نجوم چیست؟

[atena.vd]

سال نوری

سال نوری

این نقشه نمایان‌گر ستاره‌هایی واقع در ۱۲٫۵ سال نوری از خورشید ماست.
اطلاعات یکا
سامانه‌های اندازه‌گیری دستگاه نجومی یکاها
یکای طول
نشان ly 
تبدیل یکا
۱ ly در ... ... برابر است با ...
دستگاه بین‌المللی یکاها (دستگاه متریک) ۹٫۴۶۰۷×۱۰۱۵ m
یکاهای دستگاه امپراتوری و دستگاه آمریکایی ۵٫۸۷۸۶×۱۰۱۲ mi
یکاهای دستگاه نجومی ۶٫۳۲۴۱×۱۰۴ AU
۰٫۳۰۶۶ pc
سال نوری (به انگلیسی: Light-year) یکی از یکاهایی (به انگلیسی: Units of measurement) است که به مخفف به صورت «ly» نشان می‌دهند و برای سنجش طول یا درازا است که بیشتر در محاسبات مربوط به کیهان‌شناسی و نجوم به‌کار می‌رود. سال نوری طبق تعریف برابر است با مسافتی که نور در خلاء در مدت یک سال طی می‌کند و تقریباً برابر است با ۹ پتامتر (9Pm).

در این تعریف، دو عاملِ سرعت نور در خلاء و مدت زمانِ یک سال دخالت دارند. در حال حاضر، مدت زمان دقیق سال که باید برای محاسبهٔ مقدار سال نوری استفاده شود، به‌صورت بین‌المللی تعریف نشده‌است و تنها توصیه‌نامه‌ای مبتنی بر استفاده از سال رومی (یولیانی) توسط اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی ارائه شده‌است.

بر مبنای این توصیه‌نامه، یک سال برابر است با ۳۶۵٫۲۵ روز که هر روز معادل ۸۶٬۴۰۰ ثانیه می‌باشد، که با احتساب تعریف سرعت نور به مقدار ۲۹۹٬۷۹۲٬۴۵۸ متر بر ثانیه، مقدار مسافت سال نوری معادل ۹٬۴۶۰٬۷۳۰٬۴۷۲٬۵۸۰٬۸۰۰ متر خواهد بود.

به دلیل استاندارد نبودن تعریف سال، در کارهای دقیق و تخصصی نجومی، کمتر از این واحد استفاده می‌شود و واحد پارسک ترجیح داده می‌شود. اما در کاربردهای عمومی، سال نوری بیشتر به‌کار می‌رود که گاهی با فرض هر سال معادل ۳۶۵ روز و سرعت نور معادل ۳۰۰٬۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه، مقدار سال نوری را تقریباً برابر با ۱۰۱۵ × ۹٫۴۶۱ متر می‌گیرند که البته پذیرفته نیست.

در ۹ ژانویه ۲۰۱۳ دورترین ابرنواختر شناخته شده، توسط تلسکوپ هابل کشف شد. فاصله این ابرنواختر حدود ۱۰ میلیارد سال نوری است.[۱][۲][۳]

محتویات

• ۱ ادراک بزرگی سال نوری
• ۲ چند مثال
• ۳ جستارهای وابسته
• ۴ منابع

ادراک بزرگی سال نوری
این که بگوییم سال نوری مسافت بسیار بزرگی را نشان می‌دهد گنگ است چرا که «بزرگی» یک صفت نسبی است و همچنین در این جهان بیکران سال نوری نیز ناچیز است پس به کار بردن این جمله که «سال نوری مسافت بسیار بزرگی است» به خودی خود اشتباه است. سال نوری چیزی حدود ۶۰ هزار برابر فاصلهٔ زمین تا خورشید است به عبارت دیگر برابر ۹ بیلیون کیلومتر در مقیاس بزرگ و ۹ تریلیون کیلومتر در مقیاس کوچک است که به صورت تقریبی و گردشده برابر است با «۹٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ متر»

