تِلا وَنْگ بَزو ، فِرو بُورْده شُو ، مِه یار نِمو
دِل پِره دَرده ، نُور ره بَوِرْده ، مِه چِشمه سُو
بَس که هارِشیمه دِرازه راه ره
بَس که وَنْگ هِدامه جانه خدا ره
دِل بَیّه لِر، درد بَیْته سَر
کِه ره بَووهِم شه حال وزاره
خدایا بَرِسِن مه جانه یار ره
دِلداره سه دِل زَنّه پَر
هاکِرده غم مه دِل ره پِر ، شه جانه جا بَهیمه سِر
خدا مه یار دَره کِجه ، هاکِرده چه وِه اَنْده دِر
♂شیشِک بَیّه گوم شو بَیّه تِموم ، وا بَیّه روز
آفتاب بَزو سَر ، روجا بَیْته پَر ، دِل دارْنه سو
مثال چِلچِلا دِل زَنّه پَرپَر ، خوانه پَر بَکِشه یاره خانه سَر
وِه هَسّه مه دله قِرار
خستگی دَر شونه مه تَنْجه وِلّا
وقتی که یار گِنه خدا قوت یار ، خدا وِره مِوِسّه دار
اِنا اِنا مه جانه یار که اِسّائه مه انتظار
بِرو بِرو هِنیش مه وَر ، که بَیْره تا مه دل قِرار
رَفت و روش وَسّه ، اَی وُونی خَسّه ، مه وَر هِنیش
♀غُصّه نِدارْمه تا تِه ره دارْمه شه چِشه پیش
ته مه چِشه سو و دله قِراری
مه ره پیر هاکِرْده چشم انتظاری
دِرازه شو نَشومْبه خو
♂چَنْده پِرمِهری و شیرین زِبونی
به قربون ته و ته مهربونی
ته نَوی مه چِش نِدارْنه سو
ته هَسّی مه دله قِرار ، مِنو بِهار مه جانه یار
بِرو که دم غنیمِته ، فَلِک نِدارْنه اعتبار
[ مهدی درخشانی منصورکوهی ]
دِل پِره دَرده ، نُور ره بَوِرْده ، مِه چِشمه سُو
بَس که هارِشیمه دِرازه راه ره
بَس که وَنْگ هِدامه جانه خدا ره
دِل بَیّه لِر، درد بَیْته سَر
کِه ره بَووهِم شه حال وزاره
خدایا بَرِسِن مه جانه یار ره
دِلداره سه دِل زَنّه پَر
هاکِرده غم مه دِل ره پِر ، شه جانه جا بَهیمه سِر
خدا مه یار دَره کِجه ، هاکِرده چه وِه اَنْده دِر
♂شیشِک بَیّه گوم شو بَیّه تِموم ، وا بَیّه روز
آفتاب بَزو سَر ، روجا بَیْته پَر ، دِل دارْنه سو
مثال چِلچِلا دِل زَنّه پَرپَر ، خوانه پَر بَکِشه یاره خانه سَر
وِه هَسّه مه دله قِرار
خستگی دَر شونه مه تَنْجه وِلّا
وقتی که یار گِنه خدا قوت یار ، خدا وِره مِوِسّه دار
اِنا اِنا مه جانه یار که اِسّائه مه انتظار
بِرو بِرو هِنیش مه وَر ، که بَیْره تا مه دل قِرار
رَفت و روش وَسّه ، اَی وُونی خَسّه ، مه وَر هِنیش
♀غُصّه نِدارْمه تا تِه ره دارْمه شه چِشه پیش
ته مه چِشه سو و دله قِراری
مه ره پیر هاکِرْده چشم انتظاری
دِرازه شو نَشومْبه خو
♂چَنْده پِرمِهری و شیرین زِبونی
به قربون ته و ته مهربونی
ته نَوی مه چِش نِدارْنه سو
ته هَسّی مه دله قِرار ، مِنو بِهار مه جانه یار
بِرو که دم غنیمِته ، فَلِک نِدارْنه اعتبار
[ مهدی درخشانی منصورکوهی ]