گذری بر تاریخچه ادبیات کهن فارسی

[MAHDIS]

[9]. آبنوس: تیره و تاریک.

[10]. سندروس: زردرنگ.

[11] . سوفار: آهن ته تیر.

[12] . دِه: بزن.

[13] . زِه: آفرین، احسنت.

[14] . نک: ابوالقاسم فردوسی، شاهنامه، به کوشش و زیر نظر: سعید حمیدیان، تهران، قطره، 1375، چ 3، ج 4، صص 194 ـ 197.

[15] . در برخی موارد از جمله رباعیات خیام، ادبیات تعلیمی و ادبیات غنایی از یکدیگر جدایی پذیر نیست.

[16]. حکیم عمر خیام، رباعیات خیام، به نقل از: کتاب این جویبار جاری، قم، وثوق، 1386، ص 103.

[17] . آبخانه: مستراح.

[18]. این جویبار جاری، صص 176 و 177.

[19]. ابوعلی حسن بن علی طوسی (نظام الملک)، سیرالملوک (سیاست نامه)، به کوشش: محمد استعلامی، تهران، زوار، 1385، ص 187.

[20]. مجرّد: فاقد علائق مادی.

[21]. عنصرالمعالی کیکاوس بن اسکندر، قابوس نامه، تصحیح: غلام حسین یوسفی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، 1352، چ 2، صص 251 و 252.

[22] . قضای حاجت: رفع حاجت کردن، تهی کردن شکم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[MAHDIS]

[23] . منادی: ندا، اعلام خبر با صدای بلند (این کلمه را بیشتر به کسر دال می خوانند؛ یعنی به ص*ی*غه اسم فاعل به معنی جارچی).

[24] . فارغ: خلوت.

[25]. امام محمد غزالی، کیمیای سعادت، به تصحیح: احمد آرام، تهران، گنجینه، 1376، چ 4، ج 1، ص 69.

[26] . معتمد: مورد اعتماد، امین.

[27] . مقام: جایگاه.

[28] . همباز: قرین، هم نشین.

[29] . جمل: شتر.

[30] . سمّ الخیاط: چشمه سوزن، سوراخ سوزن.

[31] . مقراض: قیچی؛ مقراض ریاضات: قیچی طاعات و عبادات.

[32] . حرون: گستاخ، سرکش.

[33]. جلال الدین محمد مولوی، مثنوی معنوی، به کوشش: رینولد آلن نیکلسون، تهران، امیرکبیر، 1336، ص 151.

[34] . انباز: شریک

[35] . ضمین: ضامن

[36]. مصلح الدین سعدی، گلستان، تصحیح غلام حسین یوسفی، تهران، انتشارات خوارزمی، چاپ اول، 1368، ص 117.

[37]. طرّار: دزد، سارق.

[38]. گروه مؤلفان، زبان و ادبیات فارسی، تهران، چشمه، 1386، چ 55، ص 331.

[39]. عین القضات همدانی، تمهیدات، با مقدمه و تصحیح: عفیف عسیران، تهران، منوچهری، 1370، چ 3، صص 133 و 134.

[40] . «می پرسند تو را از روح، بگو که روح از فرمان خدای من است». (اسراء: 85)

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[MAHDIS]

[41] . «و آفتاب و ماه و ستارگان را مسخر کرده به فرمان او». (نحل: 12)

[42] . «گرامی کردیم ما فرزندان آدم را و برگرفتیم ایشان را در خشکی و دریا». (اسراء: 70)

[43] . «همانا برای قرآن ظاهر و باطنی است».

[44] . «از تحمّل آن سر باز زدند و از آن ترسیدند. انسان آن امانت بر دوش گرفت». (احزاب: 72)

[45]. لولی: ترک زیباروی.

[46] . ناگذران: ناگزیر.

[47] . سطوت: حالتی که در بیننده احترام آمیخته به ترس ایجاد می کند، حشمت، ابهت.

[48] . حدّت: توانایی زیاد همراه با استواری و قاطعیت.

[49] . «نیست این الاّ آزمایش تو». (اعراف: 155)

[50]. نجم الدین رازی، مرصاد العباد، به کوشش: محمدامین ریاحی، تهران، 1379، چ 8، ص 49.

[51] . بسط: گشایشی که در دل عارف پیدا می شود؛ مقابل قبض.

[52] . قبض: حالت گرفتگی سالک که نتواند به مراحل بالاتر واصل شود؛ مقابل بسط.

[53] . بیش: دیگر، بعد از آن.

[54] . هزیمت: فرار، گریز.

[55]. عزیزالدین نسفی، انسان کامل، تصحیح: ماژیران موله، تهران، طهوری، 1368، ص 82 .

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان