غرق شدن در محیط مجازی یک چیز و تعامل با آن محیط چیز دیگری است. برای اینکه کاربر کاملا درگیر دنیای مجازی شود، باید بتواند با محیط مجازی تعامل داشته باشد. برنامه‌های کاربردی که از فناوری رایج در سیستم‌های محیط مجازی استفاده می‌کنند، تجربه‌ای گذرا برای کاربران فراهم می‌کنند. کاربران می‌توانند با پوشیدن یک نمایشگر سربند (HMD)، یک فیلم از قبل ضبط‌شده را تماشا کنند. آن‌ها می‌توانند روی صندلی متحرک بنشینند و در معرض محرک‌هایی مثل باد قرار بگیرند. در این حالت با اینکه کاربران تا حدودی در محیط غرق می‌شوند؛ ولی تعاملشان با محیط کم است و تنها می‌توانند به اطراف نگاه کنند.
امروزه ترن‌های هوایی وجود دارند که از همین فناوری استفاده می‌کنند. دیزنی‌کوست در اورلندوی فلوریدا مکانی به نام CyberSpace Mountain ایجاد کرده است که افراد می‌توانند با توجه به سلیقه‌ی خود، یک ترن هوایی طراحی کنند و آن را در دنیای مجازی سوار شوند. این سیستم افراد را بسیار خوب در خود غرق می‌کند؛ ولی به جز در مرحله اول که کاربر ترن را طراحی می‌کند، تعامل دیگری بین کاربر و محیط مجازی وجود ندارد؛ بنابراین این نوع سیستم، یک محیط مجازی کامل نیست.
واقعیت مجازی کاربردهای بسیار زیادی در زمینه‌های درمانی روانشناسی و سلامت روان دارد. البته روان‌درمانی از طریق VR ایده‌ای جدید نیست. این مفهوم در سال ۱۹۹۲ در تز دکترای دکتر مکس نورت (دانشمند کامپیوتر) مطرح شد. ایده‌های دکتر نورت توسط ارتش آمریکا پذیرفته شد که در نتیجه‌ی آن، از طریق کمک مالی برای تحقق این پروژه از وی تقدیر کردند. در سال‌های اخیر صنعت غیر نظامی در این جنبش قرار گرفته است و تعدادی از درمان‌ها را برای وحشت، اضطراب، اختلالات عصبی و حتی ناتوانی‌هایی مانند اوتیسم، ارائه می‌‌دهد.
در یکی از کنفرانس‌های روانشناسی بالینی مجازی که به دلیل شیوع کرونا در سال ۲۰۲۰ برگزار شد، آلبرت ریزو، مدیر آزمایشگاه واقعیت مجازی پزشکی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در لس‌آنجلس، از یک نمونه‌ی VR استفاده کرد تا با استفاده از آن به افرادی که فوبیای ترس از پرواز دارند، کمک کند. این محیط‌های مجازی با استفاده از هدست‌های کم‌هزینه‌ی VR که حتی به کامپیوتر احتیاج ندارند، قابل استفاده هستند. تمام پردازش‌ها روی هدست انجام خواهد شد.
انجمن رمان نویسی
دانلود رمان
