نشسته ام به در نگاه می کنم
دریچه آه می کشد
تو از کدام راه می رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی ام درین امید پیر شد
نیامدی و دیر شد…
دریچه آه می کشد
تو از کدام راه می رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی ام درین امید پیر شد
نیامدی و دیر شد…
اشعار کوتاه هوشنگ ابتهاج
- نویسنده موضوع علی خسروشاهی
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 7
- بازدیدها 139
- Tagged users هیچ
ساعت تک رمان
شکفتی چون گل و پژمرده ای از من
خزانم دیدی و آزردی از من
به آوردی و گرنه با چنین ناز
اگر دل داشتم می بردی از من
خزانم دیدی و آزردی از من
به آوردی و گرنه با چنین ناز
اگر دل داشتم می بردی از من
به خوابی دیدمش غمگین نشسته
گرفته در ب*غ*ل چنگی گسسته
من این چنگ حزین را می شناسم
دریغا عشق من ، عشق شکسته
گرفته در ب*غ*ل چنگی گسسته
من این چنگ حزین را می شناسم
دریغا عشق من ، عشق شکسته
سر زلف تو کو ؟ مشک ترم کو ؟
ل*ب نوشت ، ش*ر*اب و شکرم کو ؟
کجا شد ناز اندامت ؟ کجا شد ؟
دریغا ، شاخه ی نیلوفرم کو ؟
ل*ب نوشت ، ش*ر*اب و شکرم کو ؟
کجا شد ناز اندامت ؟ کجا شد ؟
دریغا ، شاخه ی نیلوفرم کو ؟
سپیده سر زد و مرغ سحر خواند
سپهر تیره دامان زرافشاند
شبی گفتی به آ*غ*و*ش تو آیم
چه شب ها رفت و آغوشم تهی ماند
سپهر تیره دامان زرافشاند
شبی گفتی به آ*غ*و*ش تو آیم
چه شب ها رفت و آغوشم تهی ماند
من آن ابرم که می خواهد ببارد
دل تنگم هوای گریه دارد
دل تنگم غریب این در و دشت
نمی داند کجا سر می گذارد
شبی بود و بهاری ، در من آویخت
چه آتش ها ، چه آتش ها برانگیخت
فرو خواندم به گوشش قصه ی خویش
چو باران بهاری اشک می ریخت
دل تنگم هوای گریه دارد
دل تنگم غریب این در و دشت
نمی داند کجا سر می گذارد
شبی بود و بهاری ، در من آویخت
چه آتش ها ، چه آتش ها برانگیخت
فرو خواندم به گوشش قصه ی خویش
چو باران بهاری اشک می ریخت
سحرخیزان به سرناها دمیدند
نگهبانان مشعل ها دویدند
غریو از قلعه ی ویرانه برخاست
گرفتاران به آزادی رسیدند
نگهبانان مشعل ها دویدند
غریو از قلعه ی ویرانه برخاست
گرفتاران به آزادی رسیدند
خوشا صبحی که چون از خواب خیزم
به آ*غ*و*ش تو از بستر گریزم
گشایم در به رویت شادمانه
رخت بوسم ، به پایت گل بریزم
به آ*غ*و*ش تو از بستر گریزم
گشایم در به رویت شادمانه
رخت بوسم ، به پایت گل بریزم
