فعالیت های روزمره زندگی، مهارت ها و وظایفی هستند که فرد در طول روز به آن ها می پردازد و امور روزمره زندگی افراد را تشکیل می دهند. این فعالیت ها شامل لباس پوشیدن، درآوردن لباس، غذا خوردن، مسواک زدن، استحمام کردن، رفتن به دستشویی و آراستن خود می باشد.
آموزش تمامی این فعالیت ها به فردی که با مشکل مواجه است بخشی از برنامه کاردرمانی است. اصول اساسی آموزش فعالیت های روزمره زندگی به شرح ذیل است:
درآوردن لباس قبل یا بعد از استحمام و یا هنگامی که کودک می خواهد برای خوابیدن آماده شود، بهتر است به وی آموزش داده شود. در این شرایط کودک احساس آرمش کرده و به اضطراب یادگیری مهارت، دچار نخواهد شد. (آموزش مهارت در زمان مناسب)
فعالیت ها و مهارت های انتخاب شده برای آموزش، باید دقیقا به طور عینی و مشخص تعریف شوند.
مهارت های مرتبط با هم باید به طور متوالی و پیاپی آموزش داده شوند. مثل آموزش مهارت ها مثل بستن تکمه و یا زیپ به دنبال کسب مهارت پوشیدن و درآوردن لباس همراه شود.
هر مهارت باید به واحدهای آموزشی جداگانه و مشخص تقسیم بشود و الگوهای حرکتی و دستورالعمل های مورد نیاز برای هر واحد آموزشی باید در برنامه آموزشی قرار گیرد.
به منظور تداوم برنامه درمانی و آموزشی، بهتر است از تقویت کننده های مناسب استفاده شود. و بلافاصله بعد از رفتار مورد نظر و دلخواه به کودک داده شود.
فضای آموزش باید عاری از هر گونه آشفتگی و بی نظمی باشد به خصوص قسمتی به صورت جمعی آموزش ارائه داده می شود.
در تربیت کودکان به منظور بالا بردن میزان درک و فهم کودک کم توان ذهنی، باید در حد امکان از جمله های ساده و کوتاه استفاده کرد.
به عنوان آخرین مطلب، باید تأکید کرد که فعالیت ها باید بر اساس ضرورت و سطح توانایی کودک به وی آموزش داده شود.
آموزش تمامی این فعالیت ها به فردی که با مشکل مواجه است بخشی از برنامه کاردرمانی است. اصول اساسی آموزش فعالیت های روزمره زندگی به شرح ذیل است:
درآوردن لباس قبل یا بعد از استحمام و یا هنگامی که کودک می خواهد برای خوابیدن آماده شود، بهتر است به وی آموزش داده شود. در این شرایط کودک احساس آرمش کرده و به اضطراب یادگیری مهارت، دچار نخواهد شد. (آموزش مهارت در زمان مناسب)
فعالیت ها و مهارت های انتخاب شده برای آموزش، باید دقیقا به طور عینی و مشخص تعریف شوند.
مهارت های مرتبط با هم باید به طور متوالی و پیاپی آموزش داده شوند. مثل آموزش مهارت ها مثل بستن تکمه و یا زیپ به دنبال کسب مهارت پوشیدن و درآوردن لباس همراه شود.
هر مهارت باید به واحدهای آموزشی جداگانه و مشخص تقسیم بشود و الگوهای حرکتی و دستورالعمل های مورد نیاز برای هر واحد آموزشی باید در برنامه آموزشی قرار گیرد.
به منظور تداوم برنامه درمانی و آموزشی، بهتر است از تقویت کننده های مناسب استفاده شود. و بلافاصله بعد از رفتار مورد نظر و دلخواه به کودک داده شود.
فضای آموزش باید عاری از هر گونه آشفتگی و بی نظمی باشد به خصوص قسمتی به صورت جمعی آموزش ارائه داده می شود.
در تربیت کودکان به منظور بالا بردن میزان درک و فهم کودک کم توان ذهنی، باید در حد امکان از جمله های ساده و کوتاه استفاده کرد.
به عنوان آخرین مطلب، باید تأکید کرد که فعالیت ها باید بر اساس ضرورت و سطح توانایی کودک به وی آموزش داده شود.
