کامل شده رمان خنجری ازجنس دل آسا|مهدیه مومنی کاربرانجمن تک رمان

[.Mahdieh]

به نام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه برنگذرد
به نام خداوند جان و خداوند مال
خداوند روشن گه مهربان***
•••
نام رمان:خنجری از ج*ن*س دل آسا
نام نویسنده:مهدیه مومنی کاربر انجمن تک رمان
ناظر: Donya Nadali
ژانر داستان:عاشقانه،اجتماعی
خلاصه برای خوانندگان:

داستان درمورد یه دختره که طی شنیدن یک راز تصوراتش از زندگیش کاملا به هم می ریزه!
اون راز مربوط می شه به گذشته اش و باعث تمام کمبودهایی بوده که دل آسا دختر داستان ما همیشه اون ها رو حس کرده.
اون قسم می خوره که مهره های اصلی که توی این راز دست داشتن رو نابود کنه و بهشون ضربه ی سختی بزنه!
اون باید تلاش کنه و قوی باشه تا بتونه گذشته ی نابود شده اش رو جبران کنه پس وارد بازی خطرناکی می شه و به اصطلاح با دم شیر بازی می کنه...!

متن مخفی: مخصوص کپیست

به نام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه برنگذرد

به نام خداوند جان و خداوند مال

خداوند روشن گه مهربان***

•••

نام رمان:خنجری از ج*ن*س دل آسا

نام نویسنده:مهدیه مومنی کاربر انجمن تک رمان

ناظر:  [USER=2124]Donya Nadali[/USER]

ژانر داستان:عاشقانه،اجتماعی

خلاصه برای خوانندگان:



داستان درمورد یه دختره که طی شنیدن یک راز تصوراتش از زندگیش کاملا به هم می ریزه!

اون راز مربوط می شه به گذشته اش و باعث تمام کمبودهایی بوده که دل آسا دختر داستان ما همیشه اون ها رو حس کرده.

اون قسم می خوره که مهره های اصلی که توی این راز دست داشتن رو نابود کنه و بهشون ضربه ی سختی بزنه!

اون باید تلاش کنه و قوی باشه تا بتونه گذشته ی نابود شده اش رو جبران کنه پس وارد بازی خطرناکی می شه و به اصطلاح با دم شیر بازی می کنه...!

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[+unknown]

خواهشمند است قبل از تایپ رمان به قوانین زیر توجه کنید:

قوانین تایپ رمان:
قوانین تایپ رمان | تک رمان

پاسخ به ابهامات شما:
تاپیک جامع پرسش و پاسخ رمان نویسی

درخواست جلد:
دفتر درخواست جلد | تک رمان

درخواست تگِ رمان:
| تاپیک جامع درخواست تگ رمان |

اعلام پایان رمان:
تاپیک جامع اعلام پایان رمان

موفق باشید.​

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

ازماشین پایین اومدم، نگاه سردم رو به چهره ی همیشه خونسرد راننده ام دوختم :
-می تونی بری ویلیام، باید به دیدن پدرم برم عصر برای رفتن به استودیو می بینمت موفق باشی و سعی کن مثل همیشه به موقع این جا باشی و من رو عصبانی نکنی!
ویلیام نگاه همیشه خونسردش رو به نگاهم خیره کرد و با احترام همیشگی ش لبخند کمرنگی به روم زد:
-چشم مادمازل می دونید که من همیشه تحت فرمان شما بودم پس بدونید هرگز خطایی ازم سرنمی زنه !
-اوه ممنونم!
به سمت ورودی عمارت رفتم و نیم نگاهی به دو نگهبان جلوی در انداختم که یکی از اونا ازم پرسید:
-مشکلی پیش اومده مادمازل؟
بدون این که کوچک ترین توجهی بهش بکنم وارد شدم و نگاهم ازهمون لحظه ی ورود به مکث سگ نگهبان افتاد که توی باغ کوچولوی گوشه ی حیاط مشغول ولگردی بود و با سوت من لحظه ای سرش رو برگردوند و با دیدنم پارسی به نشونه ی آشنایی انجام داد، نفس عمیقی کشیدم و قدم هام رو تندتر برداشتم تا پدر رو بیش از این منتظر نذارم...
با ورودم به داخل عمارت خدمتکار مخصوصم امیلی جلو اومد و نگاه مهربونش رو به نگاه بی تفاوت من دوخت :
-امری ندارید مادمازل ؟
ابروهام رو به نشونه ی منفی بالا انداختم و با نگاهی به سالن پذیرایی پرسیدم :
-پدر مهمون داره ؟
-بله مادمازل، چند تن از شرکای قدیمی به منظور دیدار با پدرتون تشریف آوردن!
به سمت پله های دوبلکس وسط سالن رفتم و در همون حال رو به امیلی گفتم:
-به محض رفتنشون به من خبر بده توی اتاقم هستم!
-چشم.
با ورود به اتاقم نفس راحتی کشیدم، این اتاق تنها مکانی بود که توش احساس راحتی می کردم و دلم نمی خواست هرگز ترکش کنم، روی تختم نشستم و چکمه های مشکی فوق العاده گرمم رو از پام بیرون آوردم تا موقعی که امیلی برای صدا کردنم بیاد وقت زیادی می مونه و می تونم کمی استراحت کنم...
از موقعی که یادم می یاد چشم هام رو توی این عمارت باز کردم همه چیز داشتم ولی از لحاظ محبت لنگ می زدم، طبق معمول همه چیز رو باهم بهت نمی دن که بالاخره باید برای یه چیزی حسرت بکشی تو زندگیت و این موضوع حقیقتی س انکار ناپذیر!
تقه هایی به در اتاق خورد که تند نقاب همیشگی م رو روی صورتم گذاشتم و زمزمه کردم :
-بیا!
امیلی با قدم های آروم داخل اتاق شد و با احتیاط به چشم هام زل زد :
-پدرتون منتظر هستن !
-خوبه، می تونی بری!
پس از رفتنش کمی مکث کردم و بعد از اون بلند شدم و مجدد چکمه هام رو پوشیدم و از اتاق خارج شدم.
پدر پا روی پا انداخته بود و با دیدن من اما تغییر ژست داد و گفت :

متن مخفی: مخصوص کپیست

ازماشین پایین اومدم، نگاه سردم رو به چهره ی همیشه خونسرد راننده ام دوختم :
-می تونی بری ویلیام، باید به دیدن پدرم برم عصر برای رفتن به استودیو می بینمت موفق باشی و سعی کن مثل همیشه به موقع این جا باشی و من رو عصبانی نکنی!
ویلیام نگاه همیشه خونسردش رو به نگاهم خیره کرد و با احترام همیشگی ش لبخند کمرنگی به روم زد:
-چشم مادمازل می دونید که من همیشه تحت فرمان شما بودم پس بدونید هرگز خطایی ازم سرنمی زنه !
-اوه ممنونم!
به سمت ورودی عمارت رفتم و نیم نگاهی به دو نگهبان جلوی در انداختم که یکی از اونا ازم پرسید:
-مشکلی پیش اومده مادمازل؟
بدون این که کوچک ترین توجهی بهش بکنم وارد شدم و نگاهم ازهمون لحظه ی ورود به مکث سگ نگهبان افتاد که توی باغ کوچولوی گوشه ی حیاط مشغول ولگردی بود و با سوت من لحظه ای سرش رو برگردوند و با دیدنم پارسی به نشونه ی آشنایی انجام داد، نفس عمیقی کشیدم و قدم هام رو تندتر برداشتم تا پدر رو بیش از این منتظر نذارم...
با ورودم به داخل عمارت خدمتکار مخصوصم امیلی جلو اومد و نگاه مهربونش رو به نگاه بی تفاوت من دوخت :
-امری ندارید مادمازل ؟
ابروهام رو به نشونه ی منفی بالا انداختم و با نگاهی به سالن پذیرایی پرسیدم :
-پدر مهمون داره ؟
-بله مادمازل، چند تن از شرکای قدیمی به منظور دیدار با پدرتون تشریف آوردن!
به سمت پله های دوبلکس وسط سالن رفتم و در همون حال رو به امیلی گفتم:
-به محض رفتنشون به من خبر بده توی اتاقم هستم!
-چشم.
با ورود به اتاقم نفس راحتی کشیدم، این اتاق تنها مکانی بود که توش احساس راحتی می کردم و دلم نمی خواست هرگز ترکش کنم، روی تختم نشستم و چکمه های مشکی فوق العاده گرمم رو از پام بیرون آوردم تا موقعی که امیلی برای صدا کردنم بیاد وقت زیادی می مونه و می تونم کمی استراحت کنم...
از موقعی که یادم می یاد چشم هام رو توی این عمارت باز کردم همه چیز داشتم ولی از لحاظ محبت لنگ می زدم، طبق معمول همه چیز رو باهم بهت نمی دن که بالاخره باید برای یه چیزی حسرت بکشی تو زندگیت و این موضوع حقیقتی س انکار ناپذیر!
تقه هایی به در اتاق خورد که تند نقاب همیشگی م رو روی صورتم گذاشتم و زمزمه کردم :
-بیا!
امیلی با قدم های آروم داخل اتاق شد و با احتیاط به چشم هام زل زد :
-پدرتون منتظر هستن !
-خوبه، می تونی بری!
پس از رفتنش کمی مکث کردم و بعد از اون بلند شدم و مجدد چکمه هام رو پوشیدم و از اتاق خارج شدم.
پدر پا روی پا انداخته بود و با دیدن من اما تغییر ژست داد و گفت :

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

-اوه دل آسا تویی دخترم این روزها کمتر می بینمت !
مامان کنار پدر نشسته بود که با این حرف پدر پشت چشم نازک کرد :
-همش تقصیر خودته آخه چرا این دختر رو وارد کارهای مردونه خودت و اهورا می کنی؟ هرکس ندونه خیال می کنه تو صاحب دوتا پسر شدی نه یک پسر و یک دختر!
پدر که انگار غرق در لـ*ـذت بود و به وجود من و اهورا افتخار می کرد بی خیال گفت :
-خانم خسته نشدی این قدر در این مورد بحث کردی با من ؟ تو که می دونی دل آسا کمتر از یه مرد نیست اون به من ثابت کرده که می تونه توی هر زمینه ای حامی و پشتیبان من باشه !
مامان با حرص از جا بلند شد :
-حرف زدن با تو مثل کوبیدن میخ توی سنگ می مونه کیان !
سپس در حالی که از سالن خارج می شد بلند تر ادامه داد :
-پس حالا که این جوره دیگه از ندیدن دل آسا گلایه نکن مقصر خودتی و بس !
مثل همیشه ساکت ایستاده بودم تا این مشاجره به اتمام برسه از نظر من نه پدر قرار بود از موضع خودش کوتاه بیاد و نه مامان، پس بی خودی خودم رو چرا خسته کنم و طرفداری کنم از یکی شون بالاخره هردوشون به یک اندازه برام عزیز بودن و طرفداری از هر کدوم باعث رنجش طرف مقابل می شد!
پدر دستی به روی چشم هاش کشید و گفت :
-می بینی دل آسا؟ هنوز نتونسته بافرهنگ آمریکا خودش رو وفق بده خیال می کنه این جا هم مثل ایران روابط بسته اس ولی باید بفهمه که این جا زن با مرد برابری می کنه پس توام باید مثل اهورا تلاش کنی تا در آینده بتونی روی پای خودت بایستی وگرنه که من توی دست و بالم اون قدری کارفرما و زیر دست دارم که تا ل*ب تر کنم برام هر کاری می کنن می تونم خیلی راحت کارهای تو رو به کسی دیگه بسپارم اما برای من مهمه که دخترم، پاره ی تنم اون جوری آموزش ببینه و تربیت بشه که اگر میون یک جماعت تنها موند به راحتی یک چشم بهم زدن خودش رو از اون مخمصه بکشه بیرون و نجات دهنده ی جونش باشه نه این که دائم بترسم از این که مبادا جایی تنها بمونه و بهش حمله بشه حالا به هرنحوی، متوجه منظورم که می شی دخترم ؟
کوتاه جواب دادم:
-بله پدر من می فهمم و درک می کنم!
پدر با لـ*ـذت به قامتم نگاه کرد و در همون حال گفت:
-پس خواهش می کنم به مامانت هم بفهمون که تلاشش برای بی خیالی من نسبت به تو بی نتیجه اس تا موقعی که خودت نخواستی برکناریت غیرممکنه!
-به قول خودتون مامان تربیت شده ی یک خانواده ی عامی و عادی توی ایران بوده که یک عمر توی گوشش خوندن دختر باید بشینه توی خونه و منتظر قسمت ش باشه تا ببینه چی براش رقم خورده خب پس یک همچین شخصیتی حق داره که این قدر زود نتونه با حقایق زندگی در قرن 21 کنار بیاد!
پدر قهقهه ای زد که لبخند محوی روی ل*بم نشوند، پس از این که یک دل سیر خندید دست هاش رو بهم مالید و گفت:
-دل آسا تو معرکه ای، من به مامانت برای به دنیا آوردن تو واقعا افتخار می کنم.
تعظیم کوتاهی کردم:
-دست پرورده ایم کیان خان!
پدر بهم اشاره کرد تا جلوتر برم و بعد جدی شد و گفت:

متن مخفی: مخصوص کپیست

اوه دل آسا تویی دخترم این روزها کمتر می بینمت !
مامان کنار پدر نشسته بود که با این حرف پدر پشت چشم نازک کرد :
-همش تقصیر خودته آخه چرا این دختر رو وارد کارهای مردونه خودت و اهورا می کنی؟ هرکس ندونه خیال می کنه تو صاحب دوتا پسر شدی نه یک پسر و یک دختر!
پدر که انگار غرق در لـ*ـذت بود و به وجود من و اهورا افتخار می کرد بی خیال گفت :
-خانم خسته نشدی این قدر در این مورد بحث کردی با من ؟ تو که می دونی دل آسا کمتر از یه مرد نیست اون به من ثابت کرده که می تونه توی هر زمینه ای حامی و پشتیبان من باشه !
مامان با حرص از جا بلند شد :
-حرف زدن با تو مثل کوبیدن میخ توی سنگ می مونه کیان !
سپس در حالی که از سالن خارج می شد بلند تر ادامه داد :
-پس حالا که این جوره دیگه از ندیدن دل آسا گلایه نکن مقصر خودتی و بس !
مثل همیشه ساکت ایستاده بودم تا این مشاجره به اتمام برسه از نظر من نه پدر قرار بود از موضع خودش کوتاه بیاد و نه مامان، پس بی خودی خودم رو چرا خسته کنم و طرفداری کنم از یکی شون بالاخره هردوشون به یک اندازه برام عزیز بودن و طرفداری از هر کدوم باعث رنجش طرف مقابل می شد!
پدر دستی به روی چشم هاش کشید و گفت :
-می بینی دل آسا؟ هنوز نتونسته بافرهنگ آمریکا خودش رو وفق بده خیال می کنه این جا هم مثل ایران روابط بسته اس ولی باید بفهمه که این جا زن با مرد برابری می کنه پس توام باید مثل اهورا تلاش کنی تا در آینده بتونی روی پای خودت بایستی وگرنه که من توی دست و بالم اون قدری کارفرما و زیر دست دارم که تا ل*ب تر کنم برام هر کاری می کنن می تونم خیلی راحت کارهای تو رو به کسی دیگه بسپارم اما برای من مهمه که دخترم، پاره ی تنم اون جوری آموزش ببینه و تربیت بشه که اگر میون یک جماعت تنها موند به راحتی یک چشم بهم زدن خودش رو از اون مخمصه بکشه بیرون و نجات دهنده ی جونش باشه نه این که دائم بترسم از این که مبادا جایی تنها بمونه و بهش حمله بشه حالا به هرنحوی، متوجه منظورم که می شی دخترم ؟
کوتاه جواب دادم:
-بله پدر من می فهمم و درک می کنم!
پدر با لـ*ـذت به قامتم نگاه کرد و در همون حال گفت:
-پس خواهش می کنم به مامانت هم بفهمون که تلاشش برای بی خیالی من نسبت به تو بی نتیجه اس تا موقعی که خودت نخواستی برکناریت غیرممکنه!
-به قول خودتون مامان تربیت شده ی یک خانواده ی عامی و عادی توی ایران بوده که یک عمر توی گوشش خوندن دختر باید بشینه توی خونه و منتظر قسمت ش باشه تا ببینه چی براش رقم خورده خب پس یک همچین شخصیتی حق داره که این قدر زود نتونه با حقایق زندگی در قرن 21 کنار بیاد!
پدر قهقهه ای زد که لبخند محوی روی ل*بم نشوند، پس از این که یک دل سیر خندید دست هاش رو بهم مالید و گفت:
-دل آسا تو معرکه ای، من به مامانت برای به دنیا آوردن تو واقعا افتخار می کنم.
تعظیم کوتاهی کردم:
-دست پرورده ایم کیان خان!
پدر بهم اشاره کرد تا جلوتر برم و بعد جدی شد و گفت

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

-دل آسا ممکنه یک قرارداد کاری با ایران ببندم از نظر تو که مشکلی نداره؟!
اخم کردم و در جواب پدر به همون آرومی گفتم:
-اما پدر ایران یعنی تداعی خاطرات بدتون و کمبودهایی که حس کردید، برای منی که تا الان تنها اسم این کشور رو شنیدم بستن یک قرارداد هیچ مشکل خاصی به همراه نداره اما برای شما... راستش نمی دونم بهتره با اهورا مشورت کنید لااقل اون شاید بتونه جواب قاطعی بهتون بده!
پدر که حالا به شدت توی فکر بود و متاثر، سری تکون داد و در جوابم گفت:
-پس از نظر تو وقتی احساسات و عواطف من رو نادیده بگیریم مشکل دیگه ای نمی مونه واسه بستن این قرارداد درسته؟!
متوجه شدم که پدر از موضع خودش طبق معمول کوتاه نیومده و این قرارداد رو مهم تر از احساسات قلبی خودش می دونه برای همین به حالت عادی همیشگی م برگشتم و بی خیال گفتم:
-خیر، از نظر من هیچ مشکلی وجود نداره برای بستن این قرارداد!
پدر دستش رو تکون داد:
-بسیارخب، می تونی بری!
از سالن بیرون اومدم و بازهم به سمت اتاقم رفتم تا وقتی برای ناهار صدام کنن.
پدر ازقبل از به دنیا اومدن من و اهورا به همراه مامان به آمریکا اومده بود و به طور کلی با خانواده، اقوام و تموم نزدیکانش قطع رابـ ـطه کرده بود چون معتقد بود کسی منتظرش نیست دوستش نداره و نیازی به حضورش توی ایران نیست، به شدت از رفتارهای خانواده اش احساس نارضایتی می کرد و برای همین هم ما از بدو تولد کمبود نزدیکان رو حس کردیم و از محبت های پدربزرگ و مادربزرگ بی بهره بودیم!
روی صندلی نشستم و از پنجره مشرف به باغ نگاهم رو به مکث دوختم که به دنبال گربه ای که از بیرون وارد ویلا شده بود می دویید و با پارس کردن های مداوم ش نشون می داد که از حضور این گربه توی عمارت ناراضیه!
اهورا داداش بزرگ تر من بود، اون یک مرد ایده آل و جدی مثل پدر بود که نصف بیشتر مسئولیت ها به روی دوشش بود و از نظر من خستگی مفرط داشت اما اهورا صبورانه توی کارها به پدر کمک می کرد و هیچ وقت ل*ب به اعتراض باز نکرد، بیست و پنج سال سن داشت و مدرک مهندسی که بی ارتباط با کارخونه پدر هم نبود و می تونست اندوخته هاش رو در اختیار شرکت و کارخونه ی پدر بذاره و پیشرفت ش رو روز افزون کنه!
مامان، درسا رحیمی نام داشت که از یک خانواده معمولی شهرستانی بود و زمان ازدواج با پدر چون با عشق ازدواج کرده بودن پدر چشم روی خیلی از کمبودهای مامان بسته بود و براش مهم نبود که مامان از قشر متوسط جامعه اس اما خودش و پدرش از بزرگان شیراز هستن که شهری توی ایرانه!
تقه هایی که به در اتاق خورد و متعاقب ش امیلی داخل شد و برای صرف ناهار دعوتم کرد باعث شد بار دیگه از افکارم دست بکشم و به همراهش سر میز ناهارخوری حاضر بشم.
پدر با وجود زندگی توی آمریکا بیش از بیست و شش سال اما خلق و خوی ایرانی بودنش یا اصالت ذاتی ش رو هرگز فراموش نکرده بود چون از موقع اقامت توی آمریکا آشپز ایرانی استخدام کرده بود تا غذای ایرانی بخوره و من و اهورا می تونم با جرات بگم فقط توی مراسمات، پا*ر*تی ها و رستوران های این کشور غذای خارجی خوردیم وگرنه توی عمارت غذایی جز غذای ایرانی ممنوع بود!
از وقتی خودم رو شناختم پدر سعی کرد من رو توی کارهاش مثل اهورا وارد کنه تا به قول خودش پخته و کار بلد بشم تا آینده ام تضمین باشه و بتونم گلیم خودم

متن مخفی: مخصوص کپیست

دل آسا ممکنه یک قرارداد کاری با ایران ببندم از نظر تو که مشکلی نداره؟!
اخم کردم و در جواب پدر به همون آرومی گفتم:
-اما پدر ایران یعنی تداعی خاطرات بدتون و کمبودهایی که حس کردید، برای منی که تا الان تنها اسم این کشور رو شنیدم بستن یک قرارداد هیچ مشکل خاصی به همراه نداره اما برای شما... راستش نمی دونم بهتره با اهورا مشورت کنید لااقل اون شاید بتونه جواب قاطعی بهتون بده!
پدر که حالا به شدت توی فکر بود و متاثر، سری تکون داد و در جوابم گفت:
-پس از نظر تو وقتی احساسات و عواطف من رو نادیده بگیریم مشکل دیگه ای نمی مونه واسه بستن این قرارداد درسته؟!
متوجه شدم که پدر از موضع خودش طبق معمول کوتاه نیومده و این قرارداد رو مهم تر از احساسات قلبی خودش می دونه برای همین به حالت عادی همیشگی م برگشتم و بی خیال گفتم:
-خیر، از نظر من هیچ مشکلی وجود نداره برای بستن این قرارداد!
پدر دستش رو تکون داد:
-بسیارخب، می تونی بری!
از سالن بیرون اومدم و بازهم به سمت اتاقم رفتم تا وقتی برای ناهار صدام کنن.
پدر ازقبل از به دنیا اومدن من و اهورا به همراه مامان به آمریکا اومده بود و به طور کلی با خانواده، اقوام و تموم نزدیکانش قطع رابـ ـطه کرده بود چون معتقد بود کسی منتظرش نیست دوستش نداره و نیازی به حضورش توی ایران نیست، به شدت از رفتارهای خانواده اش احساس نارضایتی می کرد و برای همین هم ما از بدو تولد کمبود نزدیکان رو حس کردیم و از محبت های پدربزرگ و مادربزرگ بی بهره بودیم!
روی صندلی نشستم و از پنجره مشرف به باغ نگاهم رو به مکث دوختم که به دنبال گربه ای که از بیرون وارد ویلا شده بود می دویید و با پارس کردن های مداوم ش نشون می داد که از حضور این گربه توی عمارت ناراضیه!
اهورا داداش بزرگ تر من بود، اون یک مرد ایده آل و جدی مثل پدر بود که نصف بیشتر مسئولیت ها به روی دوشش بود و از نظر من خستگی مفرط داشت اما اهورا صبورانه توی کارها به پدر کمک می کرد و هیچ وقت ل*ب به اعتراض باز نکرد، بیست و پنج سال سن داشت و مدرک مهندسی که بی ارتباط با کارخونه پدر هم نبود و می تونست اندوخته هاش رو در اختیار شرکت و کارخونه ی پدر بذاره و پیشرفت ش رو روز افزون کنه!
مامان، درسا رحیمی نام داشت که از یک خانواده معمولی شهرستانی بود و زمان ازدواج با پدر چون با عشق ازدواج کرده بودن پدر چشم روی خیلی از کمبودهای مامان بسته بود و براش مهم نبود که مامان از قشر متوسط جامعه اس اما خودش و پدرش از بزرگان شیراز هستن که شهری توی ایرانه!
تقه هایی که به در اتاق خورد و متعاقب ش امیلی داخل شد و برای صرف ناهار دعوتم کرد باعث شد بار دیگه از افکارم دست بکشم و به همراهش سر میز ناهارخوری حاضر بشم.
پدر با وجود زندگی توی آمریکا بیش از بیست و شش سال اما خلق و خوی ایرانی بودنش یا اصالت ذاتی ش رو هرگز فراموش نکرده بود چون از موقع اقامت توی آمریکا آشپز ایرانی استخدام کرده بود تا غذای ایرانی بخوره و من و اهورا می تونم با جرات بگم فقط توی مراسمات، پا*ر*تی ها و رستوران های این کشور غذای خارجی خوردیم وگرنه توی عمارت غذایی جز غذای ایرانی ممنوع بود!
از وقتی خودم رو شناختم پدر سعی کرد من رو توی کارهاش مثل اهورا وارد کنه تا به قول خودش پخته و کار بلد بشم تا آینده ام تضمین باشه و بتونم گلیم خودم

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

رو به اصطلاح از آب بکشم بیرون، اما این کارش همیشه و همیشه اعتراض مامان رو به همراه داشته و هنوز نتونسته بود با این موضوع کنار بیاد!
سر میز نشستم، اهورا با لبخند ملایمی نگاهم می کرد، همیشه از جانب تنها برادرم محبتی خالص و عمیق حس کرده بودم و توی این مورد هیچ وقت کمبود نداشتم.
لبخندش رو با لبخند کمرنگی پاسخ دادم، برعکس چهره ی اهورا که تو نگاه اول جدیت از نگاهش می بارید من توی نگاه اول سرد بودن، بی تفاوتی و خونسردی از صورتم و اجزاش نمایان بود چون بالاخره زندگی توی آمریکا تاثیر گذاشته بود روی منی که تمام بیست و سه سال زندگی م رو این جا بودم!
سر میز کسی صحبت نمی کرد این خواسته ی مامان بود و البته منم شخصا با این موضوع موافق بودم، بعد از صرف ناهار از جا بلند شدم و برای رفتن به استودیو حاضر شدم و قبل از رفتن سری به پدر زدم و از رفتنم با خبرش کردم که با لبخند ملایمی گفت:
-تو برای من افتخار بزرگی هستی دل آسا مطمئن باش تا لحظه ای که نفس می کشم توی هر مرحله از زندگیت کمکت می کنم و تنهات نمی ذارم.
از این حرف باز هم مثل همیشه دل گرم شدم، از این رو لبخند زدم و گفتم:
-این برای من از هر چیزی بهتره پدر خودتونم می دونید که نیاز دارم به یک حامی محکم و چه کسی بهتر از شما؟
-من محاله تنهات بذارم می خوام که این رو بدونی!
سرم رو به ادای احترام خم کردم که گفت:
-برو دیرت نشه دلم تنگ شده برای شنیدن صدات اونم با آهنگ جدید!
حس خوبی که با صحبت های پدر بهم منتقل شده بود توی تنم لـ*ـذت عمیقی رو جاری می کرد، پدر کم آدمی نبود اون هم توی آمریکا!
از عمارت زدم بیرون و پی در پی نفس های عمیق کشیدم و به سمت ویلیام که منتظرم بود رفتم.
در ماشین رو باز کرد و گفت:
-سلام مادمازل، خسته نباشی!
سوار شدم و او در رو خیلی آروم بهم کوبید و خودش جلو نشست و حرکت کرد.
نگاهم رو به شهرم دوختم، خیابون ها تندتند از مقابل دیده هام می گذشتن و من طبق معمول گـه گداری نگاه های خیره ی ویلیام رو روی خودم حس می کردم ولی بی توجه بودم تا بدونه که پاش رو از گلیمش نباید درازتر بکنه!
-مادمازل امروز هم ضبط دارید؟
سرم رو تکون دادم و کوتاه گفتم:
-بله تا ساعت هفت شب توی استودیو هستم مزاحمم نشو برو راس ساعت بیا دنبالم!
ل*ب هاش رو گزید و آروم گفت:
-منتظر شما بودن سعادتی هست که نصیب من شده!
پوزخندی زدم و کمی خودم رو کشیدم جلو، انگشتم رو آروم کشیدم روی صورتش که لرزش تنش رو حس کردم ولی بی اعتنا گفتم:
-ببین ویلی حواست رو جمع کن تا با این پررویی هات این سعادت رو از دست ندی خودت که می دونی من اصلا حوصله این حرف های رمانتیک ندارم پس سعی نکن حصار یخی قلب من رو بشکنی تو برای من تنها راننده شخصی بیش نیستی شیرفهم شد؟
بدون این که هول بشه نگاهش رو از آینه به چشم هام دوخت:

متن مخفی: مخصوص کپیست

رو به اصطلاح از آب بکشم بیرون، اما این کارش همیشه و همیشه اعتراض مامان رو به همراه داشته و هنوز نتونسته بود با این موضوع کنار بیاد!
سر میز نشستم، اهورا با لبخند ملایمی نگاهم می کرد، همیشه از جانب تنها برادرم محبتی خالص و عمیق حس کرده بودم و توی این مورد هیچ وقت کمبود نداشتم.
لبخندش رو با لبخند کمرنگی پاسخ دادم، برعکس چهره ی اهورا که تو نگاه اول جدیت از نگاهش می بارید من توی نگاه اول سرد بودن، بی تفاوتی و خونسردی از صورتم و اجزاش نمایان بود چون بالاخره زندگی توی آمریکا تاثیر گذاشته بود روی منی که تمام بیست و سه سال زندگی م رو این جا بودم!
سر میز کسی صحبت نمی کرد این خواسته ی مامان بود و البته منم شخصا با این موضوع موافق بودم، بعد از صرف ناهار از جا بلند شدم و برای رفتن به استودیو حاضر شدم و قبل از رفتن سری به پدر زدم و از رفتنم با خبرش کردم که با لبخند ملایمی گفت:
-تو برای من افتخار بزرگی هستی دل آسا مطمئن باش تا لحظه ای که نفس می کشم توی هر مرحله از زندگیت کمکت می کنم و تنهات نمی ذارم.
از این حرف باز هم مثل همیشه دل گرم شدم، از این رو لبخند زدم و گفتم:
-این برای من از هر چیزی بهتره پدر خودتونم می دونید که نیاز دارم به یک حامی محکم و چه کسی بهتر از شما؟
-من محاله تنهات بذارم می خوام که این رو بدونی!
سرم رو به ادای احترام خم کردم که گفت:
-برو دیرت نشه دلم تنگ شده برای شنیدن صدات اونم با آهنگ جدید!
حس خوبی که با صحبت های پدر بهم منتقل شده بود توی تنم لـ*ـذت عمیقی رو جاری می کرد، پدر کم آدمی نبود اون هم توی آمریکا!
از عمارت زدم بیرون و پی در پی نفس های عمیق کشیدم و به سمت ویلیام که منتظرم بود رفتم.
در ماشین رو باز کرد و گفت:
-سلام مادمازل، خسته نباشی!
سوار شدم و او در رو خیلی آروم بهم کوبید و خودش جلو نشست و حرکت کرد.
نگاهم رو به شهرم دوختم، خیابون ها تندتند از مقابل دیده هام می گذشتن و من طبق معمول گـه گداری نگاه های خیره ی ویلیام رو روی خودم حس می کردم ولی بی توجه بودم تا بدونه که پاش رو از گلیمش نباید درازتر بکنه!
-مادمازل امروز هم ضبط دارید؟
سرم رو تکون دادم و کوتاه گفتم:
-بله تا ساعت هفت شب توی استودیو هستم مزاحمم نشو برو راس ساعت بیا دنبالم!
ل*ب هاش رو گزید و آروم گفت:
-منتظر شما بودن سعادتی هست که نصیب من شده!
پوزخندی زدم و کمی خودم رو کشیدم جلو، انگشتم رو آروم کشیدم روی صورتش که لرزش تنش رو حس کردم ولی بی اعتنا گفتم:
-ببین ویلی حواست رو جمع کن تا با این پررویی هات این سعادت رو از دست ندی خودت که می دونی من اصلا حوصله این حرف های رمانتیک ندارم پس سعی نکن حصار یخی قلب من رو بشکنی تو برای من تنها راننده شخصی بیش نیستی شیرفهم شد؟
بدون ااین که هول بشه نگاهش رو از آینه به چشم هام دوخت:

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

-توام آدمی احساس داری این رو نمی تونی پنهون کنی و نادیده بگیری مادمازل من!
عقب نشستم و مثل همیشه سرد نگاهش کردم و جواب دادم:
-نه خودت برام مهمی نه حرف هات پس خسته ام نکن با این چرندیاتت!
سکوت طنین انداز ماشین آخرین مدل پدر شد که به ویلیام داده بود تا وظیفه حمل و نقل من رو به عهده داشته باشه، از این سکوت خیلی راضی بودم برای همینم نفس عمیقی کشیدم و منتظر شدم تا به مقصد برسیم.
با دیدن نمای استودیو خونی انگار درون رگ هام جریان پیدا کرد، من یه خواننده بودم و به این حرفه افتخار می کردم، این هم یکی دیگه از اون چیزهایی بود که داشتنش رو مدیون پدر بودم.
با توقف ماشین، ویلیام بیرون اومد و در رو برام باز کرد که پیاده شدم و دستم رو فرو کردم میون موهای مرتبش، لـ*ـذت می بردم از آزار دادنش از لحاظ احساسی!
آهی کشید که گفتم:
-حرف هام رو مدام پیش خودت تکرار کن ویلی، تا بدونی که برای من چه جایگاهی داری!
-دست از تلاش بر نمی دارم دل آسا، تو برای من یه عشق کاملی!
بلند زدم زیر خنده که دلخور شد، بعد از این که آروم تر شدم گفتم:
-کمتر کتاب های عاشقانه بخون و کمتر فیلم های احساسی ببین، انگار پاک فراموشت شده که کی هستی و از کجا اومدی ویلی!
چشم هاش رو بست و زمزمه کرد:
-چرا این قدر سنگ دلی مادمازل؟
بدون توجه بهش داخل استودیو رفتم که آتان مقابلم سبز شد و نگاهی عمیق به سر تا پام انداخت:
-مثل همیشه زیبایی!
با کلافگی مشهودی ازش گذشتم و گفتم:
-تو دیگه با این حرف های صد من یه غاز خسته ام نکن که اصلا حوصله ات رو ندارم آتان!
روی مبلی لم دادم و چکمه ها رو از پام کشیدم بیرون، آتان با دو فنجون قهوه خلوتم رو بهم زد و روبروم نشست:
-صدات محشره، هنوز دوتا آهنگ بیشتر نخوندی اما غوغا کردی، غوغا!
-می دونم نیازی نیست تعریف کنی تو!
آتان به پشتی مبل تکیه داد:
-این خودخواهی هات رو حمل بر چی بذارم دل آسا؟
شونه هام رو بالا انداختم:
-خودتم می دونی که من بی خودی از خودم تعریف نمی کنم، به کرات بهت ثابت کردم که می تونم با تلاش و استعداد ذاتی م به خواسته هام برسم!
یکی از ابروهاش رو بالا انداخت:
-البته این وسط حمایت آقای شهیادی رو هم از یاد نبریم!
با افتخار پاسخ دادم:
-پدر فقط هزینه کرده، صدا مال منه که همه رو جذب خودش می کنه نمی تونی منکر این قضیه بشی!
آتان که مشخص بود حق رو به من داده از جا بلند شد:

متن مخفی: مخصوص کپیست

-توام آدمی احساس داری این رو نمی تونی پنهون کنی و نادیده بگیری مادمازل من!
عقب نشستم و مثل همیشه سرد نگاهش کردم و جواب دادم:
-نه خودت برام مهمی نه حرف هات پس خسته ام نکن با این چرندیاتت!
سکوت طنین انداز ماشین آخرین مدل پدر شد که به ویلیام داده بود تا وظیفه حمل و نقل من رو به عهده داشته باشه، از این سکوت خیلی راضی بودم برای همینم نفس عمیقی کشیدم و منتظر شدم تا به مقصد برسیم.
با دیدن نمای استودیو خونی انگار درون رگ هام جریان پیدا کرد، من یه خواننده بودم و به این حرفه افتخار می کردم، این هم یکی دیگه از اون چیزهایی بود که داشتنش رو مدیون پدر بودم.
با توقف ماشین، ویلیام بیرون اومد و در رو برام باز کرد که پیاده شدم و دستم رو فرو کردم میون موهای مرتبش، لـ*ـذت می بردم از آزار دادنش از لحاظ احساسی!
آهی کشید که گفتم:
-حرف هام رو مدام پیش خودت تکرار کن ویلی، تا بدونی که برای من چه جایگاهی داری!
-دست از تلاش بر نمی دارم دل آسا، تو برای من یه عشق کاملی!
بلند زدم زیر خنده که دلخور شد، بعد از این که آروم تر شدم گفتم:
-کمتر کتاب های عاشقانه بخون و کمتر فیلم های احساسی ببین، انگار پاک فراموشت شده که کی هستی و از کجا اومدی ویلی!
چشم هاش رو بست و زمزمه کرد:
-چرا این قدر سنگ دلی مادمازل؟
بدون توجه بهش داخل استودیو رفتم که آتان مقابلم سبز شد و نگاهی عمیق به سر تا پام انداخت:
-مثل همیشه زیبایی!
با کلافگی مشهودی ازش گذشتم و گفتم:
-تو دیگه با این حرف های صد من یه غاز خسته ام نکن که اصلا حوصله ات رو ندارم آتان!
روی مبلی لم دادم و چکمه ها رو از پام کشیدم بیرون، آتان با دو فنجون قهوه خلوتم رو بهم زد و روبروم نشست:
-صدات محشره، هنوز دوتا آهنگ بیشتر نخوندی اما غوغا کردی، غوغا!
-می دونم نیازی نیست تعریف کنی تو!
آتان به پشتی مبل تکیه داد:
-این خودخواهی هات رو حمل بر چی بذارم دل آسا؟
شونه هام رو بالا انداختم:
-خودتم می دونی که من بی خودی از خودم تعریف نمی کنم، به کرات بهت ثابت کردم که می تونم با تلاش و استعداد ذاتی م به خواسته هام برسم!
یکی از ابروهاش رو بالا انداخت:
-البته این وسط حمایت آقای شهیادی رو هم از یاد نبریم!
با افتخار پاسخ دادم:
-پدر فقط هزینه کرده، صدا مال منه که همه رو جذب خودش می کنه نمی تونی منکر این قضیه بشی!
آتان که مشخص بود حق رو به من داده از جا بلند شد:
انجمن رمان نویسی دانلود رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

-شاید حق با تو باشه در هر حال تو از نظر من خیلی زود یک ستاره ی بزرگ می شی که تو آسمون آمریکا می درخشه!
سرم رو با رضایت تکون دادم:
-همین من رو خوشحال می کنه آتان!
لبخند زد و در حال رفتن گفت:
-می رم کارهای ضبط رو حاضر کنم قهوه ت رو بخور تا سرد نشده.
فنجون رو به ل*ب هام نزدیک کردم، پدر فارسی رو از همون اوایل تدریسم توسط معلم شخصی بهم یاد داده بود چون معتقد بود این جوری اصالتم حفظ می شه اما من انگلیسی رو خیلی روان تر ادا می کردم چون زبان اصلی من بود، البته فارسی رو هم کامل بلد بودم اما بعضی از کلمات رو با لحجه می گفتم که از نظر خودم مشکلی نداشت مهم این بود بتونم صحبت کنم و منظورم رو به دیگران منتقل کنم دیگه بقیه چیزها صوری بود، این جا هیچ کس با من فارسی صحبت نمی کرد حتی اهورا، اونم انگار انگلیسی رو ترجیح می داد به فارسی، تنها مامان گاهی وقت ها فارسی باهام صحبت می کرد و اعتقاد داشت هیچ زبانی مثل فارسی شیرین و ل*ذت بخش نیست که خب هر کس برای خودش عقیده ای داشت و نمی شد سرزنشش کنی!
گاهی وقت ها در مورد ایران کنجکاو می شدم چون مامان به یک نحو خیلی مشتاق ازش تعریف می کرد، وسوسه می شدم که برای دیدنش برم اما وقتی پدر محدودیت های موجود توی این کشور رو برام یادآوری می کرد به طور کلی پشیمون می شدم چون من آزاد بودم این که نتونم صدام رو به اشتراک بذارم، این که نتونم بخونم احساس خفگی رو بهم منتقل می کرد!
پدر تموم رشته هایی که حس می کرد لازمه که یاد بگیرم رو توسط معلم خصوصی هایی که می گرفت بهم آموزش می داد و می تونستم به جرات بگم توی هر حرفه ای سر رشته داشتم و این از نظر خودم عالی بود!
-دل آسا هنوز نرفتی برای تمرین؟
صدای هارپر بود، یکی از دختران خوبی که بیشتر مواقع حضورش رو کنارم حس می کردم و دوستش داشتم، دختر خوبی بود و این جا توی این استودیو کار می کرد البته دخترخاله آتان هم می شد که صاحب این استودیو بود!
از جا بلند شدم و باهاش دست دادم:
-کم کم داشتم می رفتم، چه خوب شد که اومدی از تنهایی خوشم نمیاد!
لبخند گرمی به روم زد:
-پس آتان چی؟!
صورتم رو جمع کردم و در جوابش گفتم:
-خودتم می دونی که با ج*ن*س مخالف ر*اب*طه خوبی ندارم!
هارپر دستی توی موهاش کشید و خندید:
-اما ج*ن*س مخالف بدجور از تو خوشش میاد می تونم با اطمینان بگم خیلی ها هستن که در حسرتت می سوزن!
شونه هام رو بالا انداختم:
-من به هیچ کس نیاز ندارم هارپر، پدرم من رو از هر لحاظی تامین می کنه مگه دیوونه ام که این آرامش رو به آشوب تبدیل کنم؟!
-اما همه چیز هم پول نیست عزیزم!
در حالی که به سمت اتاق موسیقی می رفتم زمزمه کردم :
-من از این چیزهایی که توی نظر توئه متنفرم و گریزون!
سپس وارد اتاق شدم و دیگه صداش رو نشنیدم که چی می گفت، آتان با دیدنم از روی صندلی مخصوص ش بلند شد:

متن مخفی: مخصوص کپیست

-شاید حق با تو باشه در هر حال تو از نظر من خیلی زود یک ستاره ی بزرگ می شی که تو آسمون آمریکا می درخشه!

سرم رو با رضایت تکون دادم:

-همین من رو خوشحال می کنه آتان!

لبخند زد و در حال رفتن گفت:

-می رم کارهای ضبط رو حاضر کنم قهوه ت رو بخور تا سرد نشده.

فنجون رو به ل*ب هام نزدیک کردم، پدر فارسی رو از همون اوایل تدریسم توسط معلم شخصی بهم یاد داده بود چون معتقد بود این جوری اصالتم حفظ می شه اما من انگلیسی رو خیلی روان تر ادا می کردم چون زبان اصلی من بود، البته فارسی رو هم کامل بلد بودم اما بعضی از کلمات رو با لحجه می گفتم که از نظر خودم مشکلی نداشت مهم این بود بتونم صحبت کنم و منظورم رو به دیگران منتقل کنم دیگه بقیه چیزها صوری بود، این جا هیچ کس با من فارسی صحبت نمی کرد حتی اهورا، اونم انگار انگلیسی رو ترجیح می داد به فارسی، تنها مامان گاهی وقت ها فارسی باهام صحبت می کرد و اعتقاد داشت هیچ زبانی مثل فارسی شیرین و ل*ذت بخش نیست که خب هر کس برای خودش عقیده ای داشت و نمی شد سرزنشش کنی!

گاهی وقت ها در مورد ایران کنجکاو می شدم چون مامان به یک نحو خیلی مشتاق ازش تعریف می کرد، وسوسه می شدم که برای دیدنش برم اما وقتی پدر محدودیت های موجود توی این کشور رو برام یادآوری می کرد به طور کلی پشیمون می شدم چون من آزاد بودم این که نتونم صدام رو به اشتراک بذارم، این که نتونم بخونم احساس خفگی رو بهم منتقل می کرد!

پدر تموم رشته هایی که حس می کرد لازمه که یاد بگیرم رو توسط معلم خصوصی هایی که می گرفت بهم آموزش می داد و می تونستم به جرات بگم توی هر حرفه ای سر رشته داشتم و این از نظر خودم عالی بود!

-دل آسا هنوز نرفتی برای تمرین؟

صدای هارپر بود، یکی از دختران خوبی که بیشتر مواقع حضورش رو کنارم حس می کردم و دوستش داشتم، دختر خوبی بود و این جا توی این استودیو کار می کرد البته دخترخاله آتان هم می شد که صاحب این استودیو بود!

از جا بلند شدم و باهاش دست دادم:

-کم کم داشتم می رفتم، چه خوب شد که اومدی از تنهایی خوشم نمیاد!

لبخند گرمی به روم زد:

-پس آتان چی؟!

صورتم رو جمع کردم و در جوابش گفتم:

-خودتم می دونی که با ج*ن*س مخالف ر*اب*طه خوبی ندارم!

هارپر دستی توی موهاش کشید و خندید:

-اما ج*ن*س مخالف بدجور از تو خوشش میاد می تونم با اطمینان بگم خیلی ها هستن که در حسرتت می سوزن!

شونه هام رو بالا انداختم:

-من به هیچ کس نیاز ندارم هارپر، پدرم من رو از هر لحاظی تامین می کنه مگه دیوونه ام که این آرامش رو به آشوب تبدیل کنم؟!

-اما همه چیز هم پول نیست عزیزم!

در حالی که به سمت اتاق موسیقی می رفتم زمزمه کردم :

-من از این چیزهایی که توی نظر توئه متنفرم و گریزون!

سپس وارد اتاق شدم و دیگه صداش رو نشنیدم که چی می گفت، آتان با دیدنم از روی صندلی مخصوص ش بلند شد:

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

-کم کم داشتم میومدم صدات کنم، کجا موندی پس؟
-پیش من بود!
هارپر بود که جای من جواب داده بود، تو جایگاه مخصوص ضبط ایستادم که آتان رو به دخترخاله اش گفت:
-چه خوب شد که اومدی، این جا بهت احتیاج داشتم.
دقایقی بعد ضبط آهنگم آغاز شد و من با تموم احساسم خوندم که همیشه موقع ضبط هام عنان از کف می دادم و احساساتم به بیرون سرایت می کرد، قادر نبودم جلوشون رو بگیرم که باعث حیرت آتان و هارپر می شد چون همیشه من رو آدمی سرد و بی تفاوت دیده بودن حق داشتند این جوری تعجب کنن!
×××
پس از ضبط هوای نیویورک تاریک شده بود، این از پنجره های استودیو به خوبی مشخص بود، من و هارپر روی مبل نشسته بودیم که آتان وارد شد و بهم زل زد:
-مثل همیشه موفق بودی!
نفس راحتی کشیدم که هارپر گفت:
-همیشه موقع ضبط یه آدم دیگه می شی تو دل آسا، که البته برای من و آتان جای تعجبه!
باز هم نقابم برگشته بود سرجاش، من با این روحیه خو گرفته بودم، از قدیم گفتن "ترک عادت موجب مرض است!"
در جواب هارپر گفتم:
-موقع ضبط برای این که بتونی مخاطبت رو جذب کنی مجبوری تموم احساسات وجودت رو به رخ بکشی، منم مجبورم!
هارپر پوزخندی بهم زد:
-مگه تو برای شاد بودن، با احساس برخورد کردن چی کم داری دل آسا؟!
آتان که روبرومون نشسته بود با این حرف هارپر تند گفت:
-حرف منم به این بانو همینه دیگه!
از جا بلند شدم، ویلیام بدون شک تا الان رسیده بود و منتظرم بود، البته بیشتر از این که نگران انتظار کشیدن ویلیام باشم می خواستم به این بحث بی سرو ته پایان بدم!
-من رفتم هر خبری شد بی خبرم نذارین!
هارپر که انگار امروز گیر داده بود همراهم از جا بلند شد:
-داری فرار می کنی؟!
نگاهش کردم و چشم هام رو ریز کردم:
-می شه بگی برای چی تو به من گیر دادی امروز؟ لطفا خسته تر از اینم نکن!
هارپر نفس عمیقی کشید و به سمت خروجی اشاره کرد:
-بسیارخب من تسلیم، انگار نمی شه زیر ز*ب*ون دل آسا حرفی بیرون کشید!
با رضایت سرم رو تکون دادم و پس از خداحافظی کوتاهی بیرون زدم و ویلیام با لبخند دلنشین ش تا موقع سوار شدن همراهیم کرد!
با ورود به عمارت اهورا سد راهم شد و در آغوشم کشید:
-دلم برات تنگ شده بود عزیز دلم!

متن مخفی: مخصوص کپیست

-کم کم داشتم میومدم صدات کنم، کجا موندی پس؟

-پیش من بود!

هارپر بود که جای من جواب داده بود، تو جایگاه مخصوص ضبط ایستادم که آتان رو به دخترخاله اش گفت:

-چه خوب شد که اومدی، این جا بهت احتیاج داشتم.

دقایقی بعد ضبط آهنگم آغاز شد و من با تموم احساسم خوندم که همیشه موقع ضبط هام عنان از کف می دادم و احساساتم به بیرون سرایت می کرد، قادر نبودم جلوشون رو بگیرم که باعث حیرت آتان و هارپر می شد چون همیشه من رو آدمی سرد و بی تفاوت دیده بودن حق داشتند این جوری تعجب کنن!

×××

پس از ضبط هوای نیویورک تاریک شده بود، این از پنجره های استودیو به خوبی مشخص بود، من و هارپر روی مبل نشسته بودیم که آتان وارد شد و بهم زل زد:

-مثل همیشه موفق بودی!

نفس راحتی کشیدم که هارپر گفت:

-همیشه موقع ضبط یه آدم دیگه می شی تو دل آسا، که البته برای من و آتان جای تعجبه!

باز هم نقابم برگشته بود سرجاش، من با این روحیه خو گرفته بودم، از قدیم گفتن "ترک عادت موجب مرض است!"

در جواب هارپر گفتم:

-موقع ضبط برای این که بتونی مخاطبت رو جذب کنی مجبوری تموم احساسات وجودت رو به رخ بکشی، منم مجبورم!

هارپر پوزخندی بهم زد:

-مگه تو برای شاد بودن، با احساس برخورد کردن چی کم داری دل آسا؟!

آتان که روبرومون نشسته بود با این حرف هارپر تند گفت:

-حرف منم به این بانو همینه دیگه!

از جا بلند شدم، ویلیام بدون شک تا الان رسیده بود و منتظرم بود، البته بیشتر از این که نگران انتظار کشیدن ویلیام باشم می خواستم به این بحث بی سرو ته پایان بدم!

-من رفتم هر خبری شد بی خبرم نذارین!

هارپر که انگار امروز گیر داده بود همراهم از جا بلند شد:

-داری فرار می کنی؟!

نگاهش کردم و چشم هام رو ریز کردم:

-می شه بگی برای چی تو به من گیر دادی امروز؟ لطفا خسته تر از اینم نکن!

هارپر نفس عمیقی کشید و به سمت خروجی اشاره کرد:

-بسیارخب من تسلیم، انگار نمی شه زیر ز*ب*ون دل آسا حرفی بیرون کشید!

با رضایت سرم رو تکون دادم و پس از خداحافظی کوتاهی بیرون زدم و ویلیام با لبخند دلنشین ش تا موقع سوار شدن همراهیم کرد!

با ورود به عمارت اهورا سد راهم شد و در آغوشم کشید:

-دلم برات تنگ شده بود عزیز دلم!

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.Mahdieh]

لبخندی زدم و دست هام رو دورش حلقه کردم:
-یه ضرب المثل ایرانی هست که می گه" دل به دل راه داره."
از آغوشش بیرون اومدم که خندید:
-مثل این که داری به این زبان علاقه مند می شی!
بی تفاوت نگاهش کردم:
-تو مختاری هر جور دوست داری فکر کنی داداش!
اهورا کمی مکث کرد و بعد گفت:
-پدر موضوع قرارداد با ایران رو باهام در میون گذاشت!
قدم زنان به سمت سالن پذیرایی رفتم و نشستم:
-خب؟!
جلوم نشست:
-و اینم اضافه کرد که تو مشکلی با این موضوع نداشتی!
درخواست قهوه رو به خدمتکار دادم و نگاهم رو به چشم های مخمور اهورا خیره کردم:
-مهم خواستن یا نخواستن، موافق بودن یا نبودن من نیست، تو که پدر رو می شناسی یه حرف بزنه تا تهش می ره البته من یاد آور شدم که قرارداد کاری بستن با کشور ایران مصادف هست با ذره ذره آب شدن و غصه خوردن پدر و البته هوایی شدن مامان اما گوش پدر به این حرف ها بدهکار نبود!
قهوه هامون رو آوردن، پس از رفتن خدمتکار اهورا نگران گفت:
-من نمی خوام و راضی نیستم با این قرارداد!
-خب تونستی این رو به پدر بگی؟
به عقب تکیه داد و موشکافانه به چشم هام نگاه کرد:
-نه چون می خوام این رو بذارم به عهده ی تو چون پدر برای حرف و نظر تو بیشتر اهمیت قائله تا حرف من!
-چطور همچین فکری کردی؟
-چون من یه مردم و کار کردن جوهر وجودم، مسلما تا الان هر چی با پدر همراهی کردم یک جور وظیفه محول می شده اما تو با من خیلی فرق می کنی چون پدر همیشه می گه تو مثل یک مرد حامی ش بودی و کمک ش کردی پس یک جورایی خودش رو مدیون تو می دونه، اگر چیزی رو ازش بخوای و روش پا فشاری کنی گمون نکنم مخالفتی بکنه!
کاملا متوجه منظور اهورا می شدم، اون می خواست با پیش کردن من و درخواست کردنم از پدر اون و تصمیم ش رو تحت شعاع قرار بده به نحو دیگه اون رو لای منگنه بذاره ولی من دلم نمی خواست پدر به خاطر من از یکی از خواسته های قلبیش بگذره و بی خیالش بشه!
-نه اهورا متاسفم نمی تونم در خواستت رو قبول کنم، پدر خیلی خوشحاله از این قرارداد که خودت هم می دونی چه سود کلانی نصیب ش می شه پس از من نخواه بی خودی کاری رو انجام بدم که پدر اصلا راضی به انجام دادنش نیست!
-اما من نمی خوام ما برگردیم به ایران دل آسا، این رو درک می کنی؟
-تصمیم پدر عملی می شه من این رو فقط مطمئنم، پدر اون قدری از سود این قرارداد راضی هست که بعید نیست اگر منم ازش تقاضا کنم رد کنه !
اهورا به فکر فرو رفته بود، قهوه م رو خوردم و پرسیدم:
-قرار نیست که برگردیم به ایران، این یک قرار کاریه مثل بقیه قرارداد ها، چرا هول کردی؟!

متن مخفی: مخصوص کپیست

لبخندی زدم و دست هام رو دورش حلقه کردم:

-یه ضرب المثل ایرانی هست که می گه" دل به دل راه داره."

از آغوشش بیرون اومدم که خندید:

-مثل این که داری به این زبان علاقه مند می شی!

بی تفاوت نگاهش کردم:

-تو مختاری هر جور دوست داری فکر کنی داداش!

اهورا کمی مکث کرد و بعد گفت:

-پدر موضوع قرارداد با ایران رو باهام در میون گذاشت!

قدم زنان به سمت سالن پذیرایی رفتم و نشستم:

-خب؟!

جلوم نشست:

-و اینم اضافه کرد که تو مشکلی با این موضوع نداشتی!

درخواست قهوه رو به خدمتکار دادم و نگاهم رو به چشم های مخمور اهورا خیره کردم:

-مهم خواستن یا نخواستن، موافق بودن یا نبودن من نیست، تو که پدر رو می شناسی یه حرف بزنه تا تهش می ره البته من یاد آور شدم که قرارداد کاری بستن با کشور ایران مصادف هست با ذره ذره آب شدن و غصه خوردن پدر و البته هوایی شدن مامان اما گوش پدر به این حرف ها بدهکار نبود!

قهوه هامون رو آوردن، پس از رفتن خدمتکار اهورا نگران گفت:

-من نمی خوام و راضی نیستم با این قرارداد!

-خب تونستی این رو به پدر بگی؟

به عقب تکیه داد و موشکافانه به چشم هام نگاه کرد:

-نه چون می خوام این رو بذارم به عهده ی تو چون پدر برای حرف و نظر تو بیشتر اهمیت قائله تا حرف من!

-چطور همچین فکری کردی؟

-چون من یه مردم و کار کردن جوهر وجودم، مسلما تا الان هر چی با پدر همراهی کردم یک جور وظیفه محول می شده اما تو با من خیلی فرق می کنی چون پدر همیشه می گه تو مثل یک مرد حامی ش بودی و کمک ش کردی پس یک جورایی خودش رو مدیون تو می دونه، اگر چیزی رو ازش بخوای و روش پا فشاری کنی گمون نکنم مخالفتی بکنه!

کاملا متوجه منظور اهورا می شدم، اون می خواست با پیش کردن من و درخواست کردنم از پدر اون و تصمیم ش رو تحت شعاع قرار بده به نحو دیگه اون رو لای منگنه بذاره ولی من دلم نمی خواست پدر به خاطر من از یکی از خواسته های قلبیش بگذره و بی خیالش بشه!

-نه اهورا متاسفم نمی تونم در خواستت رو قبول کنم، پدر خیلی خوشحاله از این قرارداد که خودت هم می دونی چه سود کلانی نصیب ش می شه پس از من نخواه بی خودی کاری رو انجام بدم که پدر اصلا راضی به انجام دادنش نیست!

-اما من نمی خوام ما برگردیم به ایران دل آسا، این رو درک می کنی؟

-تصمیم پدر عملی می شه من این رو فقط مطمئنم، پدر اون قدری از سود این قرارداد راضی هست که بعید نیست اگر منم ازش تقاضا کنم رد کنه !

اهورا به فکر فرو رفته بود، قهوه م رو خوردم و پرسیدم:

-قرار نیست که برگردیم به ایران، این یک قرار کاریه مثل بقیه قرارداد ها، چرا هول کردی؟!

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان