روانشناسان دریافته اند بهترین راهبرد برای تامین بهداشت روان یعنی ایجاد سلامتی و احساس خوشبختی « نگاه شفقت‌آمیز به خود » است که یک روش کاملا جدید ارتباط با خود است.
روانشناسی نگاه شفقت‌آمیز به خود: خود را درآغوش بگیر!
- نویسنده موضوع Nazanin
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 22
- بازدیدها 573
- Tagged users هیچ
ساعت تک رمان
شفقت به خود یا خود دلسوزی موجب افزایش هوش عاطفی، خود ارزشمندی می‌شود یعنی به تازگی "اعتماد به نفس" و "عزت نفس" جای خود را به "شفقت به خود" داده است. تاثیرگذارترین و در عین حال پیچیده‌ترین شکل ارتباط در زندگی هر فرد، ارتباط فرد با خودش است؛ تحقیرکردن خود و احساس شرم، هزینه‌های هیجانی بالایی دارد و به مرور زمان فرد را به اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب و استرس های مزمن و... می رساند.
شفقت به خود به ما اجازه می دهد زمانی که با مشکلات اجتناب ناپذیر زندگی مواجه می شویم مراقب خودمان باشیم. اضطراب، نا امیدی و تنهایی همچنان به وجود خواهند آمد، اما مشفق بودن با خود به ما کمک می کند در دام آن ها گیر نیافتیم.
چرا شفقت به خود؟
همه ما می خواهیم از درد اجتناب کنیم، اما بصورت عجیبی با آن مقابله می کنیم و با دامن زدن به احساسات منفی و خودگویی های ذهن، انتقاد و سرزنش کردن خود ، بیشتر رنج را تجربه می کنیم، در نتیجه با خود مثل یک بازنده و گناهکار رفتار می کنیم
همه ما می خواهیم از درد اجتناب کنیم، اما بصورت عجیبی با آن مقابله می کنیم و با دامن زدن به احساسات منفی و خودگویی های ذهن، انتقاد و سرزنش کردن خود ، بیشتر رنج را تجربه می کنیم، در نتیجه با خود مثل یک بازنده و گناهکار رفتار می کنیم
باور غلطی درمورد دلسوزی به خود وجود دارد اشتباه گرفتن آن با تن پروری و بی خیالی است. نظر گیلبرت که در زمینه شفقت ورزی مطالعات زیادی داشته این است که: "در بسیاری از موارد، فقط به دنبال ل*ذت بودن به سلامتی و بهزیستی ما ضربه می‌زند (منظورم رفتارهایی مثل سوءمصرف مواد و دارو، پرخوری و ...) درحالی مشفق بودن با خود به معنای این است که می‌خواهید در طولانی مدت شادمان و سالم باشید. مانند اقداماتی مثل :ترک سیگار، کاهش وزن، ورزش و... اغلب مواقع نیازمند مقداری ل*ذت نبردن است. آنچه را که احساس می‌کنید، می‌توانید التیام ببخشید.
یک باور غلط دیگر این است بسیاری دلسوزی به خود را با خودشیفته بودن اشتباه می گیرند. باید گفت که افراد خودشیفته با اغراق کردن موفقیت ها و داشته های خود احساس حقارت خود را سرکوب می کنند .آنها قادر به همدلی و دوست داشتن کسی نیستند فرد مشفق هم با خود و هم با دیگران مهربان و همدل است و به احساسات و رنج های خود آگاهی دارد. در واقع لازمه شفقت ورزی به دیگران خود دلسوزی و آگاهی از خود است.
فرایند شفقت به خود یادگیری جدا شدن از افکار و باورهای خود و دیدن آنها به همان صورت که هستند می باشد. اگر غمگین یا مضطرب یا هر احساس و هیجان منفی داریم آنرا پس نزنیم و از آن فرار کنیم بتوانیم غم خود را معتبربدانیم بپذیریم چیزی ما را ناراحت کرده بتوانیم فقط با تایید این احساس کنار خودمان باشیم و خود را تسلی دهیم.
ذهن همیشه آماده و منتظر فرصتی است که دست به قضاوت کردن و انتقاد از ما بزنند؛ خطاها و شکست های ما را به رخمان بکشند و به صد شیوه متفاوت برچسب “به اندازه کافی خوب نیستی” را به پیشانی مان بچسبانند. به این دلیل که ذهن گرایش دارد نکته های منفی را ببیند. این توجه به منفی ها از زمانی بجا مانده که انسان در دل طبیعت زندگی می کردند و با هر نشانه ای منفی احساس خطر می کردند مثل صدای گرگ یا طرد شدن از قبیله که تهدیدی برای تنها ماندن بوده باعث مرگشان می شده یعنی اجداد ما بصورت قبیله ای زندگی میکردند و شکار و مراقبت به تنهایی بسیار خطرناک میشد.
طرد شدن توسط قبیله بقای فرد را به خطر می انداخته یا اینکه طبعیت با تمام زیبای ها شاید نکات مثبت زیادی داشته اما اگر صدای کوچکی از لا به لای درختان یا آبها را نادیده میگرفتن با حمله حیوانات درنده باید به استقبال مرگ میرفتند از همان زمان ذهن انسان توجه به منفی ها داشته اما امروزه که این خطر ها کمتر است هنوز ما به طرد شدن و نشانه های منفی دیگر حساسیم.
ما هنوز با دیدن یک نکته منفی از نظر خودمان مثل داشتن یک بینی بزرگ یا قد کوتاه یا تجربه شکست دیگر تمام جنبه های خوب در خود را نمی بینیم و احساس ناامنی می کنیم. درنهایت تلمبار این برداشت های منفی، احساس نابسندگی و نقص باعث افسردگی و انزوا و اضطرابها در افراد می شود. در حقیقت این ذهن ما را مدام با خود گویی ها و این افکار "فقط تو شکست خورده ای یا تو بی ارزشی یا کسی تو را نمی خواهد باید بهترین باشی" فریب می دهد انتظارات غیر واقع بینانه داشتن از خودمان یک نوع بی رحمی است و باعث تجربه شکست و ضعف در ما می شود. هر چقدر سعی می کنیم عزت نفس بدست بیاوریم با مقایسه کردن و سرزنش کردن به احساس نا امیدی و نابسندگی می رسیدم . درست است که ما نمی توانیم کنترلی روی انتخاب و وراثت، سوابق خانواده و اتفاقات بد زندگی داشته باشیم اما می توانیم در برخورد با محدودیت هایمان انتخاب کنیم که با خود مهربان باشیم و خود را انتقاد و سرزنش نکنیم. جان کابات زین میگوید:" نمی توانید موج را متوقف کنی ، اما می توانید موج سواری یاد بگیرید".
