دنیا | علی برادر خدام خسروشاهی دلنویس انجمن تک رمان

[علی خسروشاهی]

با خیره شدن به دنیا اطرافم،
درک می‌کنم که این دنیا پر از دروغ و ستم است.
از غم انسان‌ها تا ب*وسه‌هایی سرد و بی‌احساس،
همه چیز در این دنیا نادیده گرفته می‌شود
زندگی چه زیبا ولی همزمان چه غمگین است،
مانند یک سرود غم‌انگیز که به دل می‌نشیند.
در هر لحظه، آرزوی کوچکی در دلم تپیده می‌شود،
اما آن آرزوها در اشک‌هایم نمی‌توانند پیدا شوند.
در این دنیای پر از نفرت و ظلمت،
من در خاموشی دلم پنهان شده‌ام.
زندگی، همانند بادی سرد و نیشکری تلخ، روحم را بی‌حس و بی‌حال می‌کند.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

در این دنیای پر از رنگ‌ها و سایه‌ها، دلم مانند یک نقاش، هر روز با رنگ‌های مختلف، تصویری جدید از زندگی می‌کشد.
اما گاهی اوقات، پالت رنگ‌هایم به سمت آبی‌های تلخ غم می‌کشد و قلمم با اشک‌هایی از درد، خطوطی مینویسد که تنها دل می‌تواند بخواند.
در آ*غ*و*ش هر شب تاریک، دلم به دنبال آرامشی است که از دست رفته است. اما هر شب، پرتوی از امید را همچنان در دلم پنهان می‌کنم و به سمت سپیده‌دم روشنایی هدایت می‌شوم. امید به آینده‌ای بهتر، همواره چراغ راه زندگی من بوده و خواهد بود
در این دنیای پر از زمزمه‌های زندگی، گاهی احساس می‌کنم که به تنهایی در برابر نوازش‌های غمگین قدم می‌زنم. اما هر بار که سختی‌ها و ناامیدی‌ها به سمتم می‌آیند، یادآور می‌شوم که من تنها نیستم، و بسیاری از دل‌ها هم‌چون من با غم و شادی‌های زندگی دست به دست هم می‌دهند
زندگی همچون یک ر*ق*ص ناممکن است، اما من با قدم‌هایم به آهستگی به سمت آهنگی از امید و شجاعت می‌پیچم. و در این ر*ق*ص، دلم باور دارد که هرچه با احساس و عشق به ملودی زندگی بپیوندم، هر زخمی که روی پاهایم می‌آید، با زخمی از شکوفه‌های خنده پوشانده می‌شود.
انتهای هر نقاشی از زندگی، ممکن است خطاها و تراژدی‌هایی باقی بماند، اما این همان چیزی است که ما انسان‌ها را برتر از همه موجودات می‌سازد. توانایی پذیرفتن اشتباهات و ادامه دادن، یادآوری است که ما همیشه دوباره می‌توانیم از نقاشی زندگی خود آغاز کنیم و با امید به فردا، درخششی جدید به آن ببخشیم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

