار برد که نماد وطنش بود و آنجا را یادآوری می‌کرد, چیزهایی مانند، دانه‌های درخت نارگیل، کروکودیل کوچک تاکسی درمی شده، کیسه‌ای با نیشکر کوبا، چند صدف و البته سیگار برگ معروف کوبا.

عروسک کروکودیل خشک شده، شکر و صدف‌ها را تامایو مندز به زمین برگرداند و به عنوان یادگارهای فضایی به کوبا برد اما سیگار چکار شد؟ در هیچ منبعی درباره سیگارها حرفی به میان نیامده است... فقط در میان کیهان نوردان یک شایعه ای وجود دارد: احتمالا والری ریومین نخستین کسی است که در فضا، از دستگاه ذوب فلز به عنوان فندک استفاده کرد!!

پس از انجام دادن برنامه پرواز مشترک در 26 سپتامبر, ناو کیهانی سایوز از ایستگاه جدا شد و بازگشت طبق برنامه در 175 کیلومتری جنوب شرقی ژزکازگان قزاقستان صورت گرفت.

آرنالدو تامایومندز در 29 ژانویه سال 1942 در گوانتانامو کوبا متولد شد. چون یتیم بود زندگی سختی داشت. بعد از مرگ پدر و مادرش در خانواده عمویش بزرگ شد. ابتدا به عنوان کارگر و سپس به عنوان هنرجوی نجاری کار می‌کرد. 13 ساله بود که در یک کارخانه مبل‌سازی مشغول به کار شد. پس از رسیدن به سن قانونی، او به صفوف ارتش انقلابی پیوست و بالاخره توانست ضمن تحصیل در رشته فنی, از دانشکده عالی نیروهای مسلح انقلابی کوبا فارغ التحصیل شود و در نیروی هوایی کوبا به عنوان خلبان پذیرفته شد. از آوریل 1961 تا مه 1962 شوروی در دانشکده حمل و نقل هوایی نظامی یسک(Yeisk) آموزش خلبانی جنگنده میگ-15 را دید. در بازگشت به کوبا از سال 1962 به عنوان مربی خلبانی در پایگاه هوایی سن آنتونیو خدمت کرد.

در اواخر سال 1977، به عنوان یکی از چهار نامزد نهایی کوبا برای شرکت در برنامه پرواز بین المللی کوبا -شوروی انتخاب شد.

بعد از سفر مدال و جوایز زیادی از جمله مدال قهرمان جمهوری کوبا و قهرمان اتحاد جماهیر شوروی را گرفت و نامش به عنوان نود و هفتمین فضانورد جهان به ثبت رسید.

5656




کد خبر 805568

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

داستان پرفراز و نشیب سه زن کیهان نورد

ایسنا نوشت: روز 17 سپتامبر 1985 ناو کیهانی سایوزتی-14 در حالی به فضا پرتاب شد که ولادیمیر واسیوتین، گئورگی گرچکو و الکساندر ولکف بر عرشه آن حضور داشتند.



یک روز بعد ناو کیهانی توانست به شکل خودکار به سالیوت-7 متصل شود. در این زمان ولادیمیر ژانیبکف و ویکتور ساوینیخ در سالیوت-7 حضور داشتند اما قرار بود گرچکو و ژانیبکف به زودی بازگردند و واسیوتین و ولکف ایستگاه را برای برنامه ای جنجالی آماده کنند.

در 25 سپتامبر سایوزتی-13 به همراه ژانیبکف و گرچکو از ایستگاه جدا شد و طبق جدول تنظیمی روز بعد با موفقیت به زمین بازگشت.

اینک چه در مدار و چه در زمین، کیهان نوردان آماده می‌شدند کاری را صورت دهند که تا آن زمان در تاریخ پروازهای فضایی سابقه نداشت, کاری جنجالی و پر سرو صدا تا چند ماه بعد باید صورت می‌گرفت: پرواز یک ناو سایوز با حضور سه کیهان نورد زن! به همین منظور گروهی از زنان فضانورد شامل اسوتلانا ساویتسکایا، یکاترینا ایوانوا و یلنا دابروکواشنیا مشغول تمرین بودند. پیش‌بینی شده بود که در آغاز مارس سال 1986 پرتاب گروه زنان صورت گیرد.

زنان کیهان نورد شوروی باید هشتم مارس(روز جهانی زن) را در عرشه ایستگاه مداری سالیوت-7 جشن بگیرند و از آنجا این روز را به تمام زنان دنیا تبریک بگویند.

