شیراز را
چند صباحی ترک کردم..
ولی افسردگی
دوری از شیراز گرفته ام ..
زین بعد
سروهایش را در دستم..
سعدی و حافظ را
بعنوان راهنما..
باغ هایش را
به روی چشمانم..
و
تخت
جمشید وکریم را
بر دوشم می برم..
و تاریخ چند هزار ساله را
زیر ب*غ*ل میزنم ..
مزه فالوده اش را
در زیر زبانم ..
عطر بهارنارنج
کمی بر تنم مانده ..
از بهار قبل..
بازار وکیلش را در ساکم..
و هر جا که رفتم ..
شیراز را سوغات میبرم...
تا جنوب ترها ..
تا آن شهر جنوبی ..
شهر موتورسواران..
بهبهانم
که زادگاهم نبود
بهتر از چادر و بهون..
و به دور از بهانه..
چون مادری
بزرگم کرد ..
با اصالت ارجانش..
ابهت خاییزش..
زلالی مارون و خیرآباد
زیبایی نرگس زارش..
با مردمان ساده و
خون گرمش ..
آب و هوای
پر حرارتش..
خیابانها و کوچه های
گرم و قدیمی..
جایی که کودکی ها
و خاطره هایم آنجاست..
و هنوز
کودکی در
کوچه هایش انگار
بامیه میفروشد..
زمین های با اخلاص
سبزی و باقله ..
گویش زیبای
مردمانش
لر و فارس
در کنارهم..
ماست تردش
دوغ ناب و معطر
خارک زردش
شیراز را
یا
بهبهان را
کدام را برای کدام
سوغات ببرم ؟؟
انجمن رمان نویسی
دانلود رمان