این حکومت‌های تازه بر خلاف بنی‌امیه و بنی‌عباس نسبت به غیر مسلمانان و برداشت‌های متفاوت و نوظهور از اسلام روادارتر بودند، زبان فارسی را به زبان عربی ترجیح می‌دادند و به فرهنگ و ادب نوین فارسی دلبستگی تمام داشتند. طی قرن‌های سوم و چهارم هجری فارسیِ دری که زمانی زبان کوچه و بازار عهد ساسانی بود در ترکیب با اصطلاحات و قواعد و اوزان ادبی مردمان عرب تبدیل به زبان شعر و ادبیات روز شد. هرچند نقش لهجه‌ها و زبان‌های محلی را در تکوین زبان فارسی نباید نادیده گرفت. از قرن سوم به بعد شاعرانی چون رودکی و دقیقی در پناه فضای فرهنگی دربار سامانی به گسترش این زبان پرداختند و کار به آن جا رسید که چند دهه بعد حکیمی بزرگ چون فردوسی زبان فارسی را برکشید و برای همیشه از گزند باد و باران حفظ کرد.
اما سامانیان در نیمه‌ی دوم قرن چهارم هجری دیگر نیرو و صلابت پیشین را نداشتند. ترک‌های نواحی شمالی ماوراءنهر و خراسان از خلاء قدرت پیش‌آمده نهایت استفاده را کردند و بیش از دویست سال چندین سلسله‌ی پیاپی از ترکان با ریشه‌های نژادی متفاوت بر ایران تاختند.
نخستین این حکومت‌ها غزنویان بودند که از سال 366 هجری قمری حکومت خویش را در غزنین تشکیل دادند. سبکتگین، سرسلسله‌ی این دودمان، دو پسر داشت به نام اسماعیل و محمود که از میان این دو محمود تخت سلطنت را از آن خود کرد و به یکی از نامدارترین پادشاهان تاریخ ایران بدل شد.
انجمن رمان نویسی
دانلود رمان