در 27 سپتامبر سال 1985 ناو کیهانی کاسموس-1686 به مدار پرتاب و در دوم اکتبر به سالیوت-7 متصل شد. 3 روز بعد کیهان نوردان دریچه ورودی کاسموس-1686 را برای تخلیه تجهیزات ارسالی و کنترل دستگاه‌های باز کردند. در اکتبر به وسیله دستگاه‌های این ناو عظیم(که به لحاظ ابعاد و وزن تقریبا مشابه سالیوت بود) یک سری پژوهش‌های نظامی-علمی ژئوفیزیک انجام شد.

طبق برنامه، در آخر ماه اکتبر واسیوتین و ساوینیخ باید برای راهپیمایی و انجام آزمایشی به اسم مایاک به فضای باز قدم می‌گذاشتند اما ناگهان واسیوتین بیمار شد. بیماری روز به روز شدت بیشتر پیدا کرد. حرارت بدنش بالا رفت و دردهایی طاقت فرسا بدنش را فرا گرفت. طبق تجویز پزشکان از داروهای آنتی بیوتیک‌ها و آرام‌بخش موجود در عرشه ایستگاه به او داده شد اما تاثیر چندانی نداشت. سرانجام در 17 نوامبر کمیسیون دولتی تصمیم گرفت در 21 نوامبر کیهان نوردان به زمین بازگردند.

با بازگشت این گروه، پرواز به سالیوت-7 نیز تعطیل گردید زیرا مسئولان تصمیم نداشتند قبل از گروه زنان، افرادی را به ایستگاه بفرستند. این کار مستلزم دیدن آمادگی طولانی مدت برای پرواز بود و باعث می‌شد پرتاب ایستگاه فضایی مجهز و پیشرفته بعدی یعنی "میر" به تاخیر بیفتد.

آنها به سه زن که چند سال تمرین‌های بسیار دشوار را انجام داده بودند قول دادند در ایستگاه فضایی میر این برنامه اجرا شود اما چند ماه بعد مشخص شد که ساویتسکایا حامله است و امکان پرواز به فضا را ندارد. در اواخر سال 1986 فرزندش به دنیا آمد. طبیعی بود که به این زودی‌ها نخواهد توانست راهی فضا شود. برنامه سفر زنانه چند بار دیگر و به دلایل کوچک و بزرگ دیگر به تعویق افتاد. با فروپاشی شوروی می‌توان گفت که تقریبا امید زنان فضانورد برای سفر به مجتمع مداری میر از بین رفت تا بالاخره در مارس 1993 مسئولان سازمان فضایی روسیه گروه زنان فضانورد را منحل اعلام کردند و به این ترتیب برنامه جنجالی پرواز گروه زنان نیز به کلی لغو شد و اعضای این گروه که سالها مشکلات آموزش و تمرین را پشت سر گذاشته بودند به کارهای قبلی خود بازگشتند.

5656


کد خبر 805294

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

رویدادهای نجومی اولین ماه پاییز را بشناسید

ایرنا نوشت: وقوع اعتدال پاییزی و همنشینی ماه با مشتری، زحل و مریخ همچنین دو بارش شهابی از مهم‌ترین رویدادهای نجومی در اولین ماه از فصل پاییز است.



جعفری عضو انجمن نجوم ایران در مورد رویدادهای نجومی مهرماه توضیح داد: روز اول مهر و با شروع فصل پاییز، اعتدال پاییزی واقع می شود که یکی از محل های تلاقی دایره البروج و استوای سماوی است.
اعتدال پاییزی در ستاره ‌شناسی به لحظه‌ ای گفته می ‌شود که خورشید از صفحه استوای زمین می‌ گذرد و به سمت جنوب آسمان می‌رود.
به واقع هر سال دو اعتدال بهاری و پاییزی رخ می دهد؛ از دیدگاه نجومی دایره البروج که مسیر حرکت ظاهری سالانه خورشید نسبت به زمین روی آسمان است با دایره بزرگ استوای آسمان که از امتداد استوای زمین و ترسیم آن بر کره آسمان بدست می آید، 23.5 درجه زاویه دارند. حاصل تقاطع این دو دایره (استوای آسمان و دایره البروج) دو نقطه تقاطع است که به نقاط اعتدالین مشهور بوده و یکی اعتدال پاییزی و دیگری اعتدال بهاری است.
اعتدال پاییزی در شرایطی صورت می گیرد که ساکنان نیمکره جنوبی زمین در آستانه فصل بهار هستند.
جعفری همچنین گفت: سوم مهر نیز شاهد بدر کامل ماه خواهیم بود که فرصت خوبی برای منجمان به ویژه برای عکاسی خواهد بود.
این کیهان شناس با اشاره به در پیش بودن بارش شهابی در 16 مهر افزود: بارش های شهابی مختلفی سالانه روی می دهد که منشا آن یک دنباله دار است، دنباله دارها تکه های عظیمی از سنگ و یخ هستند که در مدارهایی به دور خورشید حرکت می کنند.
ذرات جدا شده از این دنباله دارها در فضا معلق می مانند؛ وقتی زمین از میان توده ذرات به جا مانده از دنباله دارها عبور می کند، تعدادی از آن ها وارد جو زمین می شوند و در مجاورت اکسیژن زمین می سوزند که به این پدیده شهاب می گوییم. از آنجا که تعداد شهاب ها در این تاریخ های خاص بسیار زیاد می شود با نام بارش شهابی در عرف نجوم نامیده می شود.
این عضو انجمن نجوم ایران ادامه داد: بارش شهابی 16 مهر با عبور زمین از میان رد دنباله دار «جیاکوبینی زینر» به وقوع می پیوندد که به آن بارش شهابی اژدهایی می گویند و کانون این بارش در صورت فلکی اژدها قرار دارد.
وی یادآور شد: بارش های شهابی بدون نیاز به ابزار نجومی و با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است؛ فقط باید خارج از شهر و جایی دور از آلودگی های نوری و در وضعیتی باشد که ماه کامل در آسمان نیست.

