نام شعر: سرای لیلی
نام شاعر: زری
ژانر: تراژدی
قالب: سپید
مقدمه: بیا ای مجنونِ بی‌لیلی
با دل آمده‌ام ز تنهایی!
مرا آشفته کردی
بیا ای پرنده بر روی شاخه‌ی دلم.
تا پرهای شکسته‌ات را شانه بزنم
وقت پرواز است، نه وقت آواز۱) گل بهاری
همانند گل بهاری
که تشنه قطره آبی بود
با چشمان و دستانت جان گرفتم
عشقت، همانند گل در قلبم شکفت
من با دستانت که مثل گهواره بود
خواب رفتم
و عشق تو، تنها دل‌باختگی من بود
و من مثل پرنده در قفس تو جان باختم۲) آشفتگی
ای که در دل من غوغا به پا کرده‌ای
ای که آسمان نگاهم را همانند باران تَر کرده‌ای
شمعدانی‌ها هوایت را کرده‌اند.
ندیدی؛ بیا و ببین با دل بی‌قرارم چها که نکرده‌ای!3) دل
در دلم دردها دارم
ولیکن، گذری بر دل من کن.۴) سخن نشنوم
سخن نشنوم
کز تو
گویای سخن نباشی.۵) بی‌تو
بی‌تو، نه نیمه شب
نه صبح سحرگاهی‌ام
نه زردی و طلوع آفتاب
نه غروب و سیاهی شب‌ام
مگر ارزش دیدن دارد؟۶) روزی
روزی نباید گذرم
ز عشق تو ز نام تو
روزی نباید بنگرم
ز عشق تو ز سرای تو