در این چرخه‌ی زندگی، گم‌شده‌ام. چه بسیار تلاش‌ها کرده‌ام که در پی یافتن معنا و هدفی باشم، اما هرچه می‌گردم، همیشه در میان سایه‌هایِ اندوه و تاریکی فرورفته‌ام.
زندگی، یک اقیانوسِ بی‌کران از دردها و رنج‌هاست. اما به کدامین ساحل آرام می‌رسم؟ چرا همیشه احساس می‌کنم که درون یک دریاچه‌یِ پر از اشک غرق شده‌ام؟
در این جنگِ مداومِ با خود، با شکست‌ها و اشتباهاتی که مرتکب شده‌ام، دست و پا می‌زنم. چه بسیار بارها به امیدِ فردا روی دیواره‌هایِ این دلِ خسته‌ام سوار شده‌ام. اما هیچ‌گاه امیدی پدیدار نشده و تاریکی‌ها همیشه با من همراه می‌شوند.
آیا همه‌چیز به همین سادگی پشت سر می‌گذرد؟ آیا همه چیز در نهایت به فراموشی سپرده می‌شود؟ چرا درونم پر از تنهایی و خونریزی‌های روحی است؟
هرگز نمی‌توانم احساس کنم که درستیِ من در این دنیایی که خودش به اشتباه‌ها متصل شده است، معنی دارد. هرگز نمی‌توانم پذیرا باشم که چرخه‌یِ دردها و غم‌ها با من به عنوان یک همراه وفادار تا ابد ادامه دارد!
در این لحظه‌یِ غمگین، اما با کنایه‌ای از امید، همچنان در این سرگردانی به سر می‌برم. شاید یک روز، در این آ*غ*و*شِ اندوه، امیدی جدید نیرویی عظیم به من بدهد. تا آن زمان، من در این تاریکی‌ها گم‌شده‌ام و با خوابِ بی‌پایانِ رویاها دست‌وپنجه می‌زنم.!

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

زندگی، یک مسیر پیچیده و پراز چالش است. اغلب به نظر می‌رسد که همین مسیر پر از سنگ‌هایی است که هر بار قدم می‌گذاریم، یکی از آنها به پایمان زخمی دیگر می‌زند. غم و اندوه از جزئیات خورشید‌تابان زندگیمان می‌گیرد و آن را به تیره‌ترین شب‌های دلتنگی مبدل می‌کند.

خنده‌هایی که روی لبانمان می‌رقصد، گاهی اوقات از دلیلی عمیق‌تر به گریه‌هایی تبدیل می‌شود که در پنهانی خود را رها می‌کنیم. آرزوهایی که در دلمان جاری است، اغلب به زیر سنگ‌های بزرگ و سنگین شکست می‌خورند و ما را در بی‌راهه‌ترین راه‌ها رها می‌کنند.

با تمام تلاشمان، گاهی اوقات به نظر می‌رسد که هیچ‌کدام از قدم‌هایمان در جهت درستی نیستند. انگار که جهان بر علیه ما تمیزکاری می‌کند و به هر تلاشی که برای پیشروی می‌کنیم، با دست می‌زند و ما را به عقب می‌اندازد.

احساس تنهایی، گاهی اوقات دیگران را نزدیک‌ترین نفر به خودمان می‌کند. احساسی که در سکوت شب‌ها به ما یادآوری می‌کند که چقدر در این جهان گمراه و تنها هستیم. دست‌هایی که به دنبال گرفتن یک قطره از عشق و اهمیت می‌گردند، گاهی اوقات خالی از توجه و خنده‌هایی است که در آ*غ*و*ش دوستان تبدیل به اشک‌های بی‌سمت می‌شوند.

اما در این تاریکی‌ها، یک نور ناامیدی از دوردست‌ترین کناره‌ها می‌تابد. گلهایی که از رخسار زمین خارج می‌شوند و نشان می‌دهند که حتی در گلهای خشک، زندگی همچنان به خودش ادامه می‌دهد. این لحظات از نابودی‌ها و زخم‌ها، یادآوری‌هایی از قدرت بازسازی دارند. امید به روزی که آسمان‌های ما دوباره آبی شده و لبخندها بر لبانمان خندان باشد.

بنابراین، باید در غم‌ها و تاریکی‌ها همچنان ادامه دهیم، چرا که زندگی یک سفر است که در آن مسیرهای پراز چالش و لحظات ناامیدی وجود دارد، اما همیشه یک شعاع امید نیز در آن جاست که منتظر ماست.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

در زخم‌های دلم، تراژدی یک آغاز است که هیچکس نمی‌خواهد ببیند. زندگی، یک نمایش تلخ از اتفاقات ناگوار است که به طور ناخواسته بازیگران آن می‌شویم. انسان‌ها در این تئاتر سفید و سیاه به دام احساسات خود افتاده‌اند، وقتی آهنگ اندوه بر دل زندگی‌هایشان غالب می‌شود.

