- تاریخ ثبت‌نام
- 2020-07-14
- نوشته‌ها
- 3,004
- لایک‌ها
- 7,913
- امتیازها
- 243
- محل سکونت
- از دیار خیال
- کیف پول من
- 19,493
- Points
- 1,627
نه تنها در فوتبال بلکه در هیچ رشته‌ای نمی‌شود یک شبه ره صد ساله را طی کرد و بدون شک هر فرد موفقی روزهای سختی را پشت سر گذاشته است. یکی از این نمونه‌ها امیر عابدزاده فرزند احمدرضا عابدزاده دروازه‌بان اسطوره‌ای فوتبال ایران است که هم‌اکنون در تیم ماریتیموی پرتغال مرد شماره یک تیمش به حساب می‌آید و یکی از سه دروازه‌بان حاضر در اردوی تیم ملی است. او با ادامه این روند حتی می‌تواند به مرد شماره یک تیمش تبدیل شود.
احمدرضا عابدزاده حالا می‌گوید ۱۵ سال با امیر کار کرده تا به این شرایط رسیده است. در حرف‌هایش می‌خوانید: «در سال ۷۴ در زمین شماره ۳ ورزشگاه آزادی و زمانی که امیر فقط دو سال و سه ماه سن داشت با تیم ملی تمرین می‌کردیم. از همان روز نوع تمرینات من را تماشا می‌کرد و حتی عکس آن تمرین را در آلبوم خاطرات‌مان داریم. ۱۵ سال با امیر کار کردم و او در انگلیس تحصیلات خود را ادامه داد و در زمینه فوتبال هم او را به خوبی پیش بردیم و می‌بینید که حالا راهی پرتغال شده و بهترین دروازه‌بان تیمش محسوب می‌شود. من بازی‌های او را می‌بینم و قبل از بازی‌ها با او تماس می‌گیرم و اگر لازم باشد نکات روحی و روانی را به وی منتقل می‌کنم. هم من و هم مادرش با او حرف می‌زنیم. هر چند خوشبختانه الان به شرایطی رسیده که شاید نیاز به توصیه‌های ما هم نداشته باشد اما همچنان با او در تماس مداوم هستیم.»
متأسفانه در فوتبال ایران پسر یک فوتبالیست بزرگ محکوم به این می‌شود که توانمند نیست و به خاطر نام پدر مورد توجه است و همین سبب شده تا خیلی از پسران فوتبالیست‌های بزرگ قید فوتبال را بزنند اما امیر عابدزاده ثابت کرد فرزند فوتبالیست بزرگ می‌تواند همانند پدرش تبدیل به فوتبالیست بزرگی شود به شرط اینکه تمرین و ممارست زیادی داشته باشد. او این قاعده را شکست و می‌تواند درس خوبی در ادامه برای فرزندان فوتبالیست‌ها باشد. اینکه می‌توانند با تمرین و تلاش دو چندان راه پدر را طی کرده و آن را زنده نگه دارند. هر چند امیر برای رسیدن به جایگاه پدر راه سختی را پیش رو دارد و همچنان باید روند تمرینات و جدیت در بازی‌ها را دنبال کند.»
احمدرضا عابدزاده حالا می‌گوید ۱۵ سال با امیر کار کرده تا به این شرایط رسیده است. در حرف‌هایش می‌خوانید: «در سال ۷۴ در زمین شماره ۳ ورزشگاه آزادی و زمانی که امیر فقط دو سال و سه ماه سن داشت با تیم ملی تمرین می‌کردیم. از همان روز نوع تمرینات من را تماشا می‌کرد و حتی عکس آن تمرین را در آلبوم خاطرات‌مان داریم. ۱۵ سال با امیر کار کردم و او در انگلیس تحصیلات خود را ادامه داد و در زمینه فوتبال هم او را به خوبی پیش بردیم و می‌بینید که حالا راهی پرتغال شده و بهترین دروازه‌بان تیمش محسوب می‌شود. من بازی‌های او را می‌بینم و قبل از بازی‌ها با او تماس می‌گیرم و اگر لازم باشد نکات روحی و روانی را به وی منتقل می‌کنم. هم من و هم مادرش با او حرف می‌زنیم. هر چند خوشبختانه الان به شرایطی رسیده که شاید نیاز به توصیه‌های ما هم نداشته باشد اما همچنان با او در تماس مداوم هستیم.»
متأسفانه در فوتبال ایران پسر یک فوتبالیست بزرگ محکوم به این می‌شود که توانمند نیست و به خاطر نام پدر مورد توجه است و همین سبب شده تا خیلی از پسران فوتبالیست‌های بزرگ قید فوتبال را بزنند اما امیر عابدزاده ثابت کرد فرزند فوتبالیست بزرگ می‌تواند همانند پدرش تبدیل به فوتبالیست بزرگی شود به شرط اینکه تمرین و ممارست زیادی داشته باشد. او این قاعده را شکست و می‌تواند درس خوبی در ادامه برای فرزندان فوتبالیست‌ها باشد. اینکه می‌توانند با تمرین و تلاش دو چندان راه پدر را طی کرده و آن را زنده نگه دارند. هر چند امیر برای رسیدن به جایگاه پدر راه سختی را پیش رو دارد و همچنان باید روند تمرینات و جدیت در بازی‌ها را دنبال کند.»
