شاید منظور حرفشون اینه که نویسندهها چیزهایی می‌نویسن که جز آرزوهاشون محسوب میشه و مدام توی ذهنشون به اون فکر می‌کنن؛ اما ممکنه به اون چیزی که فکر می‌کنن نرسن و در واقع راجع به چیزهایی می‌نویسن که ممکنه توی دنیا وجود نداشته باشه؛ اما من به شخصه این حرفشون رو نمی‌پذیرم، چون بعضی از نویسندهها هستن که در واقع رمان‌هایی بر حسب واقعیت می‌نویسن که شاید به گفته‌ی ایشون، بعضی از قسمت‌هاش شامل دروغ بشه؛ ولی کامل نه، پس در نتیجه نویسنده‌هایی هم وجود دارن که سعی می‌کنن داخل نوشتن لااقل با خودشون صادق باشن و چیزهایی بنویسن که درس بزرگی به انسان‌ها بده. شاید چون از آرزوهاشون می‌نویسن از نظر این نویسنده دروغگو خطاب میشن. درواقع شاید این حرفم این‌جور به نظر بیاد که مثلاً من ایشون و سخنشون رو راجع به نویسندهها، مورد تمسخر قرار دادم، اما باید بگم که ایشون شاید خودشون دروغگو هستن و فکر می‌کنن این صفات برای هر نویسنده‌ای صدق می‌کنه. من خودم هدف اصلیم توی زندگیم نویسندگیه و عاشقشم، حتی دیوونه نوشتنم حاضرم از غذام بزنم؛ ولی از نوشتن نگذرم. به نظرتون چرا؟ چون هدف اصلیمه. من در واقع قصد ندارم مردم و زمان باارزششون رو با چند تا نوشته بی‌ارزش یا به قول این نویسنده، بخاطر چند تا دروغ به هدر ب*دن. من قصد دارم مردم رو با حقیقت‌های زندگی رو به رو کنم. درواقع ما توی کشور خودمون یا کشورهای خارج قاتل‌هایی داریم که نمی‌شه حتی از ده متریشون رد بشیم. من خودم دارم راجع به این باند برحسب واقعیت و بخشی از تخیل می‌نویسم. پس نویسندهها دروغگو نیستن در واقع اگر توی زندگی شخصی خودشون هم دروغگو باشن، هنگام نوشتن صادق‌ترین حرف‌ها و کلمات رو به مردم ارائه میدن.