تراژدی، همچون ابرهای سیاهی، بر آسمان دل من پدیدار شده است. روزها به یادآوری‌هایی از لحظات خوش و شادی تبدیل می‌شود، و شب‌ها دلم را به طرز تلخی به سوی خاطرات تلخ می‌کشاند. گهگاهی در تاریکی، صدای خنده‌های گمشده‌امان به گوشم می‌رسد و بر دلمان فشار می‌آورد. آیا ممکن است در این دنیای پر از تنهایی، آرامشی یافت؟

در هر لحظه، زخمی عمیق‌تر در روحم باز می‌شود. گاهی احساس می‌کنم که این تراژدی بی‌پایان، نوازشی تلخ از سوز و درد است که در دلم پخش می‌شود. از چشمانم به جهان نگاه می‌کنم و می‌بینم که هر قدمی که بر می‌داریم، قدمی است به سوی نهایت تراژدی زندگی.

اما در این دره‌ی تاریک، ممکن است به امید یک روز جدید نگاه کنیم. ممکن است آسمان پس از طوفان، رنگین‌تر از پیش درخشد. شاید همانند گل‌های بهاری که از خاک بیرون می‌آیند، احساسات جدیدی نیز در دل ما شکفته شود. به خودی خود، این تراژدی‌ها جزو ما هستند و ما می‌توانیم با آن‌ها زندگی کنیم.

پس در این تئاتر تلخ، با تمام احساساتمان به عنوان بازیگران، باید نقشمان را بازی کنیم و بپذیریم که تراژدی جزو رنگ‌های رنگین‌ترین نقاشی زندگی‌امان است.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

در دل من، سایه‌های تراژدی‌ها به تدریج رنگ و بوی این دنیای من را تغییر داده‌اند. گاهی احساس می‌کنم که این درد و غم‌ها، مانند نوازش‌هایی از سازهای سیاه و سرخ در اعماق روحم، آهنگ تلخی را بر زندگی‌ام نواخته‌اند.

زندگی یک نمایش بزرگ است، و ما همگی در آن نقش‌هایی را ایفا می‌کنیم که گاهی آسمانی از لبخند و شادی و گاهی هم دریایی از اشک و رنج می‌شود. اما تراژدی‌ها همیشه در پس پرده‌های این تئاتر مخفی می‌مانند، آماده‌اند که وارد صح*نه شوند و دلمان را به طرزی تلخ بچرخانند.

در این روایت تلخ، خاطرات ناگوار بر دلمان می‌نشینند. هر چه پیش می‌رود، شب‌ها بیشتر به دنبال دلهره‌هایی از آینده‌ای ناامید می‌گردم. اما در این تاریکی، همچنان یک جرقه امید در دلم می‌تپد که شاید یک روزی بتوانم به آسمانی آبی و صاف نگاه کنم و درخشش خورشید را به آ*غ*و*ش بکشم.

ممکن است تراژدی‌ها جزو داستان زندگی‌امان باشند، اما ما همچنان توانایی داریم که با این دردها زندگی کنیم و از آن‌ها بیاموزیم. اندوه‌ها به یادآوری‌هایی از زمان‌های بهتر تبدیل می‌شوند و ما را به سوی یک نور کوچک هدایت می‌کنند که ممکن است در پایان تونل تاریک‌ترین لحظات، منتظر ما باشد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

در این دنیای پر از رنگ‌ها، من گاهی احساس می‌کنم گم‌شده‌ام. چقدر زندگی می‌تواند پیچیده و پرپیچ و خم باشد. انگار هر قدمی که می‌گذارم، یک مسیر جدید و ناشناخته را به من نشان می‌دهد، و من نمی‌دانم که چگونه باید با آن روبرو شوم.

