«پارسی باستان» در زمان دودمان هخامنشی گفتگو میشدهاست.کهنترین متن نوشتهشده به آن مربوط به سنگنبشتهٔ بیستون است که به زمان داریوش بزرگ (فرمانروایی در ۵۲۲–۴۸۶ پ. م) بازمیگردد. آثار نوشتهشده به پارسی باستان در ایران، رومانی (گرله) ارمنستان، بحرین، عراق، ترکیه و مصر امروزی یافت شدهاند. پارسی باستان یکی از کهنترین زبانهای هندواروپایی است که از آن آثار نوشتاری بر جای ماندهاست. خط پارسی باستان، خط میخی بودهاست و به نظر میرسد در زمان هخامنشی، چندان در میان تودهها رایج نبودهاست و تنها خطی ادبی برای نوشتن سنگنوشتهها بودهاست. پارسی باستان از نظر دستوری پیچیدهتر از نسلهای بعدیِ «فارسی» بود.