چند مثال

• هنگامی که گفته می‌شود ستاره x حدود ۵ میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد، بدین معناست که ۵ میلیون سال پیش از این ستاره نوری ساطع شده که پس از ۵ میلیون سال به زمین رسیده و ما تازه بعد از ۵ میلیون سال آن نور را دیده‌ایم و به وجود چنین ستاره‌ای پی می‌بریم. چه بسا که این ستاره هم‌اکنون از بین رفته باشد و ما ۵ میلیون سال بعد می‌فهمیم.
• زمانی که منجمان روی خورشید انفجاری را می‌بینند، آن را در زمان واقعی رخدادش نمی‌بینند. نور این انفجار ۸ دقیقه در راه بوده‌است تا به زمین برسد.
• نزدیکترین ستاره به زمین پس از خورشید، پروکسیما قنطورس، تقریباً °۴ سال نوری با زمین فاصله دارد. منجمان نمی‌توانند آن را همان‌گونه که در زمان حال است ببینند. تنها ظاهر آن را به شکل ۴ سال پیش مشاهده می‌کنند.

انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

سال کهکشانی

مدار تقریبی خورشید گرد مرکز کهکشان (مدار زرد)

« ««یک سال کهکشانی»»» گردش خورشید گرد مرکز کهکشان. این نمایش ارزنده دست‌آورد کامپیوتری هزار شب تماشای جا بجائی خورشید و ۱۴هزار از ستارگان همسان وهم گروهش در مدت ۱۵ سال است.[۱]
سال کهکشانی (به انگلیسی: Galactic year) واحد اندازه‌گیری زمان است و اشاره به زمانی است که خورشید برای پیمودن یکبار گردش پیرامون مرکز کهکشان راه شیری به آن نیاز دارد.[۲] هر سال کهکشانی را بین ۲۲۵ تا ۲۵۰ میلیون سال تخمین می‌زنند.[۳] سرعت منظومه شمسی در این مدار ۲۳۰ کیلومتر در ثانیه (۸۲۸ هزار کیلومتر درساعت) محاسبه شده که سرعت بسیار بالائی است. این سرعت نزدیک به یک- هزار و سیصدم(۱۳۰۰/۱) سرعت نور است که با این سرعت می‌توان تنها در ۲ دقیقه و ۵۴ ثانیه مدار استوائی زمین را دور زد.[۴]

محتویات

• ۱ استفاده
• ۲ جستارهای وابسته
• ۳ منابع
• ۴ برون پیوند

استفاده
سال کهکشانی واحد زمانی ارزشمندی برای تجسم، تصور و به‌خاطرسپاری تفاوت‌های چشمگیر میان ارقام مورد مقایسه را به دست می‌دهد. مثلاً اعداد بزرگی که در زمین‌شناسی بکار می‌روند (چند میلیون سال) و زمان کیهانی (چند میلیارد سال) را به خوبی از هم متمایز می‌کند. مثلاً به هنگام توصیف تاریخ سیاره زمین، توصیف دورهٔ چرخش کهکشانی (نزدیک به ۲۵۰ میلیون سال) به جای ۱ میلیون سال معمول، رقم‌ها را کوچک‌تر می‌کند و به نظر می‌رسد که کوچک‌تر شدن رقم‌ها، به یاد سپردن آن‌ها را آسان تر می‌کند.[۵] و به این ترتیب خورشید که در نیمه راه پایستگی خود در جایگاه یک ستاره است در بازماندهٔ عمر ستاره‌ای خود، می‌تواند حدود ۲۰ تا ۲۵ بار دیگر به گرد مرکز کهکشان راه شیری بگردد و این نکته تجسم مقداری اعدادی را که بکار می‌بریم بسیار آسان تر می‌کند. خورشید هم‌اکنون در هجدهمین سال کهکشانی عمر خویش است. خوش بختانه، دوران‌های زمین‌شناسی همه کم و بیش در فاصله‌های ۵۰ میلیون ساله قرار می‌گیرند که یک پنجم(۵/۱) مدار مورد گفتگو است؛ بنابراین، این سه چارچوب زمانی یکدیگر را پشتیبانی و تقویت می‌کنند.
انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