اما گاهی وقت‌ها، این دشواری‌ها و زحمت‌ها یک جزء از زندگی هستند که باید پذیرفت. آیا درست است که آسمان‌ها گاهی ابری می‌شوند و بارانی می‌بارد؟ آیا شب‌ها تاریک می‌شود تا روز دیگر سپیدی بیاورد؟

زندگی مانند یک تخته نرد است، با نقشه‌ها و حرکت‌های خودش. ما در این بازی بازیکنانی هستیم که باید تصمیم‌هایی را بگیریم، حتی اگر گاهی اشتباه کنیم. وقتی پیروز می‌شویم، شادی و رضایت قلبی را تجربه می‌کنیم، اما وقتی بازنده می‌شویم، غم و ناامیدی می‌آید.

درست است که زندگی پر از چالش‌هاست، اما آیا این چالش‌ها نیز جزء زیبایی‌های این داستان نیستند؟ آیا نه به دلیل همین چالش‌ها ما می‌توانیم رشد کنیم، قوی‌تر شویم و بهترین خود را کشف کنیم؟

گاهی احساس می‌کنم که دنیا یک قهرمان غمگین است، که در پشت پرده خنده‌های تراشیده‌ای دارد. اما با این حال، من همچنان تلاش می‌کنم. تلاش می‌کنم که به آن قهرمان غمگین بخندم و شاید، شاید یک روزی، دنیا نیز به من لبخند بزند.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

در این دنیای پر از روزهای خورشیدی، گاهی احساس می‌کنم که در تاریکی یک تراژدی بی‌پایان گم شده‌ام. دلنوشته‌هایم همچون بارانی از اشک‌ها بر روی کاغذهای سفید ریخته می‌شوند، هر حرفی که نوشته می‌شود، نمایانگر یک درد و رنج نهفته در اعماق دل است.

تراژدی‌های زندگی، همچون سایه‌هایی تاریک، به تدریج زیبایی و شادی‌های ما را از بین می‌برند. هر بار که به یادآوری یک لحظه خوش در گذشته می‌پردازم، دلم تنگ‌تر می‌شود، زیرا آن لحظه‌ها دیگر نیستند و تنها به یادگاری‌های تلخ تبدیل شده‌اند.

صدای خنده‌هایی که گم شده‌اند، همچنان در گوشم آویزان است. حس می‌کنم که دلنوشته‌هایم تنها باقی‌مانده از زمانی است که جهان همچنان در زیر نور آفتاب برخوردار از آرامش بود. اما اکنون، تاریکی بر امید‌ها و آرزوهایم حکمفرماست.

با هر خطی که می‌نویسم، دردی عمیق‌تر از قلبم به سطح می‌آید. انگار که دلنوشته‌هایم تنها شاهد غم و رنج من هستند و هیچ کس نمی‌تواند درک کند چگونه درونم تکه‌تکه می‌شود. این کلمات، زخم‌های ناگوار را دستخوش می‌کنند و همزمان با هر چیزی، خون‌ریزی دلم را تازه می‌کنند.

آیا تا همیشه این تراژدی‌ها خواهند ادامه داشت؟ آیا هیچ راهی برای فرار از این گرفتاری وجود ندارد؟ پایانی به این داستان تلخ خواهد آمد یا این تراژدی‌ها همچنان بر دلم سایه‌اندازی خواهند کرد؟ تا زمانی که پاسخ‌ها به این سوالات پیدا نشود، دلنوشته‌هایم ادامه خواهند داشت، همچنان که درونم تاریکی تلخ‌تری را نیز با خود خواهند آورد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

در لبخند‌هایی که در گذشته به لبانم آویخته بودند، آرامشی نهفته بود که اکنون به ندرت می‌توانم به آن دست پیدا کنم. آن لبخندها همچون خاطراتی خوشایند در اعماق دلم غرق شده‌اند، اما مدت‌هاست به آن‌ها نگاهی نیافته‌ام.

همیشه در خنده‌هایی که با دوستان و خانواده به اشتراک می‌گذاشتم، قدرتی جادویی جاری بود. انگار که همه نگاه‌های خسته را پاک می‌کرد و به جای آن، نور و شادابی می‌آورد. اما اکنون، آن خنده‌ها به خاموشی فراموشی سپرده شده‌اند.

آیا اینکه دیگر نمی‌توانم آن لحظات را به یاد آورد، به این معناست که آن‌ها واقعیتی نبوده‌اند؟ یا شاید اینکه زمانی خنده‌هایم داشتند به معنای واقعیت تبدیل می‌شدند، اما حالا به دلایلی نامعلوم، در یک جایی گم شده‌اند.

از آن موقع که آخرین بار لبخندی را به ل*ب آوردم، گذر زمانی بسیاری از جلوی چشمانم گذشته است. اما حتی اگر لحظاتی از آن دوران به فراموشی سپرده شده باشند، من همچنان در جستجوی آن خنده‌های گم‌شده هستم. امیدوارم روزی بتوانم آن‌ها را پیدا کنم و دوباره به تمام شادی‌ها و لبخندهایی که فراموش شده‌اند، زندگی ببخشم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[علی خسروشاهی]

تنهایی، همچون سایه‌ای بی‌پایان در اتاق دلم قرار دارد. گاهی وقت‌ها این سایه‌ی تاریک مرا در بر می‌گیرد و من را به یک جهان دیگر می‌برد، جهانی که در آن هیچ کس جز خودم حضور ندارد.

در این تنهایی، صدای ساعت را می‌شنوم، ثانیه‌ها را به شمار می‌آورم و فکرهایی آغاز می‌شود که تنها با خودم به اشتراک می‌گذارم. دنیا به نظر می‌رسد که در حال حرکت است، اما من در این جایگاه ثابت و تنها هستم.

در این تنهایی، خاطراتی از گذشته مرا می‌سوزاند. لحظه‌هایی که با دیگران به اشتراک می‌گذاشتم، حالا تنها در خاطره‌ها زنده می‌مانند. هر روز به یکی از آن‌ها نگاه می‌کنم و احساس می‌کنم که فاصله‌ی زمانی بین آن لحظه‌ها و حالتان گرچه کوتاه است، اما درونم تمام وجودم را پر می‌کند.

تنهایی گاهی دوستی وفادار است، کسی که همیشه در کنارم است، حتی در لحظاتی که دیگران پشت سر گذاشته‌اند. اما گاهی احساس می‌کنم که این تنهایی یک زندان است، یک حبس ناگهانی که من را از دنیای بیرون به خود می‌بندد.

تنهایی، مکالمات بی‌پایان با خودم را به ارمغان می‌آورد. این مکالمات احساسات و اندیشه‌هایی هستند که نه از کسی پنهان می‌شوند و نه به کسی نشان داده می‌شوند. در این تنهایی، من هم با دوستان خوبم صحبت می‌کنم و هم با دشمنانم، هم با شکست‌ها و هم با رویاهایم.

گاهی تنهایی را دلیلی برای افتخار وجود می‌دانم، چرا که در آن لحظات منفرد، احساسات و افکارم را با کسی به اشتراک نمی‌گذارم و آن‌ها تازه و خالص درونم باقی می‌مانند. اما گاهی هم تنهایی را باری سنگین و سرد می‌بینم، مانند یک برفی که همه را از هم جدا می‌کند و هیچ گرما و تعلقی در آن نیست.

تنهایی درونم جاری است، همچون رودخانه‌ای سرد که به تدریج دلم را آب‌زده می‌کند. من در این تنهایی غوطه‌ور شده‌ام و با همه چیزی که درونم است، به آهستگی روبرو می‌شوم. اما یک جاهایی در این تنهایی، امید به یافتن یک شکاف نور را دارم، یک نقطه‌ی روشنی که شاید من را از این تاریکی نجات دهد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان