منطقه گرایی ،یکی از رویکردهای معماری است که در تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرارداشته و بر لزوم توجه به ویژگیهای فرهنگی، جغرافیایی، اقلیمی به منطقه خاص تأکید می کند.این خصوصیات در نهایت ،به معماری “حال وهوا” بخشیده وحس مکان را در مواجه با فضاها تقویت می کنند. جنبش زیست منطقه گرایی درمعماری، تحت شعاع جنبش های طراحی پایدار وطراحی بوم شناختی قرار گرفته است .این جنبش ،دربردارنده ی یک نظریه وعملی است که پیوند فرهنگ انسانی را به زیست بوم های منطقه ای در وضعیتی پایدار در نظر داشته و وابستگی های فرهنگی و بوم شناختی رابه هم مرتبط کرده ومنجر به خلق حساسیت های مکان محوری می شود که با دانش عمیقی از مناظر بومی طبیعی،اقلیم،جغرافیا،فرهنگ های بومی وتاریخ محیطی شان نمایش داده می شود.