شفق قطبی

پدیدهٔ شفق قطبی
شَفَق قُطبی (انگلیسی: Aurora) یکی از پدیده‌های جوی کرهٔ زمین است. شفق قطبی پدیدهٔ ظهور نورهای رنگین و متحرک در آسمان شب است و معمولاً در عرض‌های نزدیک به دو قطب زمین که بر اثر برخورد ذرات باردارِ بادِ خورشیدی و یونیزه شدن مولکول‌های موجود در یون‌سپهر (یونوسفر) زمین به وجود می‌آید.

شفق‌های قطبی نورهای زیبایی هستند که به‌طور طبیعی در آسمان دیده می‌شوند. که معمولاً در شب و در عرض‌های جغرافیایی قطبی به چشم می‌خورند. آن‌ها در یونوسفر تشکیل می‌شوند و در سپیده‌دم قطبی قابل مشاهده هستند. در عرض جغرافیایی قطب شمال به آن‌ها شفق‌های شمالی نیز گفته می‌شود که این نام بر گرفته از نام ایزدگونه رومی سپیده‌دم و نام یونانی باد شمالی است که در سال ۱۶۲۱ توسط پیر گاسندی روی این پدیده طبیعی گذاشته شد. به شفق‌های قطبی، نور قطب شمال هم گفته می‌شود زیرا آن‌ها غالباً در نیم کرهٔ شمالی رویت می‌شوند و هر چقدر به قطب شمال نزدیک می‌شوید با توجه به مجاورت با قطب مغناطیسی شمالی زمین احتمال بیشتری می‌رود که بتوانید آن‌ها را ببینید به‌طور مثال در شهرهای شمالی کانادا که بسیار نزدیک به قطب هستند امکان رویت آن‌ها بسیار زیاد است.

شفق‌های قطبی در ن*زد*یک*ی قطب مغناطیسی شمالی ممکن است خیلی بالا باشد ولی در افق شمالی به صورت سبز بر افروخته و در صورت طلوع خورشید به صورت قرمز کمرنگ دیده می‌شود. شفق‌های قطبی معمولاً از سپتامبر تا اکتبر و از مارس تا آوریل اتفاق می‌افتند. بعضی از قبایل کانادایی به این پدیده رقـ*ـص ارواح می‌گویند.

در قطب جنوب نیز این اتفاق می‌افتد ولی فقط در جنوبی‌ترین عرض جغرافیایی قابل رویت است. و گاهی اوقات در آمریکای جنوبی و استرالیا (استرالیا در زبان لاتین به معنی جنوب است).

بنجامین فرانکلین اولین کسی بود که به شفق‌های قطبی توجه نشان داد. در تئوری او علت وقوع شفق‌های قطبی این انتقال نور در مرکز بار الکتریکی در سرزمین‌های قطبی توسط برف و رطوبت شدت می‌گیرد، بود.

علت وقوع شفق قطبی خروج جرم از تاج خورشیدی است که از طریق مغناطره و کمربند وان آلن به مناطق قطبی هدایت می‌شوند.

پدیدهٔ شفق قطبی در گرینلند.
محتویات

• ۱ دلیل پدیده
• ۲ ارتفاع شَفَق قطبی
• ۳ دوره تناوب ظهور شفق‌های قطبی
• ۴ سیارات دیگر
• ۵ نگارخانه
• ۶ جستارهای وابسته
• ۷ منابع

انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

دلیل پدیده
بیرکلاند (B. Birkeland) دانشمند نروژی با مقایسه نتایج اخیر این فرضیه را مطرح کرد که لکه‌های خورشیدی ناحیه‌هایی هستند که از آن‌ها باریکه‌های ذرات باردار (الکترونها) به داخل فضای اطراف گسیل می‌شوند. این ذرات با رسیدن به لایه‌های بالای جو زمین ، از طریق برخوردهای الکترون در این لایه‌ها ، مشابه تخلیه گ*از در لوله ، گازها را به تابانی وا می‌دارند. این الکترونها همچنین روی میدان مغناطیسی زمین و شرایط انفجار امواج رادیویی مجاور زمین اثر می‌گذارند.[۱] او برای نشان‌دادن این پدیده، آزمایشی انجام داد. یک گوی مغناطیسی را که نماد زمین است، در یک جعبه شیشه‌ای خلا آویزان کرد. سپس با یک تفنگ الکترونی، به آن الکترون پرتاب کرد. در این آزمایش، در دو قطب گوی، او دو حلقه نورانی را مشاهده کرد.

آزمایش بیرکلاند برای نمایش شفق قطبی
در الکترومغناطیس قانونی به نام قانون دست راست وجود دارد. شکل کلی قانون به این صورت است: F → = q V → × B → {\displaystyle {\vec {F}}=q{\vec {V}}\times {\vec {B}}}

q در این فرمول، بار ذره است و v بردار سرعت ذره و B بردار میدان مغناطیسی است. در آخر، F نیرویی است که به ذره وارد می‌شود. وقتی یک ذره باردار وارد یک میدان مغناطیسی می‌شود، نیرویی به آن وارد می‌شود که جهت آن بر اساس قانون دست راست مشخص است. اگر جهت حرکت ذره (بردار سرعت) عمود بر میدان مغناطیسی باشد، به دلیل اینکه نیرو به سمت داخل است، به دور خطوط میدان مغناطیسی می چرخد (مانند سنگی که با نخ بسته شده و آن را می چرخانیم). اما اگر حرکت ذره دارای مؤلفه موازی با میدان مغناطیسی باشد، این مؤلفه باعث جلو رفتن ذره می‌شود. در این صورت، ذره مسیر مارپیچی را طی می‌کند. الکترون‌ها و پروتون‌هایی که توسط خورشید در فضا پراکنده می‌شوند، وقتی به زمین می رسند، توسط میدان مغناطیسی زمین به دام می افتند و با حرکتی مارپیچی به سمت قطب‌ها می روند. ذرات به دام افتاده کمربندهای تابشی وان آلن را تشکیل می دهند.[۲] (عبور از این کمربند برای فضاپیماهای حاوی سرنشین بسیار خطرناک است).[۳]

در قطب ها، میدان مغناطیسی زمین وارد جو آن می‌شود. درون جو، ذرات باردار با مولکول‌های هوا برخورد می‌کنند و باعث برانگیخته شدن آن‌ها و تابش نور می‌شوند. این نورها شفق قطبی را می سازند. اتم‌های نیتروژن از خود نورهای مایل به قرمز و اتم‌های اکسیژن از خود نور سبز منتشر می‌کنند.
انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

ارتفاع شَفَق قطبی

شفق قطبی در استونی (این تصویر جزو نامزدهای تصویر منتخب سال ۲۰۱۷ ویکی‌پدیا بود)
دانشمندان به منظور اندازه‌گیری ارتفاع شفق قطبی از دو نقطه به فاصله چند ده کیلومتر از یکدیگر از آن عکس گرفتند. به کمک چنین عکس‌هایی می‌توان ارتفاع شفق‌های قطبی را محاسبه کرد. شفق‌های قطبی در بلندای ۳۰۰ تا ۷۰۰ کیلومتری بالای زمین (بیشتر اوقات در بلندی ۱۰۰ کیلومتر) پدیدار می‌شوند. شفق‌های قطبی تابانی گازهای رقیق موجود در هوای زمین هستند، که تا اندازه‌ای به تابانی در لامپ‌های تخلیه گ*از همانند می‌باشند. شفق‌های قطبی یکی از طبیعی‌ترین و زیباترین پدیده‌های جو زمین است. پدیده مزبور عبارت از ذرات بارداری هستند که از خورشید به سوی لایه‌های زیرین جو زمین سرازیر می‌شوند و روشنی‌هایی را که کلاً شفق‌های قطبی نام دارند پدیدمی‌آورند. شفق قطبی یا نورهای قطبی، به بهترین صورت از حدود عرض جغرافیایی دایرهٔ اقیانوس منجمد شمالی (یا منجمد جنوبی) دیده می‌شود. نورهای قطبی درست همانند تابش‌های رنگی در آسمان هستند. نورهای قطبی در اثر الکترون‌هایی که در طول خطوط نیروی میدان مغناطیسی زمین حلقه می‌زنند، به وجود می‌آیند. این حلقه‌های الکترونی وارد جو زمین می‌شوند و باعث می‌گردند که گازهای رقیقی که در ارتفاعات بالای جو قرار دارند، همانند نور لامپ فلوئورسنت بدرخشند. این الکترون‌ها عمدتاً از خورشید می‌رسند و تعداد آن‌ها بستگی به فعالیت خود خورشید دارد. وقتی که سطح خورشید خیلی فعال باشد، ما نورهای قطبی بیشتری را مشاهده می‌کنیم تا زمانی که خورشید آرام‌تر است. نور قطبی می‌تواند شکل‌های مختلفی داشته باشد. بعضی وقت‌ها شبیه به پردهٔ آویزان، یا نورهای متحرک یا پرتوهای نور است. رنگ آن نیز تغییر می‌کند ولی بیشتر مواقع دارای سایهٔ سبز یا صورتی است. شفق‌ها مانند پرده‌هایی عظیم به طول صدها کیلومتر از نورهای رنگی هستند در موارد نادر شفق قطبی ممکن است سراسر آسمان مرئی، از افق تا سمت الراس را بپوشاند
انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

• 
  دوره تناوب ظهور شفق‌های قطبی
  شفق‌های قطبی معمولاً باید فقط در قطب‌ها اتفاق بیافتند. ولی به ندرت در عرض‌های جغرافیایی میانی نیز دیده می‌شوند وقتی که طوفان‌های مغناطیسی اتفاق می‌افتند. طوفان‌های مغناطیسی در دورهٔ تناوب ۱۱ سالهٔ خورشیدی یا ۳ سال بعد از این دورهٔ تناوب اتفاق می‌افتند. در این دورهٔ تناوب ۱۱ ساله که هم‌اکنون نیز ما در آن هستیم میزان فعالیت‌های خورشیدی بالا رفته و با رصد خورشید می‌توان میزان بالای این فعالیت‌ها را دید. انرژی حاصل نیز از طریق بادهای خورشیدی تأمین می‌شود.
  
  سیارات دیگر
  در مشتری و زحل قطب‌های مغناطیسی قوی تری وجود دارد و هر دو آن‌ها کمربند تشعشع بزرگی دارند. و شفق‌های قطبی به وضوح توسط تلسکوپ هابل در آن‌ها دیده شده. در اورانوس و نپتون نیز شفق قطبی وجود دارد.
  
  شفق‌های قطبی در مکانی مانند زمین توسط بادهای خورشیدی ایجاد می‌شود ولی در مشتری اقمار آن به خصوص قمر lo علت وجود این پدیده هستند.
  
  این پدیده همچنین در مریخ و زهره نیز دیده می‌شود زیرا زهره دارای مغناطیس درونی نیست. شفق قطبی در زهره گاهی اوقات تمام سیاره را نیز می‌پوشاند. این پدیده در زهره توسط بادهای خورشیدی تولید می‌شود. همچنین در ۱۴ آگوست ۲۰۰۴ در مریخ نیز این پدیده توسط SPICAM به ثبت رسیده‌است.
  
  نگارخانه
• 
  
  
  
• 
  
  
  
• 

انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

لکه خورشیدی

نگاره‌ای از لکه‌های خورشیدی در تاریخ ۲۰۰۴-۰۶-۲۲

لکه‌های سطح خورشید در نقشه ساموئل دان
لکه خورشیدی ناحیه‌ای بر روی سطح خورشید (فوتوسفر) است که به وسیله فعالیت‌های شدید مغناطیسی که مانع از انتقال گرما می‌شوند بوجود می‌آید. این لکه‌ها به علت کاهش درجه حرارت سطح خورشید پر آن ناحیه‌ها به وجود می‌آیند. آن‌ها می‌توانند بدون کمک تلسکوپ از روی زمین نیز دیده شوند. اگرچه این ناحیه‌ها هنوز درجه حرارتی در حدود ۳۰۰۰–۴۵۰۰ کلوین دارند، تفاوت دمای این ناحیه‌ها با مواد پیرامون؛ حدود ۵۸۰۰ کلوین، به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به وضوح به عنوان لکه‌های سیاه دیده شوند، همچون بدنه‌ای که از شدت گرما سیاه شده باشد (تقریباً نزدیک فوتوسفر) این تابعی از T (دما) به توان چهارم است. اگر یک لکه خورشیدی از فوتوسفر جدا شود می‌تواند قوس الکتریکی درخشانی را بوجود بیاورد.

لکه خورشیدی، در حین ظاهر شدن از فعالیت‌های شدید مغناطیسی، میزبان آثار دیگری مانند تاج‌های خورشیدی و رخدادهای قطع ارتباط نیز هستند. بیشتر شراره‌های خورشیدی و پس‌زنی توده تاج سرچشمه در فعالیت‌های مغناطیسی پیرامون منطقه گروه‌های لکه قابل رویت خورشید است. پدیده‌های مشابهی که به‌طور غیر مستقیم در ستاره‌ها رصد شده‌اند عموماً لکه‌های ستاره‌ای نامیده می‌شوند و در دو نوع روشن و تاریک اندازه‌گیری شده‌اند.

محتویات

• ۱ نحوهٔ کشف و مشخصات
• ۲ تغییر عرض جغرافیایی
• ۳ نگارخانه
• ۴ منابع

انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

نحوهٔ کشف و مشخصات

لکه‌های خورشیدی در خورشیدگرفتگی ۱ خرداد ۱۳۹۱
قبل از سال ۱۶۱۵ میلادی اروپاییان عقیده داشتند که خورشید یک کره تابناک وبی لکه باشد.

درآن سال گالیله پیک نجومی خود را چاپ کرد که در آن وجود لکه‌های تاریک (لکه‌های خورشیدی) در سطح خورشید را گزارش نمود. لکه‌های خورشیدی پدیده‌های شید سپهری (سطح مریی خورشید) می‌باشند؛ که از اطراف شید سپهر تاریک تر هستند. تاریک‌ترین قسمت یعنی ناحیه مرکزی تمام سایه را می‌سازد. لکه‌های خورشیدی کوچک از روزنه‌هایی که بزرگتر از سطوح تاریک معمول بین دانه‌های روشن هستند گسترش می‌یابند. اگر چه بیشتر روزنه‌ها و لکه‌های کوچک خیلی زود تجزیه می‌شوند اما بعضی از آنها به لکه‌های واقعی عظیم تبدیل می‌گردند بزرگترین لکه تاریک دارای قطر تمام سایه ۳۰۰۰۰km و قطرهای ناحیه نیم سایه بیشتر از دو برابر این مقدار است. از این رو گاهی هنگام غروب آفتاب که خورشید رنگ پریده می‌گردد می‌توان با چشم غیر مسلح هم به وجود این لکه‌ها پی برد.

هر لکه از دو قسمت تشکیل می‌شود. یک قسمت مرکزی که رنگ آن تیره است ودیگری اطراف لکه که رنگ آن نسبت به مرکز روشن تراست. ظهور هر لکه در سطح خورشید موقتی است و با ایجاد و وسعت عمل آن در یک مدت زمانی به تدریج محو می‌شود. نحوه از بین رفتن آن به این ترتیب است که روشنی اطراف لکه، به تدریج هسته آن را احاطه کرده و به مرکز نزدیک می‌شود و کاملاً منطقه تیره رنگ را نابود می‌نماید.

درمورد لکه‌های خورشیدی نظرهای گوناگونی ارائه شده‌است که مهم‌ترین آنها تئوری اورشید دانشمند معروف سوئدی است. بر اساس این نظریه، قسمتی از داخل خورشید، به شکل یک جریان به سمت خارج آن حرکت می‌کند و پس از رسیدن به سطح، مانند چتری پراکنده می‌شود و چون بر اثر این عمل فشار و حرارت آن کاسته می‌شود، کمی فشرده و سرد گشته و به شکل لکه‌های تیره رنگی در سطح خورشید باقی می‌مانند و به تدریج از بین می‌روند.

مهم‌ترین مشخصه لک خورشیدی میدان مغناطیسی آن می‌باشد؛ که از حدود 1T/. تا میدانهای قویتر ۴T/. اندازه‌گیری شده‌اند و باعث می‌شوند از انتقال انرژی به شید سپهر از طریق جابجایی، جلوگیری شود. از این روست که لکه خورشیدی سردتر از محیط اطرافش می‌باشد. یک لک خورشیدی دارای قطبش مغناطیسی می‌باشد که لکه‌ها رادر دو سوی قطب مغناطیسی جمع می‌کند اما ممکن است استثنائاتی وجود داشته باشد که ناحیه مغناطیس دوم پراکنده باشد و فقط یک لک خورشیدی دیده شود.

تعداد لکه‌های خورشیدی متأثر از زمان است و با زمان تغییر می‌کند و برای بیشترین و کمترین تعداد لکه‌ها یک چرخه‌ای به‌طور متوسط یازده سال را در نظر گرفته‌اند.

وضع خورشید همیشه مانند ۲۰۰ سال گذشته یکنواخت نبوده‌است. بین سالهای ۱۶۴۵ و ۱۷۱۵ هیچ لکه خورشیدی ثبت نشده‌است!

در خلال حداقل لکه‌های خورشیدی طوفان‌های مغناطیسی و جلوه‌های شفقی که معمولاً در کشورهای اروپای شمالی فراوانند در طی این دوره تناوب ۷۰ ساله واقعاً ناپدید شدند. در سال ۱۷۱۵ که فعالیتهای خورشیدی مجدداً ظاهر شدند، جلوه‌های شفق در مکانهایی مثل استکهلم و کپنهاگ باعث نگرانی شدند.

بیش از ۵۰ سال روی رابـ ـطه بین چرخه ۱۱ ساله لکه خورشیدی و محیط زمین مطالعه لعه شده‌است. دوگلاس روی لایه‌های حلقوی تنه درختان که به صورت ۲۰ تایی تاریخگذاری شده بودند، یک تغییر چرخه‌ای در رشد درختان کشف کرد. طی هر دهه یا دو دهه رشد سالانه درختان آهنگی تند و سپس آهنگی کند را داشت. در آخر نیمه قرن ۱۷ این تغییر چرخه همیشگی وجود نداشت این دوره تناوب متناظر با حداقل مآندر در دوره لکه خورشیدی است. مطالعات نشان داده‌است که در ۵۰۰۰ سال گذشته فعالیت خورشیدی مانند حداقل مآندر با دوازده نوسان همراه بوده‌است. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که اثرات مستقیم دوره لکه خورشیدی در هوای روز اندک است و لیکن تغییرا ت بلند مدت فعالیت خورشیدی ممکن است در اب و هوای زمین اثر بگذارد. حداقل مآندر در اواخر قرن ۱۷ با بدترین سرمای عصر یخبندان کوچک که اروپا را فلج کرد مصادف شد. رابـ ـطه بین فعالیت خورشیدی و محیط زمین مسئله مشکلی است و اغلب با بحث‌های گرم همراه است؛ ولی آنقدر مهم است که نمی‌توان ازآن چشم پوشی کرد.
انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

• 
  تغییر عرض جغرافیایی
  توزیع لکه‌های خورشیدی در عرض جغرافیایی خورشید به طریق به خصوصی در خلال چرخه ۱۱ ساله تعداد لکه خورشیدی تغییر می‌کند. لکه‌های خورشیدی در آغاز یک چرخه در عرضهای جغرافیایی بالا (۳۵_+) درجه قرا ر می‌گیرند. بیشتر لکه‌ها در ن*زد*یک*ی عرض ۱۵ _+ درجه در لت بیشینه خود و چند لکه در انتهای چرخه خوشه نزدیک ۸۰ _+ درجه واقع می‌شوند. تعداد کمی از لکه‌های خورشیدی را حتی می‌توان در عرض جغرا فیایی بالاتر از ۴۵_+درجه مشاهده کرد. زمان حیا ت یک لک خورشیدی از چند روز (برای لکه‌های کوچک) تا چند ماه (برای لکه‌های بزرگ) طول می‌کشد. در حقیقت یک لکه خورشیدی در همان عرض جغرافیایی که متولد شده از بین می‌رود. (مشخصه‌ای که به ما امکان می‌دهد تا چرخش خورشیدی را تعیین کنیم) آنچه که اتفاق می‌افتد این چنین است. همان‌طور که چرخه پیشرفت می‌کند، لکه‌های جدید حتی در عرض‌های جغرافیایی پا یین ظاهر می‌شوند. اولین لکه‌های عرض جغرافیایی بالا از یک چرخه حتی قبل ا از آخرین لکه‌های عرض جغرافیایی پا یین از چرخه قبلی ظاهر می‌شوند. منشأ گرمای خورشید واکنش‌های هسته‌ای است. در این واکنش هیدروژن به هلیوم تبدیل می‌شود و گرمای فراوانی حاصل می‌شود.
  
  نگارخانه
• 
  
  
  
• 
  
  
  
• 
  
  
  
• 
  
  
  
• 
  
  
  
• 

انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[atena.vd]

تابش زمینه کیهانی

نوشتاری از مجموعه‌ی
کیهان‌شناسی فیزیکی

• گیتی
• مه‌بانگ
• سن جهان
• گاه‌شمار مه‌بانگ

جهان اولیه[نمایش]
جهان منبسط‌شونده[نمایش]
تشکیل ساختار[نمایش]
آینده جهان[نمایش]
اجزا[نمایش]
تاریخچه نظریات کیهان‌شناختی[نمایش]
آزمایش‌ها[نمایش]
دانشمندان[نمایش]
اثرات اجتماعی[نمایش]

• 
  
  درگاه اخترشناسی
• ن
• ب
• و

در کیهان‌شناسی تابش زمینهٔ کیهانی (به انگلیسی: Cosmic Microwave Background radiation یا به اختصار CMB) تابشی الکترومغناطیسی است که سراسر کیهان را پوشانده‌است. این تابش، طیف جسم سیاهی با دمای ۲٫۷۲۶ کلوین دارد.[۱] بنابراین بیشینهٔ این تابش در محدودهٔ ریزموج با بسامد ۱۶۰GHz و طول موج ۱٫۹mm است. کیهان‌شناسان تابش زمینهٔ کیهانی را بهترین شاهد برای نظریهٔ مهبانگ می‌دانند.

محتویات

• ۱ پیشینه
• ۲ ویژگی‌ها
• ۳ ناهمسان‌گردی
• ۴ ارتباط با نظریهٔ مهبانگ
  • ۴.۱ سرعت زمین نسبت به ناهمسانگردی
• ۵ آزمایش‌ها و رصد تابش زمینهٔ کیهانی
• ۶ پانویس و منابع
• ۷ برای مطالعهٔ بیشتر
• ۸ پیوند به بیرون

انجمن رمان نویسی

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان