ت*ح*ریک مغناطیسی transcranial تکراری (rTMS) نمونه بارز ت*ح*ریک مغز است که نیازی به جراحی ندارد. rTMS توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای استفاده در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم در برابر درمان ضد افسردگی تأیید شده است، از پالس های مغناطیسی برای تغییر فعالیت الکتریکی در مناطق خاص مغز استفاده می کند؛ مانند افزایش فعالیت در بخشی از قشر جلوی مغز در آن با افسردگی.
روانشناسی 10 نکته مهم درمورد درمان های روانشناختی و مغز
- نویسنده موضوع Nazanin
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 26
- بازدیدها 518
- Tagged users هیچ
ساعت تک رمان
درمان با rTMS شامل یک سیم پیچ مغناطیسی است که بر روی پو*ست سر قرار گرفته و نیاز به جلسات حداکثر یک ساعته دارد، معمولاً هر روز به مدت چند هفته (البته نسخه های اصلاح شده TMS نیز بررسی شده است). TMS همچنین به عنوان درمانی برای اضطراب، روان پریشی و سایر شرایط بررسی شده است.
الکتروشوک درمانی
الکتروشوک درمانی (ECT) روشی کمتر هدف دار برای ت*ح*ریک مغز است که در موارد اختلالات روانی شدید و مقاوم به درمان از جمله افسردگی، اسکیزوفرنی و اختلال دو قطبی استفاده شده است. در ECT، بیهوشی فراهم می شود و الکترودهای موجود در سر بیمار جریان الکتریکی به مغز می فرستد که باعث تشنج مختصر می شود.جراحی در درمان های روانشناختی
در برخی از اشکال ت*ح*ریک مغز ، الکترودها با جراحی کاشته می شوند. این مورد در ت*ح*ریک عمیق مغز (DBS) وجود دارد، که در آن دستگاه هایی که در قفسه س*ی*نه فرد قرار داده می شوند، تکانه هایی را به الکترودهای کاشته شده در مناطق مغزی منتقل می کنند که در شرایط تحت تأثیر قرار دارند. این روش برای استفاده در موارد افسردگی مقاوم به درمان و وسواس اجباری مورد مطالعه قرار گرفته است.به طور مشابه، ت*ح*ریک عصب واگ (VNS)، تحت برخی شرایط برای افسردگی مقاوم در برابر درمان استفاده می شود، شامل یک دستگاه کاشته شده با جراحی است که ایمپالس‌هایی را از طریق عصب واگ سمت چپ (که از مغز به شکم می رسد) می فرستد.
آیا می توان از اسکن مغز برای تشخیص اختلالات روانی استفاده کرد؟
اختلالات روانی معمولاً براساس علائم گزارش شده یا مشاهده شده (مانند الگوها و رفتارهای ناسازگارانه اندیشه) تشخیص داده می شوند، نه با اسکن مغز. تعدادی از موانع استفاده از اسکن مغز برای تشخیص شرایط سلامت روان مانند افسردگی، وسواس فکری عملی یا اختلال اضطراب عمومی وجود دارد. نکته مهم این است که هیچ نشانگر بیولوژیکی مشخصی در مغز وجود ندارد که بتواند تأیید کند شخصی دارای یک اختلال روانپزشکی خاص است.ممکن است به طور متوسط تفاوت هایی در ساختار و عملکرد مغز بین افراد مبتلا به نوعی بیماری روانی و افراد فاقد آن وجود داشته باشد. اما در مغز افراد با همان تشخیص و همچنین شباهت بین افرادی که تشخیص های مختلف دارند، تنوع زیادی وجود دارد
