غزل فارسی

ای آتشِ سودایِ تو خون کرده جگرها بر باد شده در سرِ سودایِ تو سرها در گلشنِ امّید به شاخِ شجرِ من گل‌ها نشکفتند و برآمد نه ثمرها ای در سرِ عشّاق ز شورِ تو شغب‌ها وی در دلِ زهّاد ز سوزِ تو اثرها آلوده به خونابهٔ هجرِ تو روان‌ها پالوده ز اندیشهٔ وصلِ تو جگرها وی مهرهٔ امّیدِ مرا زخمِ زمانه در ششدرِ...

مکن ایدوست کار من دریاب هجرت آورد تاختن دریاب دست آنزلف جان شکر بربند جور آن جزع دل شکن دریاب چشم تو قصد جان ما دارد هان که مستست و تیغ زن دریاب ماه تو منخسف همی گردد گفتمت سر این سخن دریاب خشمت آمد که خواندمت دشمن دوستا رفت جان من دریاب آه مظلوم پرده سوز بود الله الله تو خویشتن دریاب