اوتیت مدیا یا عفونت حاد گوش میانی در کودکان
اوتیت مدیا عفونت چرکی حفره گوش میانی است که بدنبال بسته شدن مجرای طبیعی تهویه گوش میانی یا شیپور استاش و رشد وتکثیر باکتری های موجود در این ناحیه بوجود می آید بسته بودن مجرای شیپور استاش اصطلاحا منجر به ایجاد فشار منفی در گوش میانی شده و آن را مستعد ابتلا به عفونت می نماید.
عامل اوتیت مدیا هم باکتریال وهم ویروسی می تواند باشد و در بچه هایی که مبتلا به اختلالات آلرژیک هستند نیز حملات اوتیت مدیای آلرژیک ناشایع نیست.
حداکثر بروز اوتیت مدیا سن 6 تا 15 ماهگی می باشد بطوریکه حدود 64 درصد کودکان در سنین قبل از یکسالگی حد اقل یک عفونت اوتیت میانی را تجربه می کنند و بندرت اولین حمله بعد 18 ماهگی اتفاق خواهد افتاد.
کودکانی که بیشتر در معرض ابتلا به عفونت گوش میانی هستند عبارتند از
1.ج*ن*س پسر
2. کودکانی که در طبقات پایین اجتماعی و اقتصادی زندگی می کنند
3. کودکانی که دچار اختلالات کام هستند مانند مبتلایان به شکاف کام یا سندرم داون
4.کودکانی که با شیر خشک تغذیه می شوند
5.کودکانی که در حالت خوابیده تغذیه می شوند
6.کودکانی که سابقه عفونت های مکرر در اعضا خانواده آنان وجود دارد
7. کودکانی که مبتلا به آلرژیهای فصلی، بزرگی لوزه ها، انحراف بینی و سابقه ریفلاکس معده در دوران شیرخوارگی هستند
8 . کودکانی که عادت به خوابیدن به شکم دارند
9.کودکانی که در مهد های کودک نگهداری می شوند
و نهایتا کودکانی که از نقص سیستم ایمنی ب*دن رنج می برند عفونت های مکرر گوش میانی را بیشتر تجربه می نمایند.
علائم بیماری
علائم اصلی بیماری در شیرخواران غیر اختصاصی بوده و بیشتر بصورت بی قراری تب خوب شیر نخوردن و ت*ح*ریک پذیری تظاهر می کند ولی در کودکان بزرگتر علائم اختصاصی بصورت تب و گوش درد شدید و در صورت پارگی پرده صماخ خروج ترشحات چرکی از گوش تظاهر می کند قابل ذکراست اغلب درد گوش در کودکان بعد از 24 ساعت قطع می گردد و این در حالی است که بیماری کنترل نشده وسبب آسیب به محتویات گوش میانی می گردد اغلب این کودکان سابقه ای از ابتلا به سرماخوردگی اخیر را می دهند
تشخیص بیماری
تشخیص بیماری با معاینه پزشک توسط اوتوسکوپ و در بعضی موارد مشکوک با انجام تمپانومتری یا انجام نوار گوش و گاها با نمونه برداری از ترشحات گوش میانی توسط پزشک امکان پذیر می باشد
درمان بیماری
کنترل درد و تب با استفاده از داروهای مسکن و پرهیز از گرم کردن گوش با استفاده از کمپرس گرم (سبب افزایش سرعت رشد باکتری ها میگردد ) و نیز استفاده از داروهای آنتی باکتریال مناسب به مدت 1 تا 3 هفته و پرهیز از ورود آب به داخل گوش هایی که دچار پارگی پرده صماخ گردیده اند در اکثر موارد منجر به بهبودی کامل عارضه میگردد
یک عارضه شایع متعاقب عفونت حاد گوش میانی تجمع پایدار مایع در گوش میانی است که اغلب بدنبال سهل انگاری در درمان بیماری یا وجود عوامل زمینه ساز بیماری نظیر بزرگی لوزه ها و..... ایجاد شده و ممکن است تا ماه ها بعد از بهبودی ظاهری بیماری ادامه یافته و سبب آسیب های دائمی به ساختمان گوش میانی و کاهش پایدار شنوایی در کودکان گردد بنابراین تمام کودکانی که به عفونت گوش میانی مبتلا می شوند لازم است بعد از اتمام دوره درمان مجددا تحت معاینه قرار گیرند و در صورت لزوم جهت آنان تمپانومتری انجام گردد.
حضور مایع پایدار علی رغم درمان مناسب برای مدت بیشتر از 3 ماه همراه با کاهش شنوایی پایدار انجام عمل جراحی جهت تیوب گذاری داخل پرده صماخ را ضروری می سازد.
از عوارض کمتر شایع بیماری التهاب استخوان های جمجمه ای مجاور گوش میانی یا ماستوییدیت و گسترش عفونت به فضای داخل جمجمه و در گیری مننژ و بافت مغزی و نشکیل آبسه های داخل مغز می تواند باشد در این گونه موارد جهت تشخیص انجام مطالعات تصویر برداری نظیر سی تی اسکن یا MRI کمک کننده خواهد بود.
اوتیت مدیا عفونت چرکی حفره گوش میانی است که بدنبال بسته شدن مجرای طبیعی تهویه گوش میانی یا شیپور استاش و رشد وتکثیر باکتری های موجود در این ناحیه بوجود می آید بسته بودن مجرای شیپور استاش اصطلاحا منجر به ایجاد فشار منفی در گوش میانی شده و آن را مستعد ابتلا به عفونت می نماید.
عامل اوتیت مدیا هم باکتریال وهم ویروسی می تواند باشد و در بچه هایی که مبتلا به اختلالات آلرژیک هستند نیز حملات اوتیت مدیای آلرژیک ناشایع نیست.
حداکثر بروز اوتیت مدیا سن 6 تا 15 ماهگی می باشد بطوریکه حدود 64 درصد کودکان در سنین قبل از یکسالگی حد اقل یک عفونت اوتیت میانی را تجربه می کنند و بندرت اولین حمله بعد 18 ماهگی اتفاق خواهد افتاد.
کودکانی که بیشتر در معرض ابتلا به عفونت گوش میانی هستند عبارتند از
1.ج*ن*س پسر
2. کودکانی که در طبقات پایین اجتماعی و اقتصادی زندگی می کنند
3. کودکانی که دچار اختلالات کام هستند مانند مبتلایان به شکاف کام یا سندرم داون
4.کودکانی که با شیر خشک تغذیه می شوند
5.کودکانی که در حالت خوابیده تغذیه می شوند
6.کودکانی که سابقه عفونت های مکرر در اعضا خانواده آنان وجود دارد
7. کودکانی که مبتلا به آلرژیهای فصلی، بزرگی لوزه ها، انحراف بینی و سابقه ریفلاکس معده در دوران شیرخوارگی هستند
8 . کودکانی که عادت به خوابیدن به شکم دارند
9.کودکانی که در مهد های کودک نگهداری می شوند
و نهایتا کودکانی که از نقص سیستم ایمنی ب*دن رنج می برند عفونت های مکرر گوش میانی را بیشتر تجربه می نمایند.
علائم بیماری
علائم اصلی بیماری در شیرخواران غیر اختصاصی بوده و بیشتر بصورت بی قراری تب خوب شیر نخوردن و ت*ح*ریک پذیری تظاهر می کند ولی در کودکان بزرگتر علائم اختصاصی بصورت تب و گوش درد شدید و در صورت پارگی پرده صماخ خروج ترشحات چرکی از گوش تظاهر می کند قابل ذکراست اغلب درد گوش در کودکان بعد از 24 ساعت قطع می گردد و این در حالی است که بیماری کنترل نشده وسبب آسیب به محتویات گوش میانی می گردد اغلب این کودکان سابقه ای از ابتلا به سرماخوردگی اخیر را می دهند
تشخیص بیماری
تشخیص بیماری با معاینه پزشک توسط اوتوسکوپ و در بعضی موارد مشکوک با انجام تمپانومتری یا انجام نوار گوش و گاها با نمونه برداری از ترشحات گوش میانی توسط پزشک امکان پذیر می باشد
درمان بیماری
کنترل درد و تب با استفاده از داروهای مسکن و پرهیز از گرم کردن گوش با استفاده از کمپرس گرم (سبب افزایش سرعت رشد باکتری ها میگردد ) و نیز استفاده از داروهای آنتی باکتریال مناسب به مدت 1 تا 3 هفته و پرهیز از ورود آب به داخل گوش هایی که دچار پارگی پرده صماخ گردیده اند در اکثر موارد منجر به بهبودی کامل عارضه میگردد
یک عارضه شایع متعاقب عفونت حاد گوش میانی تجمع پایدار مایع در گوش میانی است که اغلب بدنبال سهل انگاری در درمان بیماری یا وجود عوامل زمینه ساز بیماری نظیر بزرگی لوزه ها و..... ایجاد شده و ممکن است تا ماه ها بعد از بهبودی ظاهری بیماری ادامه یافته و سبب آسیب های دائمی به ساختمان گوش میانی و کاهش پایدار شنوایی در کودکان گردد بنابراین تمام کودکانی که به عفونت گوش میانی مبتلا می شوند لازم است بعد از اتمام دوره درمان مجددا تحت معاینه قرار گیرند و در صورت لزوم جهت آنان تمپانومتری انجام گردد.
حضور مایع پایدار علی رغم درمان مناسب برای مدت بیشتر از 3 ماه همراه با کاهش شنوایی پایدار انجام عمل جراحی جهت تیوب گذاری داخل پرده صماخ را ضروری می سازد.
از عوارض کمتر شایع بیماری التهاب استخوان های جمجمه ای مجاور گوش میانی یا ماستوییدیت و گسترش عفونت به فضای داخل جمجمه و در گیری مننژ و بافت مغزی و نشکیل آبسه های داخل مغز می تواند باشد در این گونه موارد جهت تشخیص انجام مطالعات تصویر برداری نظیر سی تی اسکن یا MRI کمک کننده خواهد بود.