***مقارنه ماه با مشتری، زحل و مریخ
جعفری در مورد رویداد بعدی نجومی در مهرماه توضیح داد: مقارنه ماه با مشتری، زحل و مریخ از دیگر رویدادهای نجومی است که در مهرماه به وقوع می پیوندد.
این داور مسابقه نجومی استارکاپ در مورد پدیده نجومی مقارنه نیز گفت: مقارنه زمانی روی می دهد که هر دو جرم در آسمان از نظر ظاهری در فاصله ای کمتر از 7 درجه از یکدیگر قرار گیرند که موقعیت مناسبی از نظر رصد و عکاسی برای علاقمندان به نجوم است.
وی گفت: 19 مهر مقارنه ماه با مشتری، 22 مهر مقارنه ماه با سیاره زحل و 26 مهر مقارنه ماه با مریخ را داریم، از آنجا که مریخ سیاره سرخ رنگی است، مقارنه آن در کنار ماه با نوری که دارد فرصت بسیار مناسبی برای عکاسی به دست خواهد دارد.
جعفری افزو‌د: همچنین دو روز آخر مهرماه یعنی 29 و 30 مهر بارش شهابی جباری را داریم که منشا آن دنباله داری به نام هالی پی 1 است و کانون آن در صورت فلکی جبار که به این نام خوانده می شود.



5656


کد خبر 805309

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

ماهواره رادای انگلیس را موشک هندی به فضا می‌فرستد

ایسنا نوشت: انگلیس قصد دارد امروز(یکشنبه) نخستین ماهوراه راداری خود را با استفاده از یک موشک هندی به فضا ارسال کند.



انگلیس قصد دارد یک ماهواره راداری به نام"نواسار"( NovaSAR) را ساعت 17:37 عصر امروز(یکشنبه) به وقت BST(21:07 به وقت تهران) به مدار زمین ارسال کند. این برای اولین بار است که انگلیس خود موفق به ساخت ماهواره شده است.

قرار است این ماهواره با استفاده از یک موشک هندی به فضا ارسال گردد. "نواسار" قادر است در هر شرایط جوی، روز یا شب از سطح زمین عکسبرداری کند. یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های ماهواره، رصد فعالیت‌های مشکوک کشتیرانی در اقیانوس‌ها است.

قرار است این ماهواره از مرکز فضایی "ساتیش داوان"(Satish Dhawan) در " سریهاریکوتا" (Sriharikota) هند به فضا پرتاب شود. وضوح تصویربرداری ماهواره بسیار بالا است. نواسار قادر خواهد بود اشیاء درون زمین را به کوچکی ۸۷ سانتی‌متر رصد کند.

تجهیزات رادارای ماهواره توسط شرکت "ایرباس" توسعه یافت. این ماموریت ارزان قیمت است و هدف آن نشان دادن رویکردی جدید برای تصویربرداری‌های راداری ارزان قیمت است.

از دیگر ماموریت‌های این ماهواره می‌توان به تشخیص نشت نفت، نظارت بر سیل، دیده‌بانی جنگل‌ها و ارزیابی محصولات کشاورزی اشاره کرد. ولی احتمالا جالب‌ترین وظیفه ماهواره نظارت دریانوردی خواهد بود. ماهواره مجهز به دریافت‌کننده است که می‌تواند سیگنال‌های رادیویی "سیستم تشخیص خودکار" (AIS) را دریافت کند.

این سیگنال‌ها، امواج مخابره‌ شده موقعیتی هستند که کشتی‌ها زیر نظر قوانین بین‌المللی از خود منتشر می‌کنند. قرار است نواسار با "پرتابگر ماهواره قطبی " هند(PSLV) به مدار زمین برود و در ارتفاع ۵۸۰ کیلومتری بالای زمین به گردش درآید.



5656


کد خبر 805181

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان