شیرین نشاط (زاده ۶ فروردین ۱۳۳۶ در قزوین)، هنرمند عکاس و فیلمساز ایرانی معاصر است.
او برندهٔ جایزه شیر طلایی ونیز در سال ۲۰۰۰ و برندهٔ تندیس شیر نقره‌ای جشنواره بین‌المللی سینمایی ونیز به عنوان بهترین کارگردان است. وی هم اکنون در نیویورک زندگی می‌کند.
زندگینامه:
در ۶ فروردین ۱۳۳۶ (۲۶ مارس ۱۹۵۷) در قزوین زاده شد. در سال ۱۹۷۴ (۱۳۵۳) برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در دانشگاه کالیفرنیای برکلی به تحصیل هنر پرداخت. او در طول دهه ۸۰ میلادی مدیر شرکت نمایشگاه هنر و معماری نیویورک بود. در این دوره او راه برگزاری نمایشگاه‌هایی مانند Werchitecture، عکس‌های ساختمان‌های آسیب‌دیده در سارایوو یا Queer Space به تحلیل نقش جنسیت در تعیین فضاها (و برعکس) معناهای فضای فیزیکی پرداخت، موضوعی که به همهٔ فیلم‌های او راه یافت.
او در سال در ۱۹۹۰ که برای نخستین بار به ایران بازگشت، تحت تاثیر تغییرات بنیادی در کشورش، تصمیم گرفت به ثبت دریافت‌هایش از این تغییرات، به‌ویژه دربارهٔ وضع زنان بپردازد. او رشته‌عکس‌های زنان الله (women of allah) را به این علت تهیه کرد. او در این عکس‌ها که خود در آن‌ها نقش‌آفرینی می‌کرد، با کنار گذاشتن کلیشه‌های رایج در بارهٔ زن مسلمان، به بررسی موضوع شهادت در اسلام پرداخت. در سال‌های بعد او سه چیدمان ویدیوِِیی سیاه و سفید ساخت. عصیانگر (Turbulent-1998)، جذبه (Rapture- 1999) و اشتیاق (Fever - 2000). این سه‌گانه به موضوع پویایی ر*اب*طهٔ زن و مرد در جوامع اسلامی می‌پردازد. او به گفتهٔ خودش در این فیلم‌ها با قرار دادن موضوع در بافتی جدید و درون بافتی فلسفی و شاعرانه، به واسازی آن می‌پردازد.
در سال ۲۰۰۱ فلیپ گلاس (Philip Glass) آهنگساز معاصر آمریکایی از او خواست فیلمی بسازد که او برای آن آهنگ بسازد. او تحت تاثیر مشاهده تصاویر تلویزیونی برخوردهای فلسطینی‌ها و سربازان اسرائیلی، فیلم رنگی یازده و نیم دقیقه‌ای گذرگاه خمیده (passage)، را ساخت که با موسیقی گلاس همراه شد. در همین سال او چیدمان سیاه و سفید ویدیوئی دیوانه (possessed) را دربارهٔ جدایی و شور، و نبض (Pulse) را در بارهٔ هویت‌های خصوصی و عمومی ساخت. از آثار دیگر او می‌توان از یک اثر تلفیقی بر مبنای منطق‌الطیر عطار، نام برد.
آثار او دارای ریشه بومی از زندگی و جامعه ایران است و به‌ویژه آثار فراوانی پیرامون زندگی و موقعیت زنان ایرانی خلق کرده‌است. او در آثار خود از نقوش زنانه که زنان ایرانی با آن‌ها تأثرات روحی‌شان را به صورت شعر بر کف دست و پای خود نقش می‌کنند استفاده می‌کند.
شیرین نشاط در سال ۲۰۰۰ برنده جایزه شیر طلایی ونیز شد. بخصوص در آلمان چهره شناخته شده‌ای است. وی، پس از پرستو فروهر، دومین زن ایرانی است که آثارش توانسته به موزه هنرهای معاصر برلین راه یابد. این در حالی ست که بسیاری از سرشناسترین نقاشان و هنرمندان اروپا و آمریکا هنوز در این کار موفق نشده‌اند.
شیرین نشاط برای کارگردانی فیلم «زنان بدون مردان»، در سال ۲۰۰۹ میلادی در شصت و ششمین جشنواره بین‌المللی سینمایی ونیز، تندیس شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی را برد.
فیلم «زنان بدون مردان» بر پایه رمانی به همین نام از شهرنوش پارسی‌پور، نویسنده ایرانی ساخته شده است.
,_Shirin_Neshat.jpg "1532258391824.jpeg")
او برندهٔ جایزه شیر طلایی ونیز در سال ۲۰۰۰ و برندهٔ تندیس شیر نقره‌ای جشنواره بین‌المللی سینمایی ونیز به عنوان بهترین کارگردان است. وی هم اکنون در نیویورک زندگی می‌کند.
زندگینامه:
در ۶ فروردین ۱۳۳۶ (۲۶ مارس ۱۹۵۷) در قزوین زاده شد. در سال ۱۹۷۴ (۱۳۵۳) برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در دانشگاه کالیفرنیای برکلی به تحصیل هنر پرداخت. او در طول دهه ۸۰ میلادی مدیر شرکت نمایشگاه هنر و معماری نیویورک بود. در این دوره او راه برگزاری نمایشگاه‌هایی مانند Werchitecture، عکس‌های ساختمان‌های آسیب‌دیده در سارایوو یا Queer Space به تحلیل نقش جنسیت در تعیین فضاها (و برعکس) معناهای فضای فیزیکی پرداخت، موضوعی که به همهٔ فیلم‌های او راه یافت.
او در سال در ۱۹۹۰ که برای نخستین بار به ایران بازگشت، تحت تاثیر تغییرات بنیادی در کشورش، تصمیم گرفت به ثبت دریافت‌هایش از این تغییرات، به‌ویژه دربارهٔ وضع زنان بپردازد. او رشته‌عکس‌های زنان الله (women of allah) را به این علت تهیه کرد. او در این عکس‌ها که خود در آن‌ها نقش‌آفرینی می‌کرد، با کنار گذاشتن کلیشه‌های رایج در بارهٔ زن مسلمان، به بررسی موضوع شهادت در اسلام پرداخت. در سال‌های بعد او سه چیدمان ویدیوِِیی سیاه و سفید ساخت. عصیانگر (Turbulent-1998)، جذبه (Rapture- 1999) و اشتیاق (Fever - 2000). این سه‌گانه به موضوع پویایی ر*اب*طهٔ زن و مرد در جوامع اسلامی می‌پردازد. او به گفتهٔ خودش در این فیلم‌ها با قرار دادن موضوع در بافتی جدید و درون بافتی فلسفی و شاعرانه، به واسازی آن می‌پردازد.
در سال ۲۰۰۱ فلیپ گلاس (Philip Glass) آهنگساز معاصر آمریکایی از او خواست فیلمی بسازد که او برای آن آهنگ بسازد. او تحت تاثیر مشاهده تصاویر تلویزیونی برخوردهای فلسطینی‌ها و سربازان اسرائیلی، فیلم رنگی یازده و نیم دقیقه‌ای گذرگاه خمیده (passage)، را ساخت که با موسیقی گلاس همراه شد. در همین سال او چیدمان سیاه و سفید ویدیوئی دیوانه (possessed) را دربارهٔ جدایی و شور، و نبض (Pulse) را در بارهٔ هویت‌های خصوصی و عمومی ساخت. از آثار دیگر او می‌توان از یک اثر تلفیقی بر مبنای منطق‌الطیر عطار، نام برد.
آثار او دارای ریشه بومی از زندگی و جامعه ایران است و به‌ویژه آثار فراوانی پیرامون زندگی و موقعیت زنان ایرانی خلق کرده‌است. او در آثار خود از نقوش زنانه که زنان ایرانی با آن‌ها تأثرات روحی‌شان را به صورت شعر بر کف دست و پای خود نقش می‌کنند استفاده می‌کند.
شیرین نشاط در سال ۲۰۰۰ برنده جایزه شیر طلایی ونیز شد. بخصوص در آلمان چهره شناخته شده‌ای است. وی، پس از پرستو فروهر، دومین زن ایرانی است که آثارش توانسته به موزه هنرهای معاصر برلین راه یابد. این در حالی ست که بسیاری از سرشناسترین نقاشان و هنرمندان اروپا و آمریکا هنوز در این کار موفق نشده‌اند.
شیرین نشاط برای کارگردانی فیلم «زنان بدون مردان»، در سال ۲۰۰۹ میلادی در شصت و ششمین جشنواره بین‌المللی سینمایی ونیز، تندیس شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی را برد.
فیلم «زنان بدون مردان» بر پایه رمانی به همین نام از شهرنوش پارسی‌پور، نویسنده ایرانی ساخته شده است.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